سرود معرفت

بخش: كتابخانه مهدوى

نویسنده: احمد قاضی زاهدی

تاريخ: ۲۷ / ۱ / ۱۴۰۳ هـ.ش

نمایش ها: ۷۴۶

نظرات: ۰

سرود معرفت

مولف احمد قاضی
ناشر: قم - مسجد مقدس صاحب الزمان (جمکران)، ۱۳۸۸

فهرست

به نام هستی بخش عالم
پیش گفتار

سپاس خدای را که به من آن توان را اعطا فرمود که مبادرت به تنظیم و چاپ مجموعه غزلیاتی بنمایم که به دور از حدیث نفس است؛ خواننده گرامی و ارجمند اشعاری که تقدیم حضورتان می شود حاصل دگرگونی حالات روحی حقیر است که ناخواسته بر زبانم جاری شده و بر صفحه کاغذ نقش شده است هر چند امکان اشتباه است که امید اغماض از خوانندگان ارجمند دارم. غزلیات در شش جلد با اسامی: ۱ - عطش گمشده ۲ - جرعه آخر ۳ - سروِ روان ۴ - عهد جانان ۵ - نشان سحر ۶ - سرودِ معرفت می باشد که کلاً ذکر و حمد بر درگاه حضرت دوست و خاصان بارگاه کبریایی ذات اقدس الهی می باشد.

نه بخود می روم به گفتن شعر * * * دیگری می برد بفرمانم

در خاتمه از کلیه کسانی که در این امر مرا یاری کرده اند خالصانه تشکر می نمایم و پاداش آنها را از درگاه خداوند خواستارم.

کرمانشاه - بهار ۱۳۸۸ شمسی
احمد قاضی

↑صفحه ۳↑

دنیای مهیب
ما را به خیالی نفریبی دلِ شیدا * * * دردا که غریبیم و غریبی دلِ شیدا
با درد کشان راهِ دو صد درد بریدیم * * * بر دوش کشیدیم شکیبی دلِ شیدا
با آهِ دل منتظران نکته گرفتیم * * * این قسمت ما بود و نصیبی دلِ شیدا
از باور ما بود که بر خویش نهادیم * * * در راهِ خدا چتر نقیبی دلِ شیدا
آنجا که تو بودی رهِ بیهوده عیان بود * * * با مدعی و مکرِ رقیبی دلِ شیدا
خوننامه نوشتند هم اینجا و هم آنجا * * * یاران محبّت ز حبیبی دلِ شیدا
بر جان عجبی نیست که بر خویش نیاسود * * * در صورت جان ها تو عجیبی دلِ شیدا
بستند بصد راهِ گمان خاطر ما را * * * در شعله دنیای مهیبی دلِ شیدا
وهم است که در موج خیال است به احمد * * * با دست فریبم نفریبی دلِ شیدا

↑صفحه ۱۱↑

ناله های بی کسی
دل به غم عادت ندارد قسمت او غم چرا * * * پیک شادی ها کجا شد این همه ماتم چرا
در شرار زندگی ما را نهادن تا به کی * * * خسته جان سوداگری در مایه درهم چرا
بیستونم ناله های بی کسی آورده است * * * شهد شیرین در ازای دیده پر نم چرا
راز داری پیش نامحرم بجان ها بسته است * * * سرِّ ما را فاش کردن از لب محرم چرا
در هیاهوی زبان آلودگی ها خفته است * * * ناله بی همدمی در بانگِ زیر و بم چرا
دل به دریاها زدن شد ره گشای ماجرا * * * از کران تا بیکران در موج بیش و کم چرا
همرهان را همدمی اندر دیار غربت است * * * در غریبی قصه درد است بی همدم چرا
خم بابرو ناورد فرزانه در روز مصاف * * * قامت آزادگی از درد آخر خم چرا
حلّه های شاهدان چون لاله ها خونین شده * * * شعر احمد در خروش زندگی پر غم چرا

↑صفحه ۱۲↑

شکوه صبح
من فرو ریزم بنای ظلم را * * * سر بکوبم مارهای ظلم را
چون شکوه صبح را بگزیده ام * * * لب فرو بندم صدای ظلم را
جان ز عمق قرن ها بگذشته است * * * دیده او جور و جفای ظلم را
بر ستون مسلخ فرعونیان * * * سر فرو افتاده پای ظلم را
من نهال از خون دل پرورده ام * * * شعله اندازم نمای ظلم را
ای شب یلدا به پایان می رسی * * * تا بگیرد صبح جای ظلم را
مژده های وصل جانان می رسد * * * آنکه می کوبد سرای ظلم را
بگذرد این های و هوی و ناله ها * * * بشکند رسم خطای ظلم را
خون بها خواهند احمد جان بکف * * * می دهد این خون بهای ظلم را

↑صفحه ۱۳↑

حکایت دل
بدست عشق گشودم روایت دل را * * * بدین قرار نهادم نهایت دل را
در این دیار به عقل و جنون جدالی هست * * * بشوق آمده بردم حکایت دل را
بیا که جور و جفا در شراره بالا رفت * * * بیا و بر غم ما نه عنایت دل را
صبا ز بوی توست که جان را به وجد می آرد * * * به جان تشنه ما بر سقایت دل را
بهار معرفت از ماورای خورشید است * * * ز نور توست بجان ها کفایت دل را
اگر به خلوت دل ها توجّه نظر است * * * زبان بسته بگوید شکایت دل را
بهار زندگی ما طراوتش با توست * * * نه دست حقد نماید سعایت دل را
بشرط عشق گشودم روایت معنی * * * که بی خیال نمایم سرایت دل را
من از شراره دل ها به خویش ره رفتم * * * بهانه ها همه احمد روایت دل را

↑صفحه ۱۴↑

قبول اهل دل
بدست باد سپردم غرامت دل را * * * که در شتاب نهم عمرهای باطل را
غرورِ آمده را صادقانه آتش زن * * * بجان کشیم سلامت ز کشت حاصل را
نوا ز قافله سیر چشمه ساران است * * * به هر کنار زند نکته های غلغل را
تو بی خیال نشین تا زمانه برگیرد * * * ز بند شرط گدازند جانِ غافل را
عجب نبود که مجنون بدشت رو کرد * * * که در جنون بگدازند بس سلاسل را
چو آسمان نکشم بار منّت دونان * * * اگرچه موج نهد سر بپای ساحل را
به سیر حادثه ها کاروان دل بگذار * * * بشوق جان بطلب از زمانه عاقل را
گذر ز کوی خرابات مشکل است امّا * * * به عافیت گذران راه و رسم مشکل را
قبول اهل دل است این نشانه ها احمد * * * که بی نشانه کجا می برند ناقل را

↑صفحه ۱۵↑

صدای بی خروش
با شک دیده می شویم سرِ پر درد یاران را * * * که ما را خسته تر دارد زمان بسته پیمان را
مرا گر در سرای آخرت خونین جگر آرند * * * چه سازم خوشه چینی را به باغ زرد رویان را
غرورم را شتابی از سرِ یاران نمی گیرد * * * چو دست مرحمت روزی بکف آرد گلستان را
خروش بحر جانان را بجان خویش می بینم * * * بهر موجش هزاران نکته می گوید پشیمان را
بفریادی که اندر سینه سردِ زبان مانده است * * * نهانی می کشم آهی خروش جانِ سوزان را
گذشتن از رهِ بی بازگشت آخرین منزل * * * جدایی را ره آورد است سامان را و پایان را
غمم را در غروب سایه گسترهای دل ها بین * * * که دامان افق خونین نماید هر بیابان را
شکایت های دل گفتم بدردم آشنا گشتی * * * شهاب از آرزوی دل دمی بگزیده چشمان را
چو احمد را صدایی بی خروش مویه ها ناید * * * بگوش دل شنیدم من ندای کوی جانان را

↑صفحه ۱۶↑

کشته ستم
دیدم آن سروهای خم شده را * * * دیدم آن چشم های نَم شده را
دیدم آهنگِ کوچ مرغک عشق * * * دیدم آن کشته ستم شده را
شوق ها در لقای حضرت دوست * * * دیدم آن رایت علم شده را
ناروا بود ظلم ها شب و روز * * * دیدم آن دست و پا بهم شده را
بی فنا می رود سپیده مهر * * * حاصلِ عشق در کرم شده را
چه کنم روز در وداع غمین * * * همچو شب فصلِ صبحدم شده را
دیدم آن گرگ را که زد بر مه * * * تا ببینم زمان غم شده را
در نگاهِ بحسرت دلِ ما * * * دیدم آن شاخه قلم شده را
شوق احمد بشرط دل بنهد * * * در حدیثی ز سرو خم شده را

↑صفحه ۱۷↑

دوران مجنون ها
سرآمد دور مجنون ها دریغا * * * کجا جویم دل شیدا دریغا
غم از جانم گذشت و دردِ دل را * * * نگفتم با کسی امّا دریغا
سرودِ غم بلب های زمان است * * * نشسته غم به سر تا پا دریغا
محالِ زندگی ممکن نگردد * * * درین دنیا درین دنیا دریغا
سکندر وار در ظلمات گم شد * * * جوانی ها جوانی ها دریغا
نبردم سود و در سودای دل ها * * * وفا کی کرد او با ما دریغا
وفا داران وفاداری نمایند * * * نباشد مهلتِ فردا دریغا
کدامین حسرتم را باز گویم * * * به عمر رفته در سودا دریغا
سزد احمد کلامی هم باشکی * * * سراب دیده را دردا دریغا

↑صفحه ۱۸↑

نکته تدبیر
بشتابید و بروبید همه خار و خسِ آمده در جان شما * * * نگذارید که ابلیس به تزویر شود یکسره مهمان شما
نشناسید بدل جز سخن حقّ که بدان دین خدا راهبر است * * * چو در این کار همه مصلحت از جان شده آکنده ایمان شما
سرِ ما بر در این خانه بحق هست و نترسیم بسودای عبث * * * که چنین است و چنین بود اگر رسم فدا کردن جان زانِ شما
اگرم نکته تدبیر بجانم بزند رمز جهان می طلبم * * * باشارت که در آییم ز پندار بسویی که رهد جان شما
لب ما دوخته شد از سخنِ عاطل شیطانی وسواسی دل * * * همه جا می شنوم من سخن ساده که گویید ز برهان شما
برهانید خود از جلوه دنیا که نپاید بکسی جز هوسی * * * مگر آنروز که آسوده نماید غم جان از همه پیمان شما
دلِ احمد اگرش هست هوایی که کند چاره این کار بدو * * * بوی دلدار بجانش، غمِ غمخوار دلش، شوقِ سخندانِ شما

↑صفحه ۱۹↑

سوختنِ بی آتش
سوختم بی آتش و بی دود در این ماجرا * * * دل به خون آغشته شد زین ماجراها بی صدا
ره بکوی شاهدان و پاک جانان می برم * * * در نهایت های غم ها روزهای بی صفا
همنشین خار این صحرای بی آبم یقین * * * می کشد ما را بسویی سوی مردان خدا
با دلی خونین و چشمی اشکبار و منتظر * * * می روم تا سر نهم بر خاک کوی باوفا
باوری در جانِ ما باشد که در هر صبح و شام * * * خرّمی آرد بدان معنی ز بوی کربلا
سر نهادم بی هوا بر شعله های عشق ها * * * بر زبانم نکته ها رفته است در خوف و رجا
بنگر این شیدایی دل های تنگِ در زمان * * * توشه بر دارید از این اشک های بر مَلا
مدّعی در خلوتِ پاکان رهی هرگز نبرد * * * سوختن ها بود و غوغایی چنین بر جانِ ما
من نگویم جز به احمد راز این هنگامه را * * * آشنایی های ما در جلوه های آشنا

↑صفحه ۲۰↑

نشان از یار
من نشان از یار می جویم دلا یاری نما * * * در شکوه عشق با غوغا تو همکاری نما
هر قدم در وادی پر خار میدان امل * * * ای سر شوریده، شیدایی به خونباری نما
نکته دانی نیست رسم عاشقی در هر کجا * * * رسم مجنون است و لیلایی تو غمخواری نما
هم نفس با مرغ های کوچ گاه عشق ها * * * ای بما همدم در این سودای، دلداری نما
مدتی بگذشت اشکم جامه را گلگون کند * * * دم بدم می جویم او را ای دلم زاری نما
گفتم آهنگ غم دیرین به نای دل زنم * * * ای نی محزون بهر گوشی شب تاری نما
سر بسر هنگامه ها را یک به یک پیموده ام * * * چرخ گردون طالع ما را تو پرگاری نما
آن جمال بی مثال و آن گل یکتای عشق * * * شور و شوقم را درین هنگامه ایثاری نما
من مجال از دل بریدم تا بدان منزل رسم * * * ای دل خونین به احمد لحظه ای یاری نما

↑صفحه ۲۱↑

در خم مویی
زندگی را با همه زیبایی اش کردم رها * * * خوشه چیدم از غم و سودایی اش کردم رها
من سرود درد را خواندم بهر آزردگی * * * آنگه از بیگانگی شیدایی اش کردم رها
در غرورِ عافیت جویی به بند افتاده ام * * * در خمِ مویی بدین رعنایی اش کردم رها
صبح را از پیکر عالم فروزان دیده ام * * * حسرتا در اوجِ آن بینایی اش کردم رها
صد گل سرخ از کف سودای ما پژمرده اند * * * در رهِ بی آشنا من مایی اش کردم رها
همنشین درد بودم سال های بی حساب * * * اینک آسودم ز دل هم پایی اش کردم رها
جان که بی مایه است در دیدار یار دلنشین * * * دادم و دیدم کنون غوغایی اش کردم رها
شب جفای خویش را بر ما زمان ها حلقه زد * * * سر چو دادم بی امان رسوایی اش کردم رها
گفتگو احمد غزل بر زندگی بود از وفا * * * چون سرودم از وفا غم سایی اش کردم رها

↑صفحه ۲۲↑

ماه دعا
رمضان ای مه پر شور دعا در دل ها * * * رمضان ای گل عطری ز خدا در دل ها
آمدی جان بفدای تو و غوغای تو باد * * * آمدی بارِ دگر شوق وفا در دل ها
تو رهِ زاده آدم به بهشتی همه وقت * * * سوی تو دلشدگانند و صفا در دل ها
به دعای سحری لب چو گشودم گفتم * * * سایه حضرت حقّ با تو بما در دل ها
سرِّ قرآن به دل روز و شبت شد پنهان * * * وحی آیات ز پیدا و روا در دل ها
رمضان پیکر اسلام بدرد و رنج است * * * از شیاطین جهان موج جفا در دل ها
رمضان با تو بفرجام عدالت برسد * * * شوق آسودگی از سوی سما در دل ها
آن سوار مدد غایت اسلام عزیز * * * می رسد با گل خونینه نما در دل ها
کفر آخر به فنا روی نماید همه جا * * * شهد توحید بلب بانگ رسا در دل ها
رمضان گفته تاریخ بهر جا اینست * * * حجت حقّ رسد از اوج رجا در دل ها
روزه داریم بامید ضیافت ز ودود * * * دست احمد همه شب سوی دعا در دل ها

↑صفحه ۲۳↑

دلا بسوز
به خواب، دیده نرفت از فغان و زاری ها * * * دلا بسوز بدین فصلِ بی قراری ها
نه عاقل است کسی کاین وفا ز کف داده است * * * که بی نشانه درآمد به سوی خواری ها
غرامت است جهان گر بدست خویش نهیم * * * ستاره باری چشمان بدل شماری ها
تو ای زبان بکدامین سخن نهان تو کنی * * * بروز حادثه ها رمزِ سر بداری ها
هزار نکته سرودیم و دل به حاشا زد * * * چو تک سوارِ خیال آمد و سواری ها
بیا و خلوتِ دل های بی تکلّف بین * * * تو در کمال، بایثارِ ره سپاری ها
به رنگ خویش مناز ای گلِ بهاری ما * * * که داغِ لاله فزون آمد از بهاری ها
بدرد و شرم من این راهِ رفته برگردم * * * چو نقش سرخ زند بر دلم نگاری ها
خزان نرفت، باحمد بهار باز آمد * * * که چشمه سار ز دل چون شدم به زاری ها

