آهوى وحشى
| سـر هـواى يـار دارد، مـن كيم؟ | لـب نـواى يـار دارد، مـن كيم؟ | |
| چشـم بـا اشكش بگويد، من كيم؟ | دل هـماره خـود بـجويد، من كيم؟ | |
| مـن كـيم؟ يـك عـاشق زار ونزار | هـوشم از كـف رفت وگرديدم خمار | |
| لالــه را ديــدم بـسان لـعل او | سـوسن صـحرا چو او از رنگ وبو | |
| ســرورا دانـم كـمان از قـامتش | دسـت مـن كى مى رسد بر ساحتش | |
| مـذهب او نـيست رانـدن از بَرَش | عـاشق خـود كـى بـراند از درش | |
| عشق خواندم كار خود را!؟ واى واى! | پس روا بـاشد بگريـم هـاى هـاى | |
| در بَـرش راضـى شـدم بـر بندگى | مـانده ام ايـنجا ز شـور زنـدگى | |
| سـرورم آيـا بـه پيـش پاى خـود | مـى شـود خوانى مرا شيداى خود؟ | |
| گربـخـوانى، پر گشـايم بـر فـلك | آنچنـان تـا مـن شـوم رشك ملك | |
| گويـمت: آقـاى مـن، مـولاى من | اى فــداى پاى تـو بـالاى مـن | |
| آهـوى وحـشّى طـبعم پا گرفـت | ذكـر (يـا مـهدى) مـن بالا گرفت | |
| گر كـنـى بـهر شـكارش پهـن دام | دام تـو در چشـم او مـانند جـام؛ | |
| جـام مـى، لـبريز وسرشار از سرور | مـى رود در دام بـا فـخر وغـرور | |
| مـى كـند سـر را بـلند او از فرود | خواند او با خود؟ نه، با تو اين سرود: | |
| آمـده ايـنك بـه سـويت واله ات | شـمع مـن بـنگر مـنم پروانـه ات | |
| گر بِـرانـى مــن بگويـم مـرحبا | وركـشـى ايـنـك بگويـم حـبَّذا | |
| كـشتنم؟ آرى، بُـود تـفسير عشق | بـهر كـشتن چيست به؟ شمشير عشق | |
| عـشق تـنها مـردن وخنديدن است | عـشق تـنها مرگ را بوسيدن است | |
| عـشق يـعنى گريـه چون ابـر بهار | عـشـق يـعـنى سـالها در انـتظار | |
| عـشق يـعنى گريـه بـر راه عـزيز | عـشق يـعنى سـر بـه درگاه عزيز | |
| عـشـق يـعنى جـستجويى نـاتمام | عـشق يـعنى گفـتگويى بـا امـام | |
| عـشق يـعنى بـهر او زنـدان شدن | عـشق يـعنى جـانب يـزدان شدن | |
| عـشـق يـعـنى اسـتغاثه از خـدا | عـشق يـعنى از جـهان گشتن جدا | |
| عـشق يـعنى فـارغ از دنـيا شدن | عـشق يـعنى بـهر او هـر جا شدن | |
| عـشق يـعنى جـستجو از بـهر يار | عـشق يـعنى عـاشقى چون مـهزيار | |
| عـشق يـعنى بـا خـودش گفتن نياز | عـشق يـعنى بـهر او رفـتن حـجاز | |
| عـشق يـعنى سـينه را فـانوس كن | چشـم خـشك خويش اقيانوس كن | |
| عـشق يـعنى بـاب مـهرش بازكن | عـشـق يـعنى دردِ دل آغـاز كـن | |
| عـشق يـعنى يك شبى بى خواب شو | عـشق يـعنى از تـبش بـى تاب شو | |
| عـشق يـعنى قـفل دل را بـاز كن | عـشق يـعنى نـغمه ات را ساز كن | |
| عـشق يـعنى در گذشـتن از سـها | عـشـق يـعنى رفـتنت تـا سـامرا | |
| سـامرا گفـتم دلـم بـى تـاب شد | فـكر وذكـرم بـاز آن سرداب شد | |
| آتـش عـشقش مـرا سـوزانده تن | أيّـهـا الـنّاس! اسـمعوا لـى لـحظةً | |
| آخـر اى مـردم! كجا غايب شد او؟ | آخـر اى مـردم! چرا غايب شد او؟ | |
| آخـر اى مـردم! فـراقش تا به كى؟ | دورى از رخـسار مـاهش تا به كى؟ | |
| آخـر اى مـردم! يـتيمى تا به كى؟ | گفـتن از درد قـديمى تـا بـه كى؟ | |
| آخـر اى مـردم! جـفا را كم كنيد | گونـه را گُل، اشـك را شـبنم كنيد | |
| دســت بـرداريـد از بـهر دعـا | رحـمـت واسـع بـخواهيد از خـدا | |
| رحـمت واسـع، خدا را مهدى است | ديگر ايـنجا، نـى گه بد عهدى است | |
| آرى، آرى، مـهدى آن سـاقّى عشق | كـرده مـا را بـا نگه بـاقّى عشق | |
| عـشقِ مـهدى را ز مـهد آموختيم | از شـرار عـشق او، خـود سوختيم | |
| او گُل ومــا بـلـبلان عـاشـقش | او چو شـمع ومـا هـمه پروانـه اش | |
| گر بـيايد جـان خـود را مى دهيم | سـر بـه درگاه جـلالش مـى نهيم | |
| سـرورم، مـهدى، گُل بـاغ وجود | اى هـمه عـالم بـه پايـت در سجود | |
| روز وشب از جام عشقت گشته مست | هر كه مهرت گوشه ى قلبش نشست | |
| جــان مــا قـربانى ديـدار شـد | بـى مـه رويـت جـهان غمبار شد | |
| مـهديا! بـازآ ومـا را شـاد كـن | نـغـمه ى آزادگى فـريـاد كــن | |
| مـهديا! بگذر كـلامم قـاصر است | عـشق تـو، آرى، همويم ناصر است |