↑صفحه ۲۴↑

نرگس در خواب
نرگس چشم تو از سوختنم در خواب است * * * چشم بی خواب چه؟ نظّاره گر مهتاب است
هرچه دیدیم بدان خام دلی خندیدیم * * * در خیالی که گلِ روی ترا اذناب است
آتش عشق چنان شعله زد امروز که دل * * * در فغان آمد و از سوختنش بی تاب است
هر که در نافله صبح الست پیمان بست * * * تا ابد مست از آن جامِ شراب ناب است
گریه بر سوختنم نیست دوا امّا دل * * * در تسلای غمش چاره رخِ در آب است
لاله بی داغ ندیدیم که در شعله عشق * * * داغ ها هست که زان دلشده را آداب است
گرمی جان و دل امروز پشیمانی ماست * * * ورنه این اشک دمادم همه جا عناب است
جان احمد خبر مهر ترا می طلبد * * * در دلِ شب ز دعا دیده او بی خواب است

↑صفحه ۲۵↑

کفایت است
در راه دوست لطف خدایم کفایت است * * * در کار خویش رمزِ دعایم کفایت است
پیمانه ریزِ باده عشقیم همچنان * * * در مستیم سرود وفایم کفایت است
دستم بگیر و در رهِ شیداییم ببر * * * از بوی دوست باد صبایم کفایت است
از دل بشوقِ خاطره ها چنگ می زنیم * * * چندان که بند عشق بپایم کفایت است
ما را گر از خطای هراسان نمود دل * * * بارانِ رحمتی ز سمایم کفایت است
در گوش جان چو نغمه نای شکسته است * * * این ناله ها به نغمه نایم کفایت است
بال و پری که وقف هوای دگر شود * * * بشکسته باد، کُنج سرایم کفایت است
با لاله ها ز غصه دور زمان مگو * * * در اشک سرخ زمزمه هایم کفایت است
احمد ز شرم خویش ندایی دگر زند * * * از دست دوست مُهر ولایم کفایت است

↑صفحه ۲۶↑

خاطرات تلخ
ز گیر و دار جهان خاطرات ما تلخ است * * * که در نهایت این قصّه هر نوا تلخ است
گلی که در غم پاییز دیده گریان کرد * * * به هر چمن که رود فارغ از صفا تلخ است
بدین خیال نگیریم جز ترانه غم * * * که بی شکوهِ بهاران ترانه ها تلخ است
بیا که خاطر ما جز به سوی دل نرود * * * بیا که شعله هجران به هر کجا تلخ است
تو ای غرور بجانم به راهِ کج نروی * * * که بی غرور به پرواز در سما تلخ است
به دست معرفت خویش نکته بر گیریم * * * نه این حدیث به سر منزل وفا تلخ است
دگر ز ما تو مرنج ای سپیده امید * * * که ره بدیده ما از وفا جدا تلخ است
نهال اُنس چو در جان عاشقان بنشست * * * زمین به غیرِ جمالش به هر لقا تلخ است
سرودِ بر لب خندانِ رهروان این است * * * که این غزل ز تو احمد بکام ما تلخ است

↑صفحه ۲۷↑

جانِ سخن
هر گوشه عالم همه جا نام تو با ماست * * * عشق است و گرامی گهری شعله پیداست
مردان خدا بی تو نگیرند قراری * * * آرامش جان تو اگر در دل غوغاست
سروی که به بستان جهان سبز نشان است * * * در قالب مهری است که از جلوه هویداست
مرزی نشناسند دل و دیده عشاق * * * راهی نسپارند مگر نقش تو آنجاست
بیدار دلی در خم سودای تو باشد * * * سر تا سر این دشت که آلاله نمایاست
گفتیم سخن تا بگشاییم زبان را * * * هرجا و بهر کوی زبان ها ز تو گویاست
ماییم و به پروانگی خویش بسوزیم * * * بر گرد چراغی که نهانخانه دل هاست
هرگز نه بتکرار بدل ها ننشینند * * * تا جان سخن هست بآفاق فریباست
روزی دگر آمد که بتقدیر نهم سر * * * در هر نظری نکته زنی هست و بایماست
گر خاطره گوییم ز شیرین سخن عشق * * * بر تارک این کوه زمان یکسره آواست
احمد بشتاب آمده رخسار تو بیند * * * شوری است که در غلغله دهر سراپاست

↑صفحه ۲۸↑

زمستان خیال
زمستان خیالم سردِ سرد است * * * بجانم بی محابا دردِ درد است
سرودِ زندگی غمگینِ غمگین * * * نمی داند دلم این غم چه کرد است
بشوقی صد ترانه بر لبم بود * * * ولی اکنون غرورم آب سرد است
نگفتم با کسی دردِ دلم را * * * شتاب غم چو باد فصل بَرد است
دگر خوابم به چشمانم نیاید * * * که جانم در بلندای نبرد است
بگویم یا نگویم ده جوابی * * * چو راهم در مقابل پر ز گرد است
به احمد مهلت دیگر عطا کن * * * که خود را در دلِ طوفان سپرد است

↑صفحه ۲۹↑

چون صاعقه
دردم همه اینست فرومایه عیان است * * * فریاد به هر قافله در سینه نهان است
در حلقه خوبان بفکن رخت که آنجا * * * از جان بفروشند متاعی که گران است
در راهِ دگر گام منه بی خبر از خویش * * * آن راه در این مرحله با وهم و گمان است
سودی که نبردیم به آسودگی از دهر * * * امروز زمانی است که آسوده زیان است
در عمق دلِ ماست نهالی که برویش * * * سر سبزی جان آورد و شوق بیان است
برخیز که برخاستن از دایره چرخ * * * چون صاعقه روشنگر معنای زمان است
آوای رحیل ابدی می رسد اینجا * * * بردار تو زادی که برازنده آن است
آزردگی از خویش جدا کن که ببینی * * * هر نکته این کار فروبسته بجان است
احمد دلِ شوریده فغان زد که بدانند * * * راهی که نهان بود کنون بر تو عیان است

↑صفحه ۳۰↑

بر شاخه دل
بر شاخه دل غم بنشسته است و فغان است * * * بس درد از این شعله غم بر دل و جان است
اشک است که بر گونه ایام نشسته است * * * صد شاخه گل در عقب اشک روان است
هر کس به تمنّای دل خویش سخن گفت * * * بر دیده خونبار جهانی به عیان است
این غلغله بر تارک تاریخ نشسته است * * * هنگامه کند دل که سراپای بیان است
بر گوش فلک سر زده آوای ز ماتم * * * هر جا که روی کرب و بلا ورد زبان است
خوننامه در این دشت نوشتند ملایک * * * بر صفحه ایام که بی شک و گمان است
خطی که بر این مکتب خونین بنگارند * * * سرمایه آزادگی خلق جهان است
بس سرو در افتاد که خوننامه بکف بود * * * بس ماه که در اوج فلک در نوسان است
لب تشنه چو شد بارقه عشق خدایی * * * سیراب کند تشنه که تقدیر بدان است
ایدل که فراموشی ایام نه شرط است * * * در دشت وفا بس گهر از عشق نهان است
احمد چه دهی داد سخن در دلِ معنی * * * این یَم همه جا فاقد از مرز و کران است

↑صفحه ۳۱↑

پناهنده این کوی
رازها بر لب ما میوه ای از کامِ دل است * * * لب گشایم به سخن این سخن اعلام دل است
روزها از پی هم داد سخن داده دلم * * * شهدِ هر گفته که دیدیم ز پیغام دل است
همره باد صبا در نفس صبح و سحر * * * خوشه چیدیم از این نکته که انعام دل است
خاطر خویش بدین باور و گویا گفتیم * * * ره بفرجام رساندیم چو فرجام دل است
پیک شادی است که هر دم رسد از جانب دل * * * این همه غلغله غوغای دل از بام دل است
گفتگوها همه از یار بدل فریاد است * * * نکته ای هست که بر نقش دل و نام دل است
نه بخود می روم این ره که به همراهی جان * * * یار با ماست که در شعشعه آرام دل است
آتشی در دل ما شعله زند از همه سو * * * که خروشان به نظر آمده انجام دل است
سوی احمد نظری کن که دل آسوده شود * * * که پناهنده این کوی ز آلام دل است

↑صفحه ۳۲↑

چنگ در عروه الوثقی
این سخندانی و آزادگی آهنگ دل است * * * نکته ها هست که در شعله فرهنگ دل است
هرچه دل گفت زبان نیز همان شیوه گرفت * * * حرف آخر همه جا جلوه ای از رنگ دل است
قله معرفت دل ز کلام شرف است * * * آنچه بر عاطفه هرگز نخورد سنگ دل است
شمع غمخواری دل روشنیِ تیره شب است * * * رسم دلداری دل چهره بی زنگ دل است
دل آشفته که در سایه ای از خوف و رجاست * * * هر زمان بگذردش حوصله تنگ دل است
دلِ پر کینه ناحقّ ره ابلیس رود * * * که سرآسیمه بسوداگری و جنگ دل است
چنگ در عروه الوثقی بزن ای مرد خرد * * * چو در این رشته سعادت همه در چنگ دل است
هر چه دیدیم بجز شیوه مردان خدا * * * ره شیطان رود و ماحصلش ننگ دل است
شعر احمد، سخنِ عشق و زبانِ دلِ ماست * * * تا سخن از دل پر سوز و ز آهنگ دل است

↑صفحه ۳۳↑

مرز بندی ها
مرز بندی ها چو کاری باطل است * * * آنچه می سوزد درین سودا دل است
مرز بندی بین هر خرد و کلان * * * خشت اوّل ریشه هر مشکل است
گر کسی گوید که پیر است ناتوان * * * نکته دانی نیست اینجا مُهمل است
یا جوان را در نهایت بال و پر * * * باز گردانیم ما بی حاصل است
پند گویان را بگو در هر روال * * * جمع گویی مردمان را کامل است
این جوان آن پیر آن دیگر سنین * * * راست گفتاری به معنا شامل است
این جهان را در خمِ مویی به بین * * * در نوای حقّ که جانت مایل است
در خطابت امّت بیدار گو * * * نزد احمد این سخن از عاقل است

↑صفحه ۳۴↑

بوی غم
باز هم در آسمان بوی غم است * * * باز هم فریادها سوی غم است
باز هم از ابرهای دیده ها * * * اشک هایی بر سر و روی غم است
تارهای دل سرودِ غم زند * * * موج های غم به زانوی غم است
قله های قامت آزادگی * * * وزنه هایش در ترازوی غم است
باز هم از ناله های چشمه سار * * * آب ها خونابه در جوی غم است
بگذرد بی های و هوی گریه ها * * * گرچه دل ها در هیاهوی غم است
کوچه ها در پیچ و خم ها مانده اند * * * هرچه اینجا هست در کوی غم است
بس گل پرپر بروی دست ما * * * خاک هم در ناله از خوی غم است
غم نه احمد آسمان را تیره کرد * * * سال ها، در جان ما بوی غم است

↑صفحه ۳۵↑

کاروان حقایق
به کاروان حقایق دل شکسته ماست * * * در آن دیار که بر جان غرور خسته ماست
بدین بهانه به فریاد دل رود به شبی * * * که در شکوه کشد بال ها چو بسته ماست
من از نگاه دل انگیز آسمان به نهم * * * چو عهد بسته نپاید که آن گسسته ماست
چو کوی عشق گذرگاه شور ما شده است * * * که در شرار نهد آنچه باز رسته ماست
بدل مگیر گر از ناله شب شکسته شود * * * به باغ های جهان تا که لاله دسته ماست
بهار می رسد و باز هم زمان به ره است * * * به گفت و گوی زبان آیت خجسته ماست
اگر ز اشک تو احمد ز دیده خون بچکد * * * علاج واقعه ها از دل شکسته ماست

↑صفحه ۳۶↑

نقطه عقل
باز در حاشیه وادی غم این دل ماست * * * مشکلِ غمزدگان در غم دل مشگل ماست
باز پیغام گر حادثه ها آمده است * * * اشک خونین چو شفق از همه کس حاصل ماست
باورم نیست که در آتش غم دل نرود * * * اندر آن صومعه درد که آن مایل ماست
باز در میکده شور و شرری می بینم * * * که گرفتار جنون در خمِ آن عاقل ماست
نقطه عقل در این دایره خود حیران است * * * پای فرزانه آشوب جهان در گلِ ماست
عاشقان را خبر آنست که آشفته ترند * * * اندر این شعله به پاییز گلِ سنبل ماست
موج سرگشته بدین بحر سرآسیمه دود * * * تا بسنگین دلی از خویش غمِ ساحل ماست
وای بر حالت مغمومی و مهجوری ما * * * وای از هیمنه دهر که خود باطل ماست
دستِ احمد همه جا دامن یاران بگرفت * * * تا غمین تر نشود آنچه ز غم در دل ماست

↑صفحه ۳۷↑

جان به ایثار
در پسِ پرده ابهام غمی پنهان است * * * شعله در جان ز غم خاطره جانان است
در پسِ پرده غم هاست شررهای نهان * * * نه عیان است، بجان و دل ما سوزان است
قصه غصه ما چون شب تار است ولی * * * طی این مرحله، با یاد خدا آسان است
بیدل افتاده در این راه پشیمان نشود * * * گل دمد آخر ازین خاک که خارستان است
ناله در کوچ نهان است ببال بسته * * * چه توان کرد که دل ها به غم زندان است
دل چو بشکست در آن لطف خدا جلوه زند * * * که بدان شعشعه شیرین سخن عرفان است
جان به ایثار در این راه قدم بنهاده است * * * بس خطر هست و صلابت چو بدین پیمان است
روزها رفت و بفریاد چه پاسخ دادند * * * نه گشودند گلِ چهره که او خندان است
حرف دل بود که گفتیم ولی پنهان رفت * * * گفتِ احمد گهری هست که آن غلتان است

↑صفحه ۳۸↑

هیجان دل
هرگاه که در عشق دلم در هیجان است * * * فریاد زنان در گذر این نکته عیان است
غوغای دو عالم بخم موی نگار است * * * هر لحظه که آسوده نگاهی به میان است
هرگز نگشودیم ز خود درد دل اینجا * * * هرگز که نگفتیم که غمنامه بجان است
ما ساده ترین راه به غوغا بکشانیم * * * شوریده دل خویش که هر دم بفغان است
برخیز دلا تا سخن از عشق بگوییم * * * برخیز و نگر کشور جان امن و امان است
ما ره به تکاپوی در آن کوی گذاریم * * * تا دل بنماید ره آن کو که نهان است
گفتیم کلامی به قرون ها که بگویید * * * دلدار بیا جان که سراپای بیان است
مشتاق تر آمد دل ما تا که بگوید * * * اینجا دل عشاق بدان نام و نشان است
احمد چه کند لحظه بلحظه که سراپای * * * شوریده دل ماست که در اوج زمان است

↑صفحه ۳۹↑

منای شکوه باغ
فغان که موسم پاییز و برگ ریزان است * * * بجان خسته ما غم دوباره مهمان است
شکوهِ باغ دل انگیز در فنا آمد * * * که این غرامت پاییز خفته در آن است
نگفته ایم و نگوییم رازها را فاش * * * اگرچه سرّ زمان در دلم فراوان است
بهارِ رفته زمانی دوباره برگردد * * * نه هر که رفت بدان ره دو دیده گریان است
خزان ز ناله زاغانِ در شتاب آمد * * * خزان بخاطره ها در زمانه لرزان است
تو آبرو مَبر ای باد سردِ پاییزی * * * که شرطِ عقل نگهدار حسن پیمان است
غزل سروده دلم تا غم تو بر گویم * * * چو این شراره به تاوان جان سوزان است
بدانه های نهفته درون خاک نگر * * * که نسل حاضر و غایب بدان نمایان است
بهانه کرد دلم تا بهار باز آید * * * که چشم و خاطر احمد به سوی جانان است

↑صفحه ۴۰↑

شوکت آدم
شوکت آدم بآدم بودن است * * * شوق عالم تا به اعلم بودن است
عزّت از دیو و پری زین حشمت است * * * خود سلیمان نام اعظم بودن است
راز دل ها را مگو هرگز چنین * * * دل نوازی یار محرم بودن است
پرده سیم و زری تا پرده دار * * * بند دینارت به درهم بودن است
آدمی در انزوا سرگشته جان * * * در نشان غم بماتم بودن است
دشمنی و کینه توزی سهلِ سهل * * * در هنر مردی با رحم بودن است
یکصدا در ره فتادن عادت است * * * همدلی ها رمز با هم بودن است
مرد میدانِ عبادت شو بجان * * * لیک تقوی شرط اکرم بودن است
خاک در آدم چو احمد مایه شد * * * شوکت آدم بآدم بودن است

↑صفحه ۴۱↑

کوچه باغ
کوچه باغ از زندگی ها رفته است * * * کوچه باغ از دفتر ما رفته است
کوچه باغ در بهاران جلوه گر * * * آن گلان خوب و زیبا رفته است
کوچه باغ و برگ ریزان خزان * * * دیده ها را این تماشا رفته است
خوش صدای عاشقان رهگذر * * * گوش ها را آن نواها رفته است
کوچه باغی در صدای زیر و بم * * * گه نهان و گاه پیدا رفته است
کوچه باغ زندگی درد آشنا * * * آشنایی ها از این جا رفته است
کوچه باغی نیست در چشمان ما * * * شوق ها از چشم شهلا رفته است
هر طرف دیوارهای سربلند * * * بی محابا رو به بالا رفته است
آن صدای مرغکان خوش نوا * * * جلوه های خوب دنیا رفته است
آن پرستوهای شورانگیز عشق * * * از هوای صاف صحرا رفته است
برگ ها و باد کو نجوایشان * * * گوش ها را شوق نجوا رفته است
زرد رویی ها بعالم مانده است * * * سرخ رویی ها سراپا رفته است
جان بهر جا خسته و وامانده رفت * * * زندگی های فریبا رفته است
کوچه باغ احمد دگر افسانه شد * * * کوچه باغِ مست و شیدا رفته است

↑صفحه ۴۲↑

یمن باور درویشی
آسوده شد دلم که به غوغا رسیده است * * * فریاد عاشقی که بر ما رسیده است
پیمانه ریز باده عشقیم تا ابد * * * جامی ز عشق او چو بلب ها رسیده است
باور مکن که روی بگردانم از وفا * * * موج وفاست در دل و شیدا رسیده است
هر شب شرار عشق مرا همرهی کند * * * هرگز نگفته ام که سراپا رسیده است
کارم عبث نبود که مجنون شدم چنین * * * عشق است و صد هزار قضایا رسیده است
ما را ز مهر گر تو نوازی به لحظه ای * * * شوق دل است و قصّه بدینجا رسیده است
جانا بلاکشِ غمِ هجرانم و غمین * * * دلداده را چه سود ز سودا رسیده است
اینک به یُمن باورِ درویشیم به بین * * * تا بنگری که کار به صحرا رسیده است
گفتم بدین غزل غمِ دل را رها کنم * * * امّا نشد که درد به امضا رسیده است

↑صفحه ۴۳↑

سوز و ساز دل
زبان بقامتِ جان سوز و ساز دل شده است * * * به جلوه گاه چو شمعی نیاز دل شده است
بگریه گفت دلم وصف خویشتن همه جا * * * بسر رسید زمانی که راز دل شده است
کنون که باده در جام ما نشسته بخون * * * ازین نشیب بمستی فراز دل شده است
نهفته کی شود این لاله های غمزدگان * * * چو دست مرحمتی چاره ساز دل شده است
تو سرو ناز بدرد دلم زبانه مزن * * * که هر شراره ره آوردِ ناز دل شده است
به سوی مسلخ عشقی بجسم پاره روم * * * بدین نشانه که عمرم دراز دل شده است
تو از بهار طراوت طلب بمحضر دوست * * * به آبرو بنما در، که باز دل شده است
نهال نورس باغ شباب را بنشان * * * بدست کوشش جان کان گداز دل شده است
بشوق دل چو به احمد جمال خود زده است * * * سخن به قامت پیدا نماز دل شده است

↑صفحه ۴۴↑

سیر زمان ها
امشب سخن عشق زبان را بگرفته است * * * این شوق دلِ ماست جهان را بگرفته است
امشب ز دلِ تنگ کنم عقده گشایی * * * یک عمر دل تنگ زبان را بگرفته است
ما را بدر میکده عشق کشانید * * * کاین موج تمنّاست که جان را بگرفته است
در ساغرِ ما جز ز میِ مهر نریزند * * * آشوب زمان خرد و کلان را بگرفته است
فریاد ز دل بود که آوای چنان زد * * * زان تیر ملامت که کمان را بگرفته است
عمر است که در سیر زمان ها بسر آید * * * چون شرطِ یقین راهِ گمان را بگرفته است
مستیم و رهِ خلوتِ خود را نشناسیم * * * شوری است بجان ها که زمان را بگرفته است
سودای ترا از خطِّ تدبیر نهفتیم * * * دل بار دگر شوق نهان را بگرفته است
احمد به تمنّای تو شوریده تر آید * * * یعنی همه جا رخصتِ آن را بگرفته است

↑صفحه ۴۵↑

خروش رمز قرآن
گل ایمان بخروش آمده است * * * رمز قرآن بخروش آمده است
هم نشین دل و غوغای جهان * * * دستِ پیمان بخروش آمده است
کفر در خوف و هراس است و چنین * * * شاهدِ جان بخروش آمده است
موج دریا و شهاب فلکی * * * از شهیدان بخروش آمده است
از کجا تا به کجا ظلم دود * * * که سما ز آن بخروش آمده است
خیز تا رسمِ دگر ساز کنیم * * * سروِ بستان بخروش آمده است
سیرت آدم خاکی نه بد است * * * که ز ارکان بخروش آمده است
دست در دامن خوبان زده ایم * * * رزمِ میدان بخروش آمده است
ناله احمد چه حزین بود بما * * * که جهان هان بخروش آمده است

↑صفحه ۴۶↑

سیرت انسانی
بس فکر عبث در همه جا نآمده رفته است * * * هشدار که بنیان جفا نآمده رفته است
حقّ در دل آفاق کند جلوه و دانیم * * * ناحقّ بسراپای خطا نآمده رفته است
بنگر تو به فتوای دل ملتهب خود * * * هرجا که شتاب است صفا نآمده رفته است
در باوری از تابش خورشید حقیقت * * * در پرده اوهام وفا نآمده رفته است
سرّ ازلی بود که بی جلوه توحید * * * هر کس که زند دل به هوی نآمده رفته است
در ساغر ایام ننوشید خطا را * * * زهر است که دم از بر ما نآمده رفته است
در سیرت انسانی تو زهد بکام است * * * در موج گنه جان دغا نآمده رفته است
گفتیم بگیریم بکردار زمان را * * * دیدیم که یک لحظه بپا نآمده رفته است
یک نکته بجانست که عالم به عیان است * * * در باطل دل درّ و بها نآمده رفته است
در میکده عشق بود مست خدایی * * * با شعله به جان درد، دوا نآمده رفته است
احمد سخنی گفت به آسودگی دل * * * تا در نگری چون ز چرا نآمده رفته است

↑صفحه ۴۷↑

آوای عشق
خانه را بی محبّتی برده است * * * عشق ها زین بهانه افسرده است
کاروان در سکوت غم آمد * * * شعله ها سرد و خامش و مرده است
با زمستان سرد همراه است * * * آنکه یک عمر خون دل خورده است
نگشایید فصل دیگر را * * * چون دل از درد خویش آزرده است
نکته دانی دگر مکن با ما * * * که سر از غم دلم برآورده است
دیدم آن لاله را که با داغ است * * * دیدم آن نرگسی که پژمرده است
خون دل خوردم و نظر کردم * * * در جهانی که چنگ بفشرده است
باز آوای عشق دل خواهد * * * باز دلدار دل ز ما برده است
خاطراتی گزیده احمد گفت * * * دل گل عشق را بپرورده است

↑صفحه ۴۸↑

زلال عشق
رمزِ صفا چه شد که وفا هم نمانده است * * * آن عشق و شور و حال بما هم نمانده است
یاران آبرو همه رفتند و جز سکوت * * * دیگر کسی به خاطره ها هم نمانده است
باور کنی که بار دگر شعله ای زند * * * از آن شرار رشته پا هم نمانده است
دیگر زلال عشق تلؤلؤ نمی کند * * * دیگر بجز خزان ز هوا هم نمانده است
در بیکران که شوق دل از دیدنش بود * * * الوان لاجورد سما هم نمانده است
پویندگان عمر بدان علّت آورند * * * جز ناله های درد صدا هم نمانده است
خار وجود هست و دگر از شکوه صبح * * * در شوق روزگار رجا هم نمانده است
یارب به سوی مهلکه ها دل نشسته است * * * گویی که در وجود صفا هم نمانده است
احمد، خزانه های جهان از گهر تهی است * * * جز ذات آن وجود بقا هم نمانده است

↑صفحه ۴۹↑

نهالِ شکسته
صد خرمن درد است نهالی که شکسته است * * * سوزنده تر از نار، وفایی که گسسته است
با بال و پَر بسته درین دشت رهاییم * * * ای وای کجا رو کند آن مرغ که بسته است
هجران چه بلایی است که سوزد دل ما را * * * دل زار فتاده است که بی روی تو خسته است
باز آی که در قافله آوای تو خالی است * * * بازآی که ایام بنام تو خجسته است
با پای طلب وادی هجران تو دیدیم * * * با وصل تو مشتاق دلان سوی تو دسته است
بی زمزمه عشق نجویم رهِ دل را * * * آسوده نشستیم که آسوده نشسته است
احمد بسراپای بمشتاقی دل رفت * * * هرچند که در میکده چون جام شکسته است

↑صفحه ۵۰↑

همره طوفان
موج این دریا به طوفان همره است * * * شوق های ما به جانان همره است
روزها را همدمی با روشنی * * * روشنی را مهرِ تابان همره است
دسته گل هایی ز باغ دوستی * * * ژاله را از چشم یاران همره است
خنده از موج سحرگاهانِ عشق * * * در فلق با اشک غلطان همره است
زندگی هنگامه شوق دل است * * * پیشتازان را نهان جان همره است
در نوازش های موج هر نسیم * * * برگ های سبز لرزان همره است
با وفاداران کوی هر شهید * * * دست های بسته پیمان همره است
همرهی در همرهی ها زد گره * * * ابرها را باد و باران همره است
غمگساری های احمد از دل است * * * گرچه او را خشم طوفان همره است

↑صفحه ۵۱↑

راهِ ما
باز کن دفتر ایام چو خونخواهی هاست * * * سر بنه بر شرف عشق که آگاهی هاست
باز کن فصل دگر تا که بانجام رسد * * * آن حدیث کز شرر شعله گه گاهی هاست
کربلا را سخن عشق بلب ها چو رود * * * از دلِ ماست که زین نکته به دلخواهی هاست
هر طرف شهدِ کلامی است که از خرد و کلان * * * در خمِ دایره مهر که افواهی هاست
راهِ ما راهِ درازِ غم دیرینه ماست * * * گر درین کار زمان بر سر کوتاهی هاست
باورِ ما دلِ ما گفت که آتشکده است * * * گرد شوقش همه جا بر سر این راهی هاست
از چه احمد سخنِ خویش بفرجام نهفت * * * آتش سینه برون از نفس آهی هاست

↑صفحه ۵۲↑

ضیافت گه جانان
ماهِ رمضان است و بهارانِ دعا هاست * * * هرجا ز دلِ سوخته آهنگ و دلِ ماست
ماهِ رمضان است و ضیافت گه جانان * * * هر سو نظر خاطره انگیز در اینجاست
سودای دعا بر لب و جویای اجابت * * * در باور آسوده دلان شعله پیداست
ماهِ رمضان است و مبارک به زمان ها * * * برنامه قرآنی آن بر همه زیباست
دیگر نه هوای دل بیهوده نمایان * * * دیگر نه نمایی ز هوای دل و دنیاست
آوای دل انگیز مناجاتِ سحرها * * * بر جان و دل سوختگان یکسره غوغاست
در تزکیه نفس شتابی است به جان ها * * * تا بگذرد از خطّ گنه آنکه بسوداست
ماه رمضان است و قرار دل عاشق * * * عشق است و زبانِ دل شوریده به آواست
برخیز که از کف رود این شوکت پر شور * * * برخیز که در کومه دل هیمنه برپاست
احمد چه شتابان طلبد شوق دعا را * * * ماه رمضان است و بهارانِ دعاهاست

↑صفحه ۵۳↑

جای تو خالی
من آنجا نشستم که جای تو خالی است * * * نواها ز آوایِ نای تو خالی است
من آنجا نشستم که در قبله گاهش * * * زمین از غرورِ نمای تو خالی است
من آنجا نشستم که تر گشته از خون * * * که جز دل، بما جلوه های تو خالی است
تو در انتهای ستیغی بلندی * * * که در ما غرورِ همای تو خالی است
تو در خلوتِ پُر فروغی نشستی * * * بحسرت در اینجا صدای تو خالی است
نگفتی که دل های ما را شکستی * * * نگفتی که آخر سرای تو خالی است
نگفتی که فریاد تکبیر اینجا * * * ز پژواک یاران ندای تو خالی است
نگفتی که تو پرچم آبرویی * * * درین آبروها لوای تو خالی است
نگفتی که دلجوی این عاشقانی * * * که اینجا و آنجا صفای تو خالی است
نگفتی که در عمق آن خون و آتش * * * نفس در نفس ها هوای تو خالی است
تو فصل پر از خاطراتی دریغا * * * که در چشم احمد لقای تو خالی است

↑صفحه ۵۴↑

بگریخت
فغان که لاله این باغ هم ز ما بگریخت * * * هر آن که دید دلم را بدین نوا بگریخت
به هر که رو کنم از ناله ام به تنگ آید * * * از آن زمان که ز ما بخت پا بپا بگریخت
چو نقش کوه به فرهاد گریه آغازید * * * قرار ابر هم از جان این سما بگریخت
بیا به خلوت دل تا که دردِ دل گوییم * * * بیا که بر سرِ ما شور آشنا بگریخت
پسند خاطرم از نوبهار می آید * * * چو رسم شوق ز غوغای مبتلا بگریخت
به آبرو بسپاریم جانِ خود را ما * * * بدان نشان که نشان های نابجا بگریخت
به تیشه های خیالم چو نقش ها زده ام * * * که هر غرور بدین حال و این هوا بگریخت
خلاف رأی دلِ ماست بیوفایی ها * * * چو از وفای سرودیم بیوفا بگریخت
به ناله های تو احمد زمانه بی تاب است * * * دریغ و درد که دانایی از جفا بگریخت

↑صفحه ۵۵↑

قصه ما
هنوز قصه ما بر سرِ زبان ها هست * * * به پیچ و تابِ زمان شعله های پیدا هست
هنوز شوق دل ما به شور می جوشد * * * که ره گشای به جان هست و وه چه زیبا هست
نهان نگشت به آفاق قصه غم دل * * * هنوز ذائقه ها تلخ تر به معنا هست
چه گفته ایم که کار زمان به زیر و بم است * * * چه کِشته ایم که فصل درو مهیّا هست
حرام باد به این دل اگر خلاف کند * * * که سوی میکده ها مستیِ سراپا هست
هنوز غم ز فراق رخی بجان آید * * * هنوز داوری دهر بی خدایا هست
هلا به خال و خط این جهان نشو مایل * * * چو در فریب جهان هست و بی مدارا هست
سراب زندگی آخر عیان شود به دو چشم * * * که در جریده دل روزگار بی ما هست
دلم به خالقِ عالم گشاده رو باشد * * * که شوق آخر احمد سرای عقبی هست

↑صفحه ۵۶↑

با پای طلب
تا با سر شوریده به جانان نظرم هست * * * هرگز تو مپندار که از خود خبرم هست
دیری است که شیدایی ما ورد زبان است * * * دیری است که جانانه فقط در نظرم هست
سر بر در درگاه بصد ناله نهادم * * * غوغای جمالش همه جا سایه سرم هست
باز آی که فریاد دلِ خون شده بینی * * * باز آی که فریاد دگر بر دگرم هست
آواره هر وادیم و غیر تو ما را * * * فریاد رسی نیست فغان ها اثرم هست
با پای طلب می روم و کعبه نمایان * * * بس خار بجانست ولیکن سفرم هست
هنگامه این مشغله هرجا، به زبانست * * * تا خوشه عشق است بجانم ثمرم هست
با دَرد کشان ما به تمنّای جمالیم * * * در بحر وجودیم و بسودا گهرم هست
احمد ز خیالی غم عالم به دلش رفت * * * شب ناله زنم هر دم و شاهد قمرم هست

↑صفحه ۵۷↑

قدرتِ پرواز
آنگه که ترا قدرت پرواز عیان هست * * * صدها نگهت در خم این شوق جهان هست
آنگه که بآوای تو شور است بشادی * * * بس گوش بآوای تو در اوج زمان هست
ای وای اگر بال تو بشکسته پر آید * * * آنگاه بجانت همه آه است و فغان هست
هر کس به زبانی کند اعلام برائت * * * این رسم گدازان زمان است و بجان هست
در هیمنه خاطره ها یک سر سوزن * * * هرگز نه خلاف است و نه یک ذرّه نهان هست
اندر یمِ دنیای کران ها بکران ها * * * جز مرد خدا هر که تو بینی که چنان هست
در عمق وفا مرد خدا آید و گوید * * * هر نکته عیان است نه حاجت به بیان هست
می گویم و می شویم و این رسم زیان بار * * * همواره درین گفته به تعجیل زبان هست
احمد تو ز پند دل شوریده سخن گو * * * تا خلق بدانند، گرفتار غمان هست

↑صفحه ۵۸↑

بباغ حُسن تو
به شبچراغ گل روی او نگاهم هست * * * بدین امید بدان بارگه پناهم هست
چو او سپیده آرام بخش جان ها شد * * * من آن شبم که سراپرده سیاهم هست
دلم که با گهر عشق او هم آغوش است * * * ز انتظار به شیرین زمان گواهم هست
چو من بحسرت ایام درد هجرانم * * * بسی فغان بلب و درد و سوز آهم هست
بدین امید گشودیم دردِ دل اینجا * * * که چشم لطف تو امیدِ گاه گاهم هست
اگر بچهره زردم نشانه ای دارم * * * در آن نشانه ز کوی تو خاک را هم هست
بباغ حُسنِ تو گر جلوه ای ندارم من * * * به یُمن مقدم تو رونق گیاهم هست
بدرد غربت ما دانه دانه اشک است * * * که روز حشر گواهی بداد خواهم هست
بروز حادثه احمد بدامنی آویخت * * * به سوی دوست، چو جبرانِ اشتباهم هست

↑صفحه ۵۹↑

خونین دلم آخر
در دام بلا مرغ دلم بال و پرش نیست * * * هر سو نگرت بارقه ای در نظرش نیست
غوغای من از ناله جان سوخته ای بود * * * خونین دلم آخر که کسی هم سفرش نیست
برداشتم آن درّ گرانمایه معنی * * * بگذاشتم اندر قدمی کان اثرش نیست
کابین جهان جان شد و در وسوسه دهر * * * سود دگری جز غم دل بهره ورش نیست
تا باد خزان بر گل سوسن وزد اینجا * * * جز رنگ خزان یا سخنِ مختصرش نیست
زان داغ که بر لاله زد ایام چشیدم * * * در داغ نشانی ز دلِ خون جگرش نیست
تکرار زمان است که تکرار گرم کرد * * * شوق دگرم یا اثرم در خبرش نیست
در تلخی لبخند بجان آمده ای بود * * * آن نکته که دیدیم کسی در گذرش نیست
احمد غمِ ما را سخن شعر شناسد * * * گفته است و شنیدیم زبان دگرش نیست

↑صفحه ۶۰↑

همه رفتند
همه رفتند و بجز خاطره ای با من نیست * * * چه کنم آن گلِ خوشبوی در این گلشن نیست
لحظه ها را همه با درد عجین می بینم * * * دل خونین به فغان است چو از آهن نیست
لب دریا به نگه موج خروشان باشد * * * هرچه گفتند کلامی و دلِ ایمن نیست
من که با خار و خس دور زمان می سازم * * * گرچه ویران تر از این دور و زمان مسکن نیست
باور از جان شد و دیدیم غمِ سنگین را * * * ساغر زهر ز غم جز دلِ مرد افکن نیست
گفتم آسوده کنم با غزلی آتش دل * * * نتوانم که زمان همره ما روشن نیست
جز رهِ قادر منّان رهِ دیگر نروم * * * که ره خرد و کلان قابل بر گفتن نیست
ز گنه پای کشیدن عسل شیرین است * * * چو سرانجام گنه جز اثری ریمن نیست
می کشم بار غم خویش چو احمد هر جا * * * که بدانند بجز خاطره ای با من نیست

↑صفحه ۶۱↑

جانِ در طلب
عشق است که پروانه جان در طلب اوست * * * در آتش دل شوق نهان در طلب اوست
عشق است که فریاد بگوش همگان است * * * هر گوشه بهین جان جهان در طلب اوست
این بحر که در شورش و غوغاست ز عشق است * * * در خاطره هایی ز کران در طلب اوست
دردانه این عشق به آوای من و توست * * * شوریده دل ما بعیان در طلب اوست
هر جا که خدا مهر دلی را به جهان داد * * * با همرهی از مهر دلان در طلب اوست
شیدایی ما ورد زبان است و به معنی * * * خون نامه عشق است و بیان در طلب اوست
هر روز و شبی در گذران عمر فنا رفت * * * بی عشق که طی شد به گمان در طلب اوست
در شور و شعف قاطبه خلق برآنند * * * جان منتظر عشق و فغان در طلب اوست
احمد گهر عشق به فتوای جهانی * * * در باور ما جمله کسان در طلب اوست

↑صفحه ۶۲↑

کیست در جان ها
کیست در جان ها که عشق و شور اوست * * * در شکوفایی گلِ منصور اوست
کیست در جان ها که فریادی زند * * * در شب تاریک یلدا نور اوست
کیست در جان ها که باورهای ما * * * چون بهاران دلکش و مسرور اوست
کیست در جان ها که دل شیدا کند * * * شعله ها بر قلّه های طور اوست
کیست در جان ها که در هنگامه ها * * * راحتی بخش دل مقهور اوست
کیست در جان ها که آهنگ شتاب * * * روز سستی در دل معذور اوست
کیست در جان ها که شرطِ معرفت * * * در شعور آدمِ مغرور اوست
کیست اینجا و به هر جای زمان * * * جلوه ای از خالق مشکور اوست
کیست یاران او که اوج فکر ما * * * هر چه بالاتر رود مستور اوست
کیست یاران او که در جان و دل است * * * از همه نزدیک تر گر دور اوست
هر کجا عشق است احمد همره است * * * یاد دلدار است و عشق و شور اوست

↑صفحه ۶۳↑

عشق است
عشق است و خروشان دل ما در شرر اوست * * * غوغای جهانی است که در گرد و بر اوست
عشق است که فریاد زنان می رود آخر * * * هر گوشه نشانی است که از بام و در اوست
عشق است که از آب بآتش بکشاند * * * شوریده دلی را که نهان از نظر اوست
عشق است و گدازنده عقل است به هر جای * * * دیوانه او در همه جا هم سفر اوست
عشق است و عیان است بسودای زمانه * * * افراشته بر قامت افلاک سرِ اوست
عشق است که هر سالک آشفته سر اینجا * * * اندر خم هر کوچه قدم در گذر اوست
عشق است که آسوده دل از نقطه پایان * * * مسرور گذشته است که رمز ثمر اوست
عشق است و زبان من و تو قاصر آنست * * * تا نکته زند بر شرری کز اثر اوست
احمد نه بفریاد نه از ناله رهایی است * * * عشق است و جهان یکسره اندر شرر اوست

↑صفحه ۶۴↑

ای هلال ماهِ رحمت
ای هلال ماه رحمت چشم و دل روشن ز توست * * * این بهارِ آرزوها این جهان گلشن ز توست
این ضیافت گاه حقّ بر مردمان روزه دار * * * باورِ انسان بشوق و جان و دل ایمن ز توست
در بلندای عبادت های مردان خدا * * * هم نوای صوتِ قرآنی نوای من ز توست
روزها لب بستنِ ما رمز و رازی دیگر است * * * لب چو بستم از گنه بر جان ما بستن ز توست
در شبِ قَدْرت ملایک در طواف بی مجال * * * گرد شمع حضرت باری بجان، متقن ز توست
بهترین ایام عمری ای مهِ نیکو خصال * * * پاک جانی های ما در کسوت آهن ز توست
چون کلام اللَّه نازل در دلِ شب های توست * * * هرچه گویم اندکی باشد که یک ارزن ز توست
هم مبارک روزهایت، هم مبارک در شبی * * * هر دعایی ای مهِ نیکو ز دل گفتن ز توست
آب هست و تشنگی امّا ز آن لب بسته ایم * * * طبق فرمان، تا بجان آید گلِ مأمن ز توست
پهنه گیتی بفسق ناکسان آلوده است * * * هر که شد نیکو عمل با پاکی دامن ز توست
صبر احمد ذرّه ای از محتوای این مه است * * * ای مبارک مه جهان را چشم و دل روشن ز توست

↑صفحه ۶۵↑

همسایه درد
دیدیم که شیطان همه جا اوج تکاپوست * * * دیدیم که شیطان به عیان رسم هیاهوست
دیدیم و سرانجام درین شیوه بتکرار * * * برنامه شیطان صفتان دست فرا روست
در تارک تاریخ نشسته است و به تقدیر * * * آن شیوه درندگی اذناب بدین سوست
بر خاطره ها نکته زنانیم اگر ما * * * سودای عجیبی است که بد حالت و بد خوست
مرز بدی و خوبی و هنگامه دنیا * * * از میمنه و میسره فریاد کران جوست
صد خوشه درد است و بهمراه زمانه * * * از آمده و رفته مشامی است بدین بوست
احمد غم خود گوی که تدبیر چنین است * * * همسایه دردیم، که این درد نه نیکوست

↑صفحه ۶۶↑

غرور رفته ما
زمان دگر نه بمستی نه التهاب بجانست * * * ز خود کنار نمایم که صد عذاب بجانست
غرورِ رفته ما چون همیشه در بدر آمد * * * بدیده کی رود آخر چو آن سراب بجانست
چرا به باده مهر و وفا حواله نکردم * * * که دل خمار شود مستی از شراب بجانست
کجا شدند حریفان بساغر و میِ دل ها * * * رخ چو ماه ز ساقی چو ماهتاب بجانست
مگر بخلوتِ دل با تو رازِ چاره بگویم * * * که این هوای ز دل ها بچشم خواب بجانست
بخطّ جاده انصافِ دل کسی نرسیده است * * * بحسرتم چه کنم این مسِ مذاب بجانست
سؤال آمده بر لب خیالِ باطل ما بود * * * که بی بهانه گذارد غم جواب بجانست
بیا و رسم جوانمردی زمانه بسوزان * * * گرین فسانه دهد مهلتم خطاب بجانست
که شعله زد بگلستانِ عشق تا بگشاید * * * جهان بفاصله دل که زین خراب بجانست
حذر کنید عزیزان ز صحبت بدِ ناکس * * * که ریب و رنگ بالوان در نقاب بجانست
بهار اوست که احمد ز دل بدو بشتابید * * * بمژدگانی دل ها که این شباب بجانست

↑صفحه ۶۷↑

شوق دیده
غمی که باور ما بود همدمم بنشست * * * درین زمانه وارونه محرمم بنشست
بشرط عشق گزیدم دل ندیم بلا * * * بلا به خانه دل پیش ماتمم بنشست
خمار جان بسرانگشت می برد دل ما * * * نوای ساز غمش سوی عالمم بنشست
شکوفه ها ز خزان دل بمرگ می سپرند * * * خزان به خاطره های مسلمم بنشست
ز احترام تو ای تشنه کام دشت بلا * * * بما غرور بجان از محرمم بنشست
زمین بشرم خود این قصه را نهان چه کند * * * زمان به غصه اولاد آدمم بنشست
بسوز و ساز غم رخنه کرده در دل ما * * * بجان شراره پیدای در همم بنشست
نهیب دست سلیمان به دیو وسوسه هاست * * * که اسم اعظمش از نقش خاتمم بنشست
صفای عشق چو احمد وفا ز جان طلبد * * * بشوق دیده دل سوز اعظمم بنشست

↑صفحه ۶۸↑

آه ندامت
آه ندامت است که زان بغض ما شکست * * * عهدی گسسته بود که از ابتدا شکست
با عشق دوست جان به تمنّا نشسته است * * * دل بیوفا نبود که از بی وفا شکست
دام لقای اوست که ما را گرفته است * * * دست جفای اوست که بر جان جفا شکست
چشمم به انتظار و دریغ از ره دراز * * * خاری نهفته رفت که ما را به پا شکست
خندان چو آن گل است که در موج هجرت است * * * بیگانگی چو کرد دلِ آشنا شکست
تاوان غفلت است که از جان برون رود * * * این آهِ حسرت است که سقفِ سما شکست
بر گوش دل رسید که آن یار دلنواز * * * چون بی هوا گذشت دلم بی صدا شکست
ما را بهانه است بدین حال و این هوا * * * اشکم بخون نشست که دل نابجا شکست
احمد رها نکرد ترا دامن از وفا * * * آن بی وفا چه کرد دل از انتها شکست

↑صفحه ۶۹↑

جام عافیت
چو جام عافیت از دست ما فتاد و شکست * * * مرا زمانه بدامانِ خود نهاد و شکست
به دست تنگی ما چون زمانه شاهد بود * * * بروزگار دگر دستِ ما گشاد و شکست
به رهن باده نهادیم چون همه غمِ دل * * * غرور آمده را دل بباد داد و شکست
مگو به کسوت ما رنگ و ریب ها نرسد * * * بنای غفلت دل رفت در فساد و شکست
به خنده ها و فسانه تو دل مبند و نخند * * * که بس مرید زد دلِ مراد و شکست
بدین نماست ره و رسم آسمان بزمین * * * که از سما به زمین هر چه در فتاد و شکست

↑صفحه ۷۰↑

ماهِ مبارک
ماه مبارک رمضان آمده ست * * * راه گشایی به جنان آمده ست
تزکیه کن نفس ز موج گنه * * * خاصه که این ماه از آن آمده ست
لاله به گلزار عبادت بنه * * * گل به گلستان جهان آمده ست
آمده قرآن به مبارک شبش * * * کان رمضان است و چو جان آمده ست
ماه عبادت مَه خود ساختن * * * بخت جوان گشته جوان آمده ست
تا به سخن گفتنم آید زبان * * * ذکر و دعایم بزبان آمده ست
بانگ دعا می رسد از هر طرف * * * دل به شعف بانگ اذان آمده ست
بنده صالح به تکاپوی دل * * * در رهِ معبود روان آمده ست
زنده بسی دل شود از نور حق * * * تا رمضان بر همگان آمده ست
دردِ مرا چاره کند بی گمان * * * قدرِ دعا در رمضان آمده ست
پایگه احمد و زان در پناه * * * بر رمضان مویه کنان آمده ست

↑صفحه ۷۱↑

کویر درد
چشم هایم در تمنا خو گرفت * * * تا نگاهی در سراپا خو گرفت
دست هایم در نوازش های دل * * * همچو نیلوفر ببالا خو گرفت
رازهایم از لب درماندگی * * * در کلامِ خود به الا خو گرفت
جان ما در شعله های نیمه شب * * * در تبی سوزان ز غوغا خو گرفت
ناروَن میعادگاه شوق ما * * * آشنا، با مهر دل ها خو گرفت
داستان زندگی افسانه شد * * * خواب ها در دیده ما خو گرفت
بستر دل تشنه رود زمان * * * در کویر درد اینجا خو گرفت
تک درخت راهِ ناپیدای دل * * * خود ز تنهایی به صحرا خو گرفت
تا مرا احمد خیالِ روی دوست * * * دل در این سودا بفردا خو گرفت

↑صفحه ۷۲↑

اغوای شیطان
عشق را شیطان باغوا مدتی از ما گرفت * * * بی قراری های ما را از دل شیدا گرفت
سوی مال و جاه ما را برد با سنگین دلی * * * ریشه های بی ثباتی جابجا مأوا گرفت
خسته جان بودیم و در شولای غفلت های خود * * * هر قدم در انزوا پیدا و ناپیدا گرفت
پیشترها عشق بود و خلوت شب های ما * * * باده های مهر هرجا آیتی والا گرفت
رشته های نامرادی از تکامل می گسست * * * نکته های شوق و عرفان ریشه در غوغا گرفت
صبر ما در منتهای شوکت دل می نشست * * * سرفرازی های ما در جلوه ها بالا گرفت
عشق پیدا بود و شیطان منقلب آسیمه سر * * * در تکاپوها ز نومیدی سر اندر پا گرفت
سوی مرداران رها شد حرصِ خنّاسان دون * * * دست ملعون لعنتی دیگر درین سودا گرفت
رخصتی در باورِ ما آمد و هر صبح و شام * * * در نهایت خوشه ایمان از آن معنا گرفت

↑صفحه ۷۳↑

بال پرواز دعا تا بارگاهِ قدس بود * * * شهپر قدّوسیان این نکته در ایما گرفت
برگ سبز و حالت درویشی دل جلوه کرد * * * تیغ تیز معرفت در پیر هم برنا گرفت
صحبت از لا بود و در سودای الاهای دل * * * دست های شوقِ عصیانگر خمِ الا گرفت
عشق بود و همدلی ها در صفای خاکیان * * * خاک بودن صفتی از طارم مینا گرفت
عشق بود و هر مریدی بر مراد خود رسید * * * عشق بود و شوکت از دنیا و مافیها گرفت
عشق بود و درگه خاصان بامید وفا * * * عشق بود و مرزهای مهر را یکجا گرفت
بی حصار هر منی بشکن غرور و سرکشی * * * این حصار سیم و زر زندانی از دنیا گرفت
نیست آوایی دگر جز عشق، احمد پیش ما * * * عشق را شیطان باغوا مدتی از ما گرفت

↑صفحه ۷۴↑

فراق مادر
مادر چه غم انگیز جدا شد گلِ رویت * * * سرگشته ایام و رها شد گلِ رویت
مادر به تکاپوی بدنبال تو گشتیم * * * فریاد، گرفتار جفا شد گلِ رویت
اینجا نه هوایی است که با بوی تو باشد * * * سودا زده از عطر هوا شد گلِ رویت
مادر غمِ هر روزه ما درد فراق است * * * با ناله در بغضِ صدا شد گلِ رویت
بر چهره ام آن اشک وداعت چه عزیز است * * * در راه وفا چون که فدا شد گلِ رویت
اینجا چه صفایی است که آغوش توام نیست * * * اینجا همه در بند و بلا شد گلِ رویت
مادر سر بی سرور ما بسته درد است * * * درد است که فارغ ز دوا شد گلِ رویت
روزم سخن مهر تو، شب ناله همآوا * * * بنگر ز کجا تا به کجا شد گلِ رویت
دیروز ز مهر تو چه شادان دلِ ما بود * * * امروز به آهنگ عزا شد گلِ رویت
دیری است که دامان محبّت ز تو خالی است * * * دیری است که در آه ز ما شد گلِ رویت
احمد سخن شعر تو در مایه غم رفت * * * مادر به غمِ خاطره ها شد گلِ رویت

↑صفحه ۷۵↑

پیک وفا
چون پیک وفا رخصتِ پرواز بما داد * * * پیدا و نهان شوکت اعجاز بما داد
مردان خدا جز به حقیقت نشتابند * * * آن شعشعه عشق چنین راز بما داد
دستی که به تقصیر، دعا را بکف آرد * * * در سوز در آمیخته آواز بما داد
آسیمه سرانند درین میکده عشق * * * آسوده دل این نغمه که دمساز بما داد
پروانه آن شمع که می سوزد و گوید * * * این لاله پر داغ چه طنّاز بما داد
این خاطره بنشست عیان در دلِ تنگم * * * زآن شعله که در چهره غمّاز بما داد
احمد بدل سوخته در جلوه یار است * * * آن جلوه که هر جا غم پرواز بما داد

↑صفحه ۷۶↑

مسلمین
مسلمین عیدتان مبارک باد * * * با شکوفایی دل از ارشاد
در بهار طراوتِ قرآن * * * می گذاریم شوق جان بنیاد
صبحگاهان شکوفه ها بازند * * * هر زمان شور عشق ها آزاد
نکته ها را ز عید باید گفت * * * تا شود جان و دل ز غم ها شاد
دل نهادیم در ضیافت حقّ * * * جان گذاریم شور را فریاد
روزه داران در صفا خوش دل * * * بر شتاب زمانه ها خوش باد
در قبول آید این عبادت ها * * * سر بکوبد دعایشان بیداد
جانتان در سلامت دائم * * * سبزه زارِ جمالتان آباد
با شکوفایی دل از ارشاد * * * مسلمین عیدتان مبارک باد
بر بلندای زندگی پر شور * * * که رسد از کلام حقّ امداد
احمد از شوقِ عشق باید گفت * * * تا بیاموزد این دل از استاد

↑صفحه ۷۷↑

غزل دل
این درد نه دردی است که آسان رود از یاد * * * جان بر سر این درد به پیمان رود از یاد
آن روز که فریاد دل از نای برآید * * * بی غم بسراپای بدان جان رود از یاد
هر لحظه و هر ساعت و هر روز چنین بود * * * کی اشک از این دیده چو باران رود از یاد
بگذار به لب های زمان ناله نماییم * * * تا این سرِ آشفته پریشان رود از یاد
هنگامه بتاریخ غرور ابدی هست * * * هر عشق جز این در سرِ تاوان رود از یاد
هر جا که مرا قصه خونین کفنان رفت * * * در خاطره ها شعله پشیمان رود از یاد
با بار گران غم هر روزه چه سازیم * * * لعلی است گران سنگ که ارزان رود از یاد
برخیز که بر خاک نشینان نظری هست * * * اینجا و بهر جای چو نالان رود از یاد
آسوده دلی باورِ هر روزه جان است * * * هیهات که جان های خرامان رود از یاد
مرز غم و دل فاصله ای نیست بعالم * * * بنگر که سراسیمه به سامان رود از یاد
احمد تو سخن گوی ز عشق و غزل دل * * * تا بنگری این نکته چه آسان رود از یاد

↑صفحه ۷۸↑

سیرِ دل
ره بکوی عشق ها دل باز کرد * * * جلوه ای دیگر زد و اعجاز کرد
در توانِ خویش او با این عمل * * * ورد حقّ گویی چنین آغاز کرد
گفتگوها در کمال خود نشست * * * راز بگشوده بیان راز کرد
بی غرور و بی تکبر ناله زد * * * آنکه از این خاکدان پرواز کرد
ره به سوی دوست بگشودن چنین * * * با بلندای زمان، انباز کرد
سیر همراه ملایک می نمود * * * دردِ دل در شوق و سوز و ساز کرد
جلوه قرآنی از آفاق دید * * * هم نوا با مخلصان آواز کرد
دل ز سیر خویش هر جا جلوه گر * * * رفع آزار شبِ غمّاز کرد
بهترین ایام را طی کرد تا * * * ره بکوی عشق احمد باز کرد

↑صفحه ۷۹↑

نازک اندیشی
آنکه بر قامت دل تخم عداوت کارد * * * بهر خود شعله سوزان به قیامت کارد
زندگی خاطره مهر بما آموزد * * * چه توان کرد، بدان کس که شقاوت کارد
بار بر دوش بدستان توانِ خود گیر * * * این عمل در دلِ ایام سعادت کارد
روزها می گذرد بیش و کم از خاطر ما * * * خوشدل آنکس که به تدبیر مهارت کارد
فکر تو گر به خداجویی مطلق باشد * * * خاک در دیده شیطان به نهایت کارد
نازک اندیشی و رندی نتوان همره بود * * * این کجا آن بکجا بذرِ سلامت کارد
در سراشیب زمان راهِ سلامت بر گیر * * * عاشقان را دلِ خونینه ندامت کارد
دیده احمد نظری بیند و هنگامه کند * * * چشم بر گیر دمی ورنه ملامت کارد

↑صفحه ۸۰↑

عمر برگرد
جان بدرد است و زمان می گذرد * * * آتشی بر دل و جان می گذرد
عمر بر گرد که در کومه ما * * * شعف و شور دوان می گذرد
عمر بر گرد که در اوج عذاب * * * گله ها وردِ زبان می گذرد
عمر بر گرد و مرا هم بشناس * * * بین غریبی به چه سان می گذرد
قامت سرو، کجا خم شده ای * * * که مرا قد چو کمان می گذرد
پیری آهنگ سر و جان کرده است * * * گرد ما بین چه عیان می گذرد
برگ زرد است بجای گلِ سرخ * * * باد سرد است و وزان می گذرد
عمر بر گرد ولی زین هیهات * * * بر سرِ عمر خزان می گذرد
قدرت از سستی تن فاصله زد * * * عمر بگذشته، جهان می گذرد
عمر بر گرد و جوانی بشتاب * * * از سرم آب روان می گذرد
احمد آن شور و جوانی مرده است * * * حسرتی هست و از آن می گذرد

↑صفحه ۸۱↑

پرچم توحید
ایوای که غم بار دگر چهره دژم کرد * * * این درد که خونین دلِ ما باز به غم کرد
بر تارک ایام دلِ غم زده جوشید * * * بس دیده درین مرحله هم سایه نم کرد
مردانِ خدایی که ره حقّ بگزیدند * * * خوننامه جان پرچم توحید علم کرد
پر سوخته بودیم که صیّاد زمانه * * * بر صورت تقدیر بسی سرو قلم کرد
گفتند که در بسته شده سوی شهادت * * * امّا ثمر عشق در باز، نعم کرد
صدها گُهر از رشته گویای شهامت * * * در قلّه یک کوه سراسیمه بهم کرد
ما را خبر درد بآغوش رسیده است * * * ای دیده مدد کن که دل از واقعه دم کرد
هرچند که ما تابع امریم بهر کار * * * با صبر بسازیم که این پیش نه کم کرد
احمد نتوان داد سخن داد بدین غم * * * سروی که بپا بود درین مرحله خم کرد

↑صفحه ۸۲↑

قالب فهم
در ساحل این رود خروشان چه توان کرد * * * در مهلکه شعله فروشان چه توان کرد
آبی است که در آتش بیداد بجوش است * * * با جسم ضعیف و یَمِ جوشان چه توان کرد
ما را نه قبا بهر غرور است بقامت * * * فرقی نکند جلوه پوشان چه توان کرد
بیداد نه رسمی است که در قالب فهم است * * * زهر است درین حام نه نوشان چه توان کرد
هر روز به هر لحظه قیامت به عیان است * * * در دایره درد خموشان چه توان کرد
بر تیغه این کوه که نقشی ز زمان است * * * با تیشه این خاطره، کوشان چه توان کرد
بردیم غمِ خویش بهر جای پس آمد * * * احمد غم و درد است خروشان چه توان کرد

↑صفحه ۸۳↑

ژاله بر رخساره
زندگی را می توان با قصه هایی بر زبان آورد * * * زندگی را می توان چون شهد شیرین در دهان آورد
زندگی آویزه ای بر گوش امروز است و فرداها * * * زندگی را در تلألو شایدش در عمق جان آورد
قصه گو تا باز هم چشمان در خوابی پدید آید * * * قصه گو را دست های در نوازش بر زمان آورد
خاک های تیره را یک روز بر زخمش توان پاشید * * * پای را گر خسته تر باشد به زانو خم توان آورد
ابر گر باران ببارد سایه بان دارد به سر هامان * * * سبزه ها را تشنه لب شاید به سوی بوستان آورد
آرزوها را زبان در شوق های مهربان گیرد * * * هر کجا عشق است جان را آیتی از آسمان آورد
دست نامحرم به سوی لاله پر داغ کوتاه است * * * داغ ها را می توان با رنگ خون ها در نشان آورد
آنکه دامن را باشک شوق یاران شستشو داده است * * * ژاله بر رخساره را هم می توان بر آستان آورد
شوق احمد بر ستیغ شعله ایمان به جانان است * * * ناله ها را می توان یک باره در اوج فغان آورد

↑صفحه ۸۴↑

چو گفته ایم
به هر چه باور انسان ز عشق برگیرد * * * خروش در دل و جان ها بشوق پر گیرد
درین مجال نمای دگر پدید آید * * * که بس شرار بدین شعله ها بسر گیرد
ز جور و ظلم نشانه دگر نمی ماند * * * چو فجر عشق خروشان ز دل خبر گیرد
بدین کرانه زبان بذر مهر می پاشد * * * در آن دیار که نخلِ جهان ثمر گیرد
سرود عافیت از شعله های بی تابی * * * ز لب برآید و آفاق را سحر گیرد
مرا خیال ز جانانه در ترانه فتاد * * * نگاه حسرتم آیینه در نظر گیرد
چو گفته ایم که فارغ ز خویشتن باشیم * * * زمانه نکته عطفی بدین خطر گیرد
به لاله زار جهان داغ تازه می بینم * * * که هرچه هست بفتوای مختصر گیرد
زمین و غائله شور و حال را دیدم * * * سمن دمیده در آن باغ تا گُهر گیرد
شتاب کار زمان در ورای عالم دل * * * بصد امید ز گلزار جان اثر گیرد
نهان نبود مرا شور و عشق و شیدایی * * * در این میانه ز احمد دلی دگر گیرد

↑صفحه ۸۵↑

در خانه دل
دل از بر ما در غمِ تو یک شبه آهنگ سفر زد * * * جان سوختگان را همه خوننامه جانانه بسر زد
فریاد زمان از دل سوزان جهان سوزِ ملامت * * * صدها سخن آمده در شوق زبانم به شرر زد
بر ما چو نهاده است گلِ طاقت بیدار دلی را * * * آنکس که نهان خویش به سودای زمستانِ هدر زد
رفتیم بدان راه که ره توشه بکف از خطری بود * * * کآزرده دلان را نظری سوی غم انگیز نظر زد
ای مرغ هما بال و پری چون تو گشایی ز سعادت * * * در خانه دل شوق تو در جلوه پرواز اثر زد
مردان به رهِ خوف و خطر جانِ گرامی چو فشانند * * * بر جایگهِ مهر نشان شاهدشان به سمر زد
درسی چو گرفتیم ز دل شعله زنان می کشد احمد * * * در یاد مرا نقش عمیقی ز شهابی به حجر زد

↑صفحه ۸۶↑

مگذارید
مگذارید دل از خاطره ها بگریزد * * * آن صفا آن همه ایثار ز ما بگریزد
مگذارید که شب های دعای یاران * * * به فراموشی شب های فنا بگریزد
مگذارید که آن رنگ شقایق با داغ * * * بر فرا روی گلِ لاله جدا بگریزد
مگذارید که خاموش شود بانگ گسیل * * * یا که از وادی پر شور صدا بگریزد
شوکت رشته تکبیر چه گویا بودند * * * مگذارید که آن بانگ رسا بگریزد
گوش ها، با دل ما همدم و همراه شوید * * * مگذارید که از کومه وفا بگریزد
خلوت اُنس به هر جبهه فراوان بوده است * * * مگذارید که شب ها ز دعا بگریزد
سر جدا دست جدا پای جدا شور بجا * * * مگذارید که این رمز بقا بگریزد
یاد آرید که قنّاسه جبین می بوسید * * * مگذارید که این شوق و رجا بگریزد
رمز فریاد به خوننامه مردان خداست * * * مگذارید ز ما مرد خدا بگریزد
شعر احمد ثمر لاله خونین دل است * * * مگذارید که این دل ز شما بگریزد

↑صفحه ۸۷↑

خلوتگه انس
دل بخلوتگهِ اُنس تو چه آسان برسد * * * چون جدا از همه با درد پشیمان برسد
دردم اینست که جز سوی تو آرام نبود * * * بی تو هر درد بدردِ دلم آسان برسد
مستیِ عهد الست است که یوم الابد است * * * وای از آن باده مهر تو که بر جان برسد
کاروان رفت و دلِ ملتهب ما ز وفا * * * اشک ریزان به تمنّای تو گریان برسد
شعله ای بود و دل از هیبت آن آتش و دود * * * ناله می کرد مگر بر سر پیمان برسد
بیدل افتاد ندانست که با مستیِ عشق * * * چون کنار آید و چون در رهِ جانان برسد
از دل تنگ زمان قافله ها ره سپرند * * * این نشانی است که وامانده بسامان برسد
مگر از دایره چرخ به پرواز روی * * * ورنه مشکل که دلی بی غمِ دوران برسد
از نگاهی دلِ احمد بفغان آمد و گفت * * * خرّم آن لحظه که پیمانه به پایان برسد

↑صفحه ۸۸↑

به صبح خاطره ها
زمان که خنده بلب داشت گریه آسا شد * * * زمین که سبزه به بَر داشت بی همآوا شد
به صبح خاطره ها چون نسیم دل بگذشت * * * در آن دیار که بیگانگی سراپا شد
به هم نوایی ما این نوای پیچیده است * * * به رنگ و ریب چرا این زمانه پیدا شد
نهالِ حسرتم این جا ز اشک سیراب است * * * بصد دریغ که دل در بهانه غوغا شد
خزان به لاله بی داغ هم امان ندهد * * * که داغ درد برخساره ها هویدا شد
گر از بهار گلی یادگار برگیرد * * * بدست عشق نهد دل که دست تنها شد
بسر رویم رهِ کوی عشق را هر شب * * * که این نشانه به امضا همیشه با ما شد
خرابه های جهان غیرتند و ما غافل * * * که بس خرابه درین جا دوباره معنا شد
صدای قافله احمد بگوشِ جان آید * * * اگرچه خاطرِ ما در نمای پروا شد

↑صفحه ۸۹↑

که نشد
گفتیم که بی عشق تو من سر کنم امّا که نشد * * * گفتم که رها شد دل شیدا ز غم اینجا که نشد
بی عشق زمان از دو جهان با دل خالی بکشم * * * جوینده عشقیم درین جا بسراپا که نشد
هنگامه چو شد باور خلقی همه جا بر همه کس * * * دیدیم عجب آمد و حیران ره پیدا که نشد
صد نکته درین خاطر آشفته رود با غم دل * * * بی مایه شدم دل غم اینجا همه غوغا که نشد
می سوزم و می جویم و از شوکت این غایت عشق * * * بر خویش نباریم به رؤیا و بفردا که نشد
من خارم و درگاهم و با شور و شعف ها همه آن * * * افسوس بشوقی دل شیدا و دریغا که نشد
ای وای کجا بار غم خود بکشانیم درین * * * از خلوت دل با دل شوریده و شیدا که نشد
صدها گهر اشک بدامان شد من با دل خون * * * بینیم رخ آن گل صد رنگ فریبا که نشد
احمد چه کند با سر شوریده غم، خود غم او * * * دلداده دهریم بدین شوق و به معنا که نشد

↑صفحه ۹۰↑

سخن بر حق
جای جایِ دل ما جای تو شد * * * مست از نشئه صهبای تو شد
از گلِ روی تو هر باغ مرا * * * نوبهاری بسراپای تو شد
خبر از لحظه موعود رسید * * * دست ها شوق تمنای تو شد
لب گشود این دلِ رنجیده ما * * * اندرین خانه به غوغای تو شد
هر که آواره دشتِ غم توست * * * فارغ از غیر به دنیای تو شد
مرکب توسن بیداد هوس * * * محو در جلوه پیدای تو شد
رهسپارانِ ره کوی وفا * * * شوقشان همره و همتای تو شد
نقد بازار جهان در دل ما * * * نکته ای بود که معنای تو شد
لب احمد سخنی بر حقّ گفت * * * جای جایِ دل ما جای تو شد

↑صفحه ۹۱↑

بگو به غم
بگو به غم که دگر از دلم جدا باشد * * * چو در کنار من آن لطف آشنا باشد
بگو بجان که فدایت کنم بدرگه او * * * که این بهای صفایی ز با وفا باشد
طراوت است و بهارانِ پر ز شور دل * * * چو این نشانه مردانِ پارسا باشد
اگرچه فصل خزان است ولی بدولت دوست * * * بدیده ها همه جا فصل با صفا باشد
مرا به مجمع سروان بی وفا مکشان * * * که گر، بلای بجانم رود روا باشد
وبال حادثه از زهر هجر می آید * * * چو درد آمده در بغض هر صدا باشد
بگو و در طبقی حرف آخرین را نه * * * که حرف اوّل و آخر بیک نما باشد
ببر بخلوت دل راز و رمز و نجوا را * * * به آه حسرت ما بس ترانه ها باشد
چو آبرو بَرِ احمد رضای حضرت اوست * * * که آن چراغِ رهِ آبروی ما باشد

↑صفحه ۹۲↑

شاکرم من
آنچه غم بود فنا گشت و گذشت * * * اشکِ خونبار جدا گشت و گذشت
دل ز اوضاع و زمان خوش شده است * * * جشن و شادی چو بپا گشت و گذشت
رحمت دوست بدان پایه رسید * * * که جهانی به نما گشت و گذشت
شاکرم من ز خداوند جهان * * * به بلندا سرِ ما گشت و گذشت
سوی خوبان چو دلِ غم زده رفت * * * شادمان شد به نوا گشت و گذشت
نتوانم به بیان آورمش * * * آخرین نکته بجا گشت و گذشت
باده بخت بجام آمده است * * * سروِ قامت به بها گشت و گذشت
همرهِ هلهله این شادیِ ماست * * * بانگِ شادی به فضا گشت و گذشت
لبِ احمد همه در شکر و دعاست * * * که چنین غم به فنا گشت و گذشت

↑صفحه ۹۳↑

نثار هم بگذشت
گذشت عمرِ عزیز و بهار هم بگذشت * * * خیال خام دل از روزگار هم بگذشت
من از گذشته بسی خاطرات خوش دارم * * * سرودِ بر لبِ ما زین قرار هم بگذشت
مگو بباورِ ما رنگ عاشقی زده اند * * * که زین بهانه همآوا ز نار هم بگذشت
یکی یکی غمِ دیرین بیاد ما آید * * * دریغ و درد که صد نیش خار هم بگذشت
همای بخت گهی زیر و گه ببالا رفت * * * که از فراز و نشیب این سوار هم بگذشت
من از نهایت فریاد عمر می گویم * * * بروزِ معرکه دل از گدار هم بگذشت
به خسته ها برسانید این پیام از ما * * * که در امید جهان با وقار هم بگذشت
مرا بفنّ غزل نکته گفته محبوبی * * * بجان رسید کلامش نثار هم بگذشت
نگاهِ حسرتِ احمد بروزگاران است * * * گذشت عمر عزیز و بهار هم بگذشت

↑صفحه ۹۴↑

صوتِ قرآن
صوتِ قرآن بجانِ ما آمد * * * راحتی بر روانِ ما آمد
صوتِ قرآن کلامِ دادار است * * * که بدل از زبان ما آمد
آیه های بشیر بر دل ها * * * روشنی بر جهان ما آمد
آیه های نذیر بر جان ها * * * در سر امتحان ما آمد
جلوه های زبان قرآنی * * * در شکوه زمان ما آمد
رمز قرآن ز پند تا حکمت * * * چون گل بی خزان ما آمد
صوتِ قرآن طراوت معنی * * * بر دل مؤمنانِ ما آمد
این کلامِ خدای بی همتا * * * رحمت گلستان ما آمد
خاصه احمد بجان و دل شنود * * * صوتِ آرامِ جانِ ما آمد

↑صفحه ۹۵↑

سوخته آمد
چون شد که در این باغ ثمر سوخته آمد * * * بس نخل که در شعله بسر سوخته آمد
هرجا که دل ماست در آن بوی خطر هست * * * جان بود که در اوج خطر سوخته آمد
خود سوختنِ شمع ز غیرت بود امّا * * * پروانه درین مرحله پر سوخته آمد
بر پای دلم سلسله مهر نگار است * * * تا بنگرد از دل به قمر سوخته آمد
بیدار دلی شیوه ما بود درین کار * * * سودای گل و گلشن بر سوخته آمد
خون در دل ایام فکندند به تزویر * * * اینست که ایام دگر سوخته آمد
ما را لب گویای زمان جان کلام است * * * حقّ گوی و بحق گوی ضرر سوخته آمد
پندار کجا جای حقیقت بنشیند * * * اینجا به نشانی ز اثر سوخته آمد
بر دار قلم شعله فکن یکسره احمد * * * هر جا که کلامی به هدر سوخته آمد

↑صفحه ۹۶↑

با بالِ عشق
بر کف چو مرا باده توحید داده اند * * * با بال عشق جلوه امید داده اند
همراه با وفا به تو بودیم روز و شب * * * بر دل چو نور شوق ز خورشید داده اند
مستانه گفت چون سخنِ عشق دل شنود * * * ما را عطای هرچه دلم دید داده اند
خاموش گشت چون دل و با کس سخن نگفت * * * پاسخ به هر سؤال نپرسید داده اند
باور مکن که رسم وفا زیر و رو شود * * * آن جام جم نگر که به جمشید داده اند
باران رحمت است که دل در طراوت است * * * این آب زندگی است که بر بید داده اند
احمد صفای آمده را مغتنم شمرد * * * بخت مبارک است چو بگزید داده اند

↑صفحه ۹۷↑

استخوانی در قفس
سروهای سبز را تا سوختند * * * عشق ها را در جفاها سوختند
آتشی بر جان لیلا زد که زان * * * شوق مجنون را سراپا سوختند
چشم های انتظاری در ره است * * * ناله ها هم بی هم آوا سوختند
آسمان را در شفق ما دیده ایم * * * رنگ ها را بی مدارا سوختند
آه حسرت بود و افسوسی بلب * * * آه را با ناله سودا سوختند
شب شد و خونبارتر شد دیده ها * * * هرچه بی غم بود آنجا سوختند
استخوانی در قفس زندانی است * * * بال ها را هم شکیبا سوختند
سوز دل را باوری در خود گرفت * * * راز پنهان بود و پیدا سوختند
آتشی احمد ز ما شد شعله ور * * * جانِ شیدا را چو شیدا سوختند

↑صفحه ۹۸↑

سرود عاطفه
بهار از دلِ ایمان ترانه می خواند * * * سرود عاطفه را عاشقانه می خواند
نهال سبز بدشت جوانه می رقصد * * * زمان به خلوت دل بی بهانه می خواند
چه آشناست شقایق بدیدنِ خورشید * * * بداغِ خویش شهاب از زمانه می خواند
صدای غلغله چشمه سار در گوش است * * * به جویبار شکوهِ کرانه می خواند
ز زاغیان چو نشانه دگر نمی بینم * * * دلم به خاطره ها بی نشانه می خواند
به آبرو نه خریدار هر بهارم من * * * که نوبهار وجودم فسانه می خواند
سرور آمده بر لب ز جان ما جوشید * * * چو جان بشوق دل احمد ترانه می خواند

↑صفحه ۹۹↑

دل بفریاد
باور از عشق به پیدا و نهان بنشیند * * * دل بفریاد به اقصای جهان بنشیند
راه در مهلکه در پیش و شبان تاریک * * * وای زان کس که به آهنگ درآ بنشیند
چه توان کرد درین غمکده بی یاور * * * هر دم از آتش غم دل به فغان بنشیند
خواب بودیم مگر ره بفراموشی رفت * * * غافل آن کس که درین چون و چرا بنشیند
سرو زرد است و دل آزردگی از بستان نیست * * * خط پایان شده افسوس بما بنشیند
حسرتی در دل آشفته بآتش زدن است * * * که سرانجام بدین خوف و رجا بنشیند
ره به جایی نبرد اشک ندامت زینهار * * * کار سخت است و علامت به خطا بنشیند
دستگیر همه آن ذات یگانه است دلا * * * در دعاها که فغانی به صفا بنشیند
سوی احمد نظر مرحمتی بوده و هست * * * که به هر نکته صفایی به وفا بنشیند

↑صفحه ۱۰۰↑

دستِ تغافل انسان
دست انسان به تغافل گهرش خاک کند * * * ساده اندیش زمین را و زرش خاک کند
خاک را شوکت و عزّت به علفزاران است * * * چون علف نیست چه خاکی بسرش خاک کند
هرچه دیدیم ز نخجیر بنابودی رفت * * * وای زان روز که انسان هنرش خاک کند
طیران نیست دگر بر سر گلزار وجود * * * یا ندایی که زبان را به درش خاک کند
کوه نالید که در دامنه اش شوری نیست * * * که دل از غصه بدان مختصرش خاک کند
چشمه ساران بکدامین ره هر برکه روند * * * تا گل یاسمنی در کمرش خاک کند
زندگی زین سپس از ریشه بخشکد که در آن * * * جان به عریانی دل چشم ترش خاک کند
خار همپای گل و لاله، ولی امروزش * * * خار در ریشه گلی چون قمرش خاک کند
خاک هم حوصله اش در خطر بیماری است * * * چون گیاهان بفنای خطرش خاک کند
اشک بر لؤلؤ و ریحان بیابانی ریز * * * درد اینجاست که انسان اثرش خاک کند
شعر احمد به رثای گل و خاک و دمن است * * * حسرت آن روز که آدم گهرش خاک کند

↑صفحه ۱۰۱↑

با ساده دلان
آنان که رهِ خویش لقای تو گرفتند * * * بر جان و دلِ خویش رضای تو گرفتند
آسوده نهادند قدم در رهِ مقصود * * * با پای طلب شوق لقای تو گرفتند
با خوشه مهر تو، شتابانِ رهِ عشق * * * در بخت دل انگیز همای تو گرفتند
در باورِ خود باغ صفای تو گزیدند * * * زان رایحه و دشت وفای تو گرفتند
با خرقه درویش نهان از همه رفتند * * * آنان که ره آورد دعای تو گرفتند
دل حلقه رندان خراباتی ایام * * * جان را بکف دست بپای تو گرفتند
با دل غزل عشق تو بر لب بسرودند * * * آنگاه که جان را بفدای تو گرفتند
با ساده دلان ساده دلی را بنمایند * * * مردان خدایی که ندای تو گرفتند
احمد که به همراهی یاران ره دل زد * * * از خویش جدا رسم صفای تو گرفتند

↑صفحه ۱۰۲↑

عدل مطلق
می روم آنجا که حقّ بر پا بُود * * * مرد ناحقّ دائماً رسوا بُود
می روم آنجا که عدلِ مطلق است * * * در عدالت جان به استیلا بُود
باوری در جان من افتاده است * * * این کلام آشنا با ما بُود
می دمد آنجا فلق در روز و شب * * * چون بهاران است بی الا بُود
بهترین رسم جهان معرفت * * * در سرِ شوریده دل پیدا بُود
صبرها در قالب آزادگی است * * * همره هر صابری غوغا بُود
از ازل این رسم بر جان بوده است * * * تا ابد بر پایه معنا بُود
همرهان عشق هر جا هم قدم * * * عشق ها از قامت لیلا بُود
دست ما احمد به الّای زمان * * * ره گشا آن خالق یکتا بُود

↑صفحه ۱۰۳↑

روز هشیاری
زمین ز خشم فرو خورد آنچه با او بود * * * زمان ز مشغله افتاد چون رها او بود
هلا تو دست محبّت بدست مهر گذار * * * بکوچ خویش بهر جای با وفا او بود
تو را به خار بیابان چه جای مهری هست * * * که نیش آن همه جا دل خراش ما او بود
ستاره بار باشکم به خود بسنده کنم * * * چو داغ لاله بفریاد ماجرا او بود
نه هر که گفت بگیرم جهان بجور خزان * * * بهار می رسد اکنون که در رجا او بود
تو برگ خویش بدان باغ در سلامت بر * * * بشوق خویش درین حال و این هوا او بود
نگاهِ ملتهبم سوی عشق مویه گر است * * * به هر نگاه نهان در دلِ صفا او بود
فدای چشم تو ساقی که مستیم با اوست * * * بهر صدای ز پژواک در ندا او بود
کسی نگفت به احمد که روز هشیاری است * * * به فصل سرد زمستانِ آشنا او بود

↑صفحه ۱۰۴↑

کَس ناصر نبود
سبزه زاران سوزد از بیداد و کَس ناصر نبود * * * برد سوی شعله ها دل را فغان ناظر نبود
دیو با خوی پلید آمد که هستی بر کند * * * از کران آرزو جان رفت و دل ذاکر نبود
روزهای بی کسی ها چهره را در هم نمود * * * دست ها آمد بامدادم ولی قادر نبود
برگ های سبز زیتون در عطش ها سوختند * * * باغبانِ دل درین سودا دگر ماهر نبود
مدتی طی گشت و دیدم روزهای بی طنین * * * این تجارب در زیان آمد که جان تاجر نبود
قهر را دل پیشه کرد بر محتوای جورها * * * سر بسر افتان و خیزان رفت چون قاهر نبود
مدعی می گفت ما را ناامیدی ها کشد * * * حرف او مصداق دل های ز حقّ صابر نبود
بر گشودم باب دل را سر بفرمانش نهم * * * همچنان خاموش با ما رفت، کاو آمر نبود
تا که احمد گفت غوغای حدیث خویش را * * * اشک ها بر گونه ها آمد ولی وافر نبود

↑صفحه ۱۰۵↑

سرود معرفت
سپیده سر زد و غوغای صبح با ما بود * * * شب از خیال گریزان چو نقش رؤیا بود
ستاره ها همه تک تک فرار می کردند * * * زمین و هرچه در آن بود سایه آسا بود
نوای بانگ مؤذن سکوت را بشکست * * * به اوجِ مأذنه ها جلوه های پیدا بود
ز هر کنار رهم سوی آسمان بگشود * * * شرابِ عشق که در شیشه تمنّا بود
غرور آمده در اشکِ ماتمم می سوخت * * * شراره سر زده از دل به سوی بالا بود
به لکه های گمان آب باوری می ریخت * * * به تکه های زمان نکته های والا بود
سرودِ معرفتی عاشقانه می جوشید * * * زبان به غایت مستی باوج معنا بود
بصد خروش دلم در بهانه می پیچید * * * که جان چکیده ز اشکم بسود سودا بود
سپیده بود که احمد به شعله ها آویخت * * * به بیکران همه جا عشق بود و زیبا بود

↑صفحه ۱۰۶↑

راه پر پیچ و خم عشق
اشک در دیده ما زین دل خونبار بود * * * شب دراز است و مرا دیده بیدار بود
برگ ریزان خزان از دلِ غمگین من است * * * هر کجا می نگرم غمزده بسیار بود
گر بسر منزل جانانه رهی دست دهد * * * جانم آسوده از این واژه آزار بود
خوشه مه که فرو ریخته در چشمه عشق * * * جلوه هایش همه از نقش رخِ یار بود
مرز آغوش گلی بوسه زنان می بویم * * * گر بهاء جان دهمش دیده خریدار بود
کی بریدیم دل از مهر تو ای پیک بهار * * * هر کجا می گذرم مرغ گرفتار بود
آسمان بار دو صد موج گنه بر سرِ ماست * * * ابر رحمت چو ببارد گلِ بی خار بود
راهِ پر پیچ و خم عشق کسی طی کندش * * * که در این مرحله او شاهد اسرار بود
رسم ما نیست چو احمد رهِ بیهوده رویم * * * ره گشا چون گهر از دیده خونبار بود

↑صفحه ۱۰۷↑

غم هجر تو
هر جا که دلم بود غمِ هجر تو هم بود * * * همراهِ دلم مستیِ پیمانه غم بود
در دایره شرم چو ما نقطه نهادیم * * * پیدا و نهان چرخش ایام بهم بود
آن کوه که با شوکت فرهاد قرین است * * * هر نقش در آن از ثمرِ عشق رقم بود
فریاد چو در خاطره ها شعله فکندند * * * در سوختن آسان سر هر شعله کرم بود
دیگر سر شوریده بفتراک نبندید * * * کین درد دمادم همه جا جفت دلم بود
سودای محال است که آسوده نشستند * * * فردای خیال است که از ریشه عدم بود
بار خطر حادثه ها را چو ببندند * * * بر رهرو غفلت زده این بار ستم بود
جویایِ رهِ عشق بهرجا قدمش رفت * * * او بود و عیان شعشعه نورِ حرم بود
احمد ز پیامی و کلامی بسر آید * * * آن نکته که خونابه در نوک قلم بود

↑صفحه ۱۰۸↑

کاشکی
کاشکی در خانه دل ماتمی دیگر نبود * * * چشم ها را قطره های شبنمی دیگر نبود
کاشکی با رنگِ رؤیاهای شادی های دور * * * این جدایی ها سراپا در غمی دیگر نبود
کاشکی در شعله ها می سوخت غم های جهان * * * کاشکی جز عالم دل عالمی دیگر نبود
کاشکی فریادها فریاد شادی بود و بس * * * کاشکی جز شادکامی همدمی دیگر نبود
سر فرازی های عالم بود بی سودا گری * * * کاشکی جز سرفرازان محرمی دیگر نبود
ما به نقد جان ز جانان مرهم دل خواستیم * * * کاشکی این زخم ها را مرهمی دیگر نبود
بر سواد شهر غربت ما سیاهی دیده ایم * * * کاشکی با این سیاهی ارقمی دیگر نبود
مرد را احمد خیال باطل از بیراهه بُرد * * * کاشکی بی راهه ها هم در خمی دیگر نبود

↑صفحه ۱۰۹↑

حدیث سوختن ها
سوختن ها در حدیث درد بود * * * آتش دل هم ز آهِ سرد بود
درد دل ها هم درون سینه ها * * * داستان رنج های فرد بود
برگ ریزان بود و فریادی ز غم * * * قصّه ای از چهره های زرد بود
چون غریبی رهگذار عشق شد * * * هر غریبی قامتش در گرد بود
رسم ما این است در جانِ کلام * * * هر که با ما همره است او مرد بود
در پیام حلّه های خون نشان * * * با دل ما آن خزان چون کرد بود
اشک احمد اشکِ خونین دل است * * * دردهایم با دلم همدرد بود

↑صفحه ۱۱۰↑

تیشه در عشق
آخرین نکته که گفتیم بلب ها این بود * * * بیستون را غم فرهاد و لب شیرین بود
روز و شب تیشه در عشق بخارا می زد * * * هرچه پیمانه دل بود بدان آذین بود
گفتگوها نه بدین خاطره ها پایان یافت * * * دست افسوس بهم زن که دلی سنگین بود
مرد میدان محبّت همه جا جان بکف است * * * اشک شوقی است به رخسار گل نسرین بود
بی تو ای ماه کجا جلوه تابانی هست * * * بی تو ای ماه کجا باور ما زرین بود
رفتم از کوی جفا تا بکف ما عشق است * * * آن وفا پیشه درین مرحله دل خونین بود
هرچه از نیک و بد چرخ ترا در گذر است * * * گر خود انصاف دهی در طبق آیین بود
زندگی شعله ای از حال و هوای دل ماست * * * چون کبوتر که گرفتار کف شاهین بود
سرو احمد همه جا قصّه آزادگی است * * * نکته ها هست که فریاد دل مسکین بود

↑صفحه ۱۱۱↑

روزِ دیگر
روز دیگر بار دیگر غم فزود * * * رنج و سختی یک بیک با هم فزود
روز دیگر اشک های در شتاب * * * چهره گلگون کرد و بر ماتم فزود
رنج های زندگی در التهاب * * * بر شعور و شوکتِ آدم فزود
آسمان صد رشته بر گردن نهاد * * * دست تنگی را بما کم کم فزود
ناله های بغض مانده در گلو * * * در نفس ها آهِ سرد و دم فزود
بنگرید ای نخبگان این جهان * * * بس گره بر بندها محکم فزود
شعله های آبروها کم کمک * * * اشک های گرم را بی نَم فزود
هرچه بینی در غمی پر آتش است * * * سوختن را بر غم عالم فزود
گفت احمد باور خود را چنین * * * هر چه دیدم غم مرا بر غم فزود

↑صفحه ۱۱۲↑

خیال خام
امشب ز خامه خواستم آغازگر شود * * * بار دگر ز آتش دل شعله ور شود
امشب ز خامه خواستم اینجا و هر کجا * * * حرفی دگر زند که جهان زیر و زبر شود
گفتم خیال خام نگیرم به کار خویش * * * گفتم که از نگاه خیالم شرر شود
امشب ز خامه خواستم از کیمیای عشق * * * هر جا مسِ وجود به تدبیر زر شود
اینجا و هر کجای بهاران فرا رسد * * * صدها گل ودود به جان ها ثمر شود
امشب ز خامه خواستم از ریشه های مهر * * * اینجا و هر کجای نظر در نظر شود
از دفتر وجود چو برگی گشود او * * * در بزم عاشقان بشتابی دگر شود
احمد به خامه گفت زبانی دگر گشا * * * امّا به شرط مهر بیان مختصر شود

↑صفحه ۱۱۳↑

گلِ محبت
گر محبّت گل دهد خار از جهان فانی شود * * * عهدها در قالب مهر است و انسانی شود
شعله های عشق ها از عالم کروبیان * * * هم نوا با مهربانی ها و ربانی شود
دیگر از هر کینه ای پاکیزه گردد جان ما * * * دیگر اینجا نکته ها چون گوهر کانی شود
گرچه کمیاب است امّا پر بها در عالم است * * * آنکه از بوی گلان سرخِ سبحانی شود
من نگویم جز سخن از مهر و آن گه از وفا * * * جلوه هایی از محبّت رمز بنیانی شود
پیک عشق و دوستی همواره آید در ندا * * * بی تکلّف در سرود و در نواخوانی شود
خون بهای مهربانی ها بسرتاپای عشق * * * از کران آرزوها بر دل ارزانی شود
هر گل از باد بهاران خرّمی از سر گرفت * * * سرخ رویی ها هم از بنیاد جانانی شود
هر که را دیدم چو احمد در سرود زندگی * * * گفتم از آوای دل در شوق عرفانی شود

↑صفحه ۱۱۴↑

پیرهن خونین یوسف (علیه السلام)
نکته ها بر خاطرِ ما هست بی گفت و شنود * * * در ارادت جان ما چون بود غم دیگر نبود
یوسفی را پیرهن خونین شد از ریب و ریا * * * تا مگر باور کند یعقوب، گرگش در رَبود
دام هر ابلیس را یک آیه محو و نیست کرد * * * تا بلب آمد، پناهِ ماست رحمانِ ودود
چون حدیث از دل کنم فریادها از جان رود * * * بارها ما را بهر ره این دل از غم آزمود
زندگی هنگامه های خویش را ظاهر نکرد * * * همچو امواجی ز دریاها که بر ساحل غنود
کسوت خونین دل شد شاهدی زین امتحان * * * باوری در خاطرِ ما بال و پروازی گشود
چون بهار دلکش علم الیقین با ما شده است * * * دل درین معنی شکوهِ عالم آرا را ستود
شاخه پر بار باغ دانش و عرفان بود * * * آنکه با ما خوشه چین شد اندرین گفت و شنود
چشم احمد سوی آن مقصود جان ها رفته است * * * تا مگر راهی گشاید از رهِ چرخ کبود

↑صفحه ۱۱۵↑

سوختن در ساختن
هر چه خواهم از تو خواهم کس نباشد در وجود * * * هر چه باشد از تو باشد مهر تو در دل فزود
هر کجا عشق است من با جان به سوی آن روم * * * باورم اینست و غیر از تو ندیدم من ودود
سر بسر غوغای ما در شعله های عشق توست * * * سوختن در ساختن سودای تو جان آزمود
روزها با بالِ دل می جویمت در بیکران * * * عقده ها را دل بدین سان در نهایت ها گشود
هرچه بینم از تو بینم دیده ها مشتاق تو * * * بگذرم یا نگذرم در بودنی ها یا نبود
من سراپا اشتیاقم نکته گویی های دل * * * شوق من در هر زمان صدها غزل از دل سرود
من بدریای کلامت غرقِ معنی ها شدم * * * صل آرامش ز نامت چهره خود را نمود
شکرِ احمد در نمای نعمت بی حصر توست * * * هر که دیدم باورش از جان شکوهت را ستود

↑صفحه ۱۱۶↑

ره نجات
دلم به سوی محبّت چو آشنا آید * * * ز شور و شوق بجان آیت خدا آید
مگر بکسوتِ درویش این نشانه نبود * * * که چشم عبرتِ دل ها از آن جدا آید
سراب عاقبت است آنچه چشم ما بیند * * * بخُلق و خوی بسی نکته ها بما آید
کجا کشیم چنین بار محنت فردا * * * فغان ز درد برآید که از کجا آید
بجان غرور نشست و غرور شیطان بود * * * که تار و پود ز دامش ز هر خطا آید
زمین نگفت که من طالعی نُحوسَتیم * * * تو مفسدی که بدان هر دمی جزا آید
رهِ نجات به تدبیر عقل پیدا کن * * * که رستگار ز اعمال خود رها آید
مراد دل چو رهِ عارفانِ بیدار است * * * بِرغمِ حادثه ها بی غم از صفا آید
گلِ وجود ز پاییز شب فسرده مکن * * * که از بهار طراوت به پارسا آید
مرا بشرط وفا روزگار شیرین است * * * چو در قرار دلم بی قرارها آید
نهان نکرد چو احمد وفای عهد ترا * * * بدین نشانه ز غوغای دل وفا آید

↑صفحه ۱۱۷↑

درد بر درد
دل ز آهنگ درآ می گرید * * * کاروان هم ز وفا می گرید
چشم در کوچ گهِ عاطفه ها * * * رفتن چلچله را می گرید
من خریدار دلِ منتظرم * * * که درین خوف و رجا می گرید
عاشقی از سخن عشق چنین * * * بخدا در همه جا می گرید
ما گرفتار تو بودیم و کنون * * * دل که بی چون و چرا می گرید
عشق را مرتبه دیگر هست * * * که زمین سوی سما می گرید
درد بر درد نهادن ها بود * * * درد هم از دلِ ما می گرید
دست آزار ز آزردن ها * * * ریشه از تیشه جدا می گرید
رسم و آیین جوانمردی هاست * * * آنکه با چلچله ها می گرید
بردم این خاطره را همره او * * * که سراپا به نوا می گرید
گریه احمد دلِ آشفته ماست * * * ورنه هر کس ز جفا می گرید

↑صفحه ۱۱۸↑

صدای حادثه
صدای حادثه هرگز خبرها را نمی گوید * * * دل سوزان ما سوز شررها را نمی گوید
زمان در بغض های گریه حرفی را نمی فهمد * * * در آن بی تابی و غوغا خطرها را نمی گوید
نهان از خویشتن هستیم و شیدایی بجان ماست * * * سؤال بی جوابِ دل نظرها را نمی گوید
به هر آواره ای ویرانه ها آغوش نگشاید * * * نداها دردهای در بدرها را نمی گوید
نه آخر می کشاند زین سفر ما را به سوی خود * * * دریغا کس بما راز سفرها را نمی گوید
تو دست باور ما را بدست یاور خود گیر * * * که دیگر ساز ناسازی اثرها را نمی گوید
دلم از آتش بی دود تنهایی بجان آمد * * * چو ما را ناله غم درد سرها را نمی گوید
خیالی بود و در گفتن نگفتن ها فراوان است * * * کسی این سوختن را، بال و پرها را نمی گوید
به سوی آسمان ها مرغ دل پروازها دارد * * * ولی از آشیانِ در ثمرها را نمی گوید
شبی با دردهای تازه سر کردم دریغ از دل * * * که روز روشنش وصف قمرها را نمی گوید
به احمد این مجال گریه ها آسوده تر آید * * * که شعر اشک جز خونین بصرها را نمی گوید

↑صفحه ۱۱۹↑

روزگار نوبر
در جوان شور است و غوغای جوانی در امید * * * شب چراغی می درخشد هر زمانی در امید
برگ زیتون بر کفش با گام های استوار * * * بهره گیرد او ز کار خود جهانی در امید
شب نمی جوید که شب تاریک بر اوزان اوست * * * سوی خورشید است و روشنگر ز جانی در امید
فصل دلچسب جوانی شوق و شور و همدمی است * * * هر جوان در اتکا دارد مکانی در امید
روزهای کسب دانش روزگار هر جوان * * * با امید از علم گیرد گلستانی در امید
باور قشر جوان بی زیور و پیرایه است * * * نصّ قرآن است و رمز آسمانی در امید
بگذرد هر جا و در خیل جوانان از وفا * * * تا صفا گیرید ز آنان از بیانی در امید
روزگار هر جوان چون روزگاری نوبر است * * * از عسل شیرین تر آید بر دهانی در امید
پند احمد از حدیثی می گشاید راز دل * * * در جوان عشق است و فریاد جوانی در امید

↑صفحه ۱۲۰↑

زنجیر وفا
در رسم و رهِ میکده غافل منشینید * * * در مستی خود این همه باطل منشینید
این بحر سراسر همه عرفان و ودود است * * * غافل منشینید و بساحل منشینید
یک عمر به زنجیر وفا گردن دل بود * * * بگسسته درین دور سلاسل منشینید
هر یک به تکاپوی غزالی به تک آیید * * * با بی خردان چهره عاقل منشینید
از خاک به خوش رنگی هر گُل بدر آیید * * * در رهگذر سیر قوافل منشینید
حقّ است که رخساره به عالم بنمایید * * * شرط است که در بند مراحل منشینید
در راه و روش راهِ حکیمانه نپویید * * * دیوانه نباشید و چون عاقل منشینید
احمد سخنی جز سخن عشق نگوید * * * بر شعله پندار مسائل منشینید

↑صفحه ۱۲۱↑

به ذکر دادار
بنگر به خلق بد هر دیار دل مسپار * * * به هر که می نگری جز به یار دل مسپار
خزان به عادت دیرین چپاول محض است * * * ز فصل عاطفه ها جز بهار دل مسپار
من از چکیده ایام نکته بر چینم * * * به تندخویی خود بی قرار دل مسپار
به سیل حادثه ها چون خرابی جان است * * * درین میانه بغیر گدار دل مسپار
غمی بخاطرم آمد که جان به آتش زد * * * به سوز و ساز زمان ها هزار دل مسپار
بساط سبز بهاران چو گسترد بنگر * * * بجز به شوکتِ خالق مدار دل مسپار
به آسمان و زمین دیدنی فراوان است * * * به چشم عبرتِ خود برگذار دل مسپار
نگفته ایم و نگویم که دل گرانی هاست * * * به ناله های حزین پایدار دل مسپار
سرودِ بر لب احمد به ذکر دادار است * * * چنین بهانه کند دل، نگار دل مسپار

↑صفحه ۱۲۲↑

واماندم
واماندم از قبیله نیکان رهگذر * * * جا ماندم از خمار ز مستانِ رهگذار
شوقم نمُرد چونکه نَمیرد شکوه عشق * * * پیمان چو بست با دلِ ما جان رهگذار
هنگامه است باورِ ما در دلِ زمان * * * این شرطِ آخر است به جانان رهگذار
راهی دگر نماند که ما رهروش شویم * * * جایی دگر نماند ز پیمانِ رهگذار
ای عاکفان کعبه توحید بشنوید * * * این دردِ ماست از غمِ هجران رهگذار
در هر زمان ره چشمه خورشید ره گشود * * * آنکس که دل نداد به سامان رهگذار
نازم بدان زمانه که از عشق دم زنیم * * * آسوده جان گذشت پریشان رهگذار
ما خاطری به جلوه جانانه بسته ایم * * * چون گوی نصرت است به چوگان رهگذار
احمد نهان نکرد در آن شور و حال راز * * * بر دل نهاد قصه خوبانِ رهگذار

↑صفحه ۱۲۳↑

افسوس افسوس
بدین دنیای دل افسوس افسوس * * * بفرداهای دل افسوس افسوس
من از فریادِ دل آواره گشتم * * * به سر تا پای دل افسوس افسوس
سرودِ غم به جان ها شعله ها زد * * * غم از معنای دل افسوس افسوس
ز دیده اشک و خون باریدم امّا * * * نکردم وای دل افسوس افسوس
ز دل آتش بجان بودم بسودا * * * به هر سودای دل افسوس افسوس
بتکرار از زبانِ نکته پرداز * * * شدم آوای دل افسوس افسوس
بشرط عشق از دنیا بردیم * * * نه با امضای دل افسوس افسوس
درین ویرانه یک شمعِ شب افروز * * * نشد همتای دل افسوس افسوس
دل از احمد جدا می رفت و می زد * * * نوا در نای دل افسوس افسوس

↑صفحه ۱۲۴↑

ای خامه
ای خامه بر این صفحه روایتگر ما باش * * * در خاطره ها رمز دل انگیز وفا باش
از نقش تو فریاد ز جان رفت که هیهات * * * ای خطِ سیه بر سرِ شوریده دوا باش
بس نکته که گفتند و نوشتیم و نخواندند * * * امروز تو هم شاهد این رسم خطا باش
ای خامه کجا ره بگشاییم که هر سو * * * آزرده شده دل که نگفتند کجا باش
با ناله، تو فریاد مرا نقش نمودی * * * در جنگ سفیهان بسراپای نما باش
ای خامه پریشان ترم از کرده پشیمان * * * بر خاطرِ ما همرهِ این درد و بلا باش
ای خامه بسودای تو بس سود، زیان شد * * * درد است تو از معرکه دهر جدا باش
ای خامه بانگشت زمان با تو دویدیم * * * تا باز کجا دل رود آن جای صفا باش
ای خامه ز آسوده دلان یکسره فریاد * * * فریاد کن از مفسده فریاد ندا باش
ای خامه سرشت تو به بیداد نبوده است * * * بیداد چو بینی همه جا بانگ عزا باش
از رمز تو احمد غم هر روزه نوشته است * * * ای خامه نمایانگر مردانِ خدا باش

↑صفحه ۱۲۵↑

به زخمِ تیشه فرهاد
به زخم تیشه و فرهاد و بیستون بنگر * * * فغان ز جان چو برآید بسیل خون بنگر
نه از سمای سخن گفتم ای دل عاقل * * * تو غم بدل ز سماهای واژگون بنگر
اگر قدم برهِ کعبه می نهی هشدار * * * به نیش خار و به شب های پر فسون بنگر
مرا زمینه صدها حوادث تلخ است * * * بیا و خاطره را نکته آزمون بنگر
خروش از دلِ ما انتهای صد درد است * * * تو مرد عاقل و دانا غم جنون بنگر
نگاه حسرت دل های منتظر اینجاست * * * تو قدر عافیت این یم از برون بنگر
به تلخ آبی دریای ماهیان شادند * * * غرامت است تو غوغای در درون بنگر
خلاف عالم عشق است ترس و بی تابی * * * باوج قامت دل رسم در شؤون بنگر
نگفته ایم و نگوییم راز دل احمد * * * تو واژه ها همه در سقف بی ستون بنگر

↑صفحه ۱۲۶↑

شکسته خاطر ما
شکسته خاطر ما را به باورِ خود گیر * * * بدست شوق دلم را برابر خود گیر
مرا به میکده عارفان گذاری هست * * * و این نشانه معنی به باور خود گیر
تو از بهار طراوت طلب بساغر دل * * * تو این پیام ز خوبان بساغر خود گیر
نهان نشد رخ غمگینِ چهره زردم * * * بسُرخ رویی ما شاهد آذر خود گیر
به داغ زندگی از خوشه های درد آلود * * * دل ار فسرد کمانش به خاور خود گیر
لعاب تلخ غرورِ زمانه را هر دم * * * ز شاخه های فروتن به کیفر خود گیر
بدیر و مسجد و معبد یکی، یکی خواهم * * * به سوی یار دلا اوج شهپر خود گیر
غریب و در بدر کوی آشنا شده ایم * * * بدین دیار تو شوقی به پیکر خود گیر
عنایت است باحمد دلا سعادت را * * * تو دست عشق به درگاه اکبر خود گیر

↑صفحه ۱۲۷↑

ترانه بهاران
دلم به یمن بهاران ترانه ای تو بساز * * * بباغ گلشن جان ها جوانه ای تو بساز
دلم، بخاطر ایام شادمانی خود * * * ز خوانِ مهر بما آب دانه ای تو بساز
صبورِ درد تو بودم بعمر دور و دراز * * * کنون بیان و ز دردم فسانه ای تو بساز
ز غم به سیرِ شتابان عمر ننشینی * * * بشوق خویش به هر دل نشانه ای تو بساز
به هر که می نگرم جلوه گل و چمن است * * * غمین مباش و یمِ بیکرانه ای تو بساز
صدای هلهله های ترا بجان شنوم * * * ز غم جدا سمرِ عاشقانه ای تو بساز
تو ای بهار بشوق دلم دمی بنشین * * * بشاخ های حنایی بهانه ای تو بساز
به نامرادی نامردمان دون همه جا * * * به هر دیار ز آتش زبانه ای تو بساز
زمین به صحبت آلودگان به بد مکشان * * * تو آشنای به احمد ترانه ای تو بساز

↑صفحه ۱۲۸↑

بگویم ز وداع
کردم آهنگ سفر تا که بگویم ز وداع * * * چهره خویش به آب مژه شویم ز وداع
نظر آخرم آهسته ز دل پر چو کشید * * * آه سردم به لب آمد که بمویم ز وداع
چه توان کرد وداع است ز یاران بفراق * * * قصه ها هست بگویم غم اویم ز وداع
دیشب از شعله شمعی که چو من سوخته شد * * * شعر دردی بسرودم ز نکویم ز وداع
من درین مهلکه عشق چنان غرقه شدم * * * که بدریای زمان خویش بجویم ز وداع
باز هم نکته وزان مرد زمان بر لب ماست * * * تشنه لب می روم و مانده سبویم ز وداع
می روم تا که مگر راه به کویش ببرم * * * ورنه من راه بهر مرحله پویم ز وداع
نآمد و ما همه حیران بسراپای زمان * * * دیده ها مانده به ره از همه سویم ز وداع
دل احمد به قضایای دگر مویه نکرد * * * مویه بر لب شده تا درد بگویم ز وداع
۱۶/۱۲/۸۲

↑صفحه ۱۲۹↑

بجانم زده چنگ
دست نامحرم و سودای خلاف دلِ ما * * * غمی از دایره دید بجانم زده چنگ
مدعی بود که آواره این ره شده ام * * * کین همه خار به تشدید بجانم زده چنگ
گوهر عشق که یکدانه و بی مثل بود * * * همچو تابیدن خورشید بجانم زده چنگ
عمر ما طی شده در عاشقی و در غم دل * * * صد نوا دل زد و خندید بجانم زده چنگ
من کمال دل خود را ز خدا می طلبم * * * گرچه در مهلکه تهدید بجانم زده چنگ
خواستم بگذرم از مرحله چون و چرا * * * دلِ پر درد که نالید بجانم زده چنگ
این عجب نیست که ما واله و حیران شده ایم * * * عجب این است که تمدید بجانم زده چنگ
حمد بر داور یکتا به شب و روز بود * * * احمد آن لحظه که تمجید بجانم زده چنگ

↑صفحه ۱۳۰↑

در این عشق
بی تاب تر از ما بخدا نیست در این عشق * * * افروخته را رسم خطا نیست در این عشق
بردیم هوای من و مایی ز دلِ خویش * * * جان باخته از یار جدا نیست در این عشق
دریا دل ما هست که دردانه شناسد * * * جز گوهر یکدانه روا نیست در این عشق
صبری به تمنای تو در جان من آمد * * * کاین سوخته را قدر و بها نیست در این عشق
کابوس جهانم بسخن گفتنم آورد * * * آشفته تر از حالت ما نیست در این عشق
شب تا بسحر ذکر خدایم بلب آمد * * * شیواتر از این ذکر دعا نیست در این عشق
عشق است و جهان را بسر انگشت نگارد * * * لرزان دلی از خوف و رجا نیست در این عشق
سودی نه بسودای هوس ها بکف آید * * * ما را غمِ این نکته بجا نیست در این عشق
تا پای تکاپو برهِ آدم خاکی است * * * او را گذری جز به سما نیست در این عشق
جز خادم دل باخته ای بر سرِ کویش * * * حیران شده عقده گشا نیست در این عشق
احمد سخن هر شب و هر روز دل اینست * * * ما را سخنی غیر خدا نیست در این عشق

↑صفحه ۱۳۱↑

پیغام عشق
نقش شد در بیستون پیغام عشق * * * ناز شیرین و گلِ فرجام عشق
نقش شد آنجا بسنگ خاره دل * * * خون بهای عشق در اعلام عشق
بیستون فریاد مظلومی بُود * * * عاشقانِ خسته و بی نام عشق
ساحت عهد و وفا آتش گرفت * * * تلخ کام آمد زبان در کام عشق
سنگ بود و بی همآوایی سکوت * * * مرغ بی بالی بروی بام عشق
بیستون هرگز نهال کین نکشت * * * بندِ تزویری نزد با دام عشق
بیستون بود و گلِ مهر و شرف * * * بیستون بود و رخِ گلفام عشق
نام فرهاد از غرورِ بیستون * * * می کشد دل را ز خون آشام عشق
بیستون احمد شکوهِ عبرت است * * * بیستون آغاز در انجام عشق

↑صفحه ۱۳۲↑

ره پیدا از عشق
به نشان ها تو بپا کن ره پیدا از عشق * * * توشه بردار ازین مهلکه هر جا از عشق
این چه آواست که گویای زبان دلهاست * * * راز و رمزی است بدین حاصل غوغا از عشق
خرمی هاست به بین صورت عالم هر جا * * * ای تو آیینه دل های جهان ها از عشق
من نگویم چه توان کرد که جانم گوید * * * هر سخن پایه ایمان سراپا از عشق
در گلِ عشق بباغی که طراوت دارد * * * می زنم نکته آن شمع به سودا از عشق
جامی از باده توحید به لب ها چون هست * * * می روم با دل خونین به تمنّا از عشق
سوختم جان به نماهای سرِ شوریده * * * می کشد بار دو صد غم دل شیدا از عشق
آتشی بر دل و جانست بدین همراهی * * * تا بگیرد خبر و نکته و امضا از عشق
برگشا بر همگان ره که رود احمد زان * * * ایدل خون شده بر شعله پیدا از عشق

↑صفحه ۱۳۳↑

دلِ در شعله فتاده
دل گفت که در شعله فتادیم درین حال * * * خود در ره طوفان بنهادیم درین حال
دل گفت به هر ساعت و هر روزه اسیریم * * * هرچند که ما چهره گشادیم درین حال
بس خوشه درد آمده یک یک بفرا روی * * * در مهلکه شعله ستادیم درین حال
سودای عبث بود فراموشی و هر جا * * * در رهگذری عمر بدادیم درین حال
چون خاک شدیم در گذران نکته گرفتیم * * * هرگز تو مگو عین جمادیم درین حال
پیغام جهان بینی دل سوی سما رفت * * * با باوری از عشق چو شادیم درین حال
احمد غم هر روزه بفریاد برآمد * * * دل گفت که در شعله فتادیم درین حال

↑صفحه ۱۳۴↑

مدارای غم
غمت با ما مدارا چون کند دل * * * ز غم امروز و فردا چون کند دل
فدایی بر اشارت های اوییم * * * به ابرو غمزه دردا چون کند دل
شکوهِ شور و حال زندگانی است * * * بدو این جان شیدا چون کند دل
به انگشت زمان ها نکته ای زن * * * زیان و سود و سودا چون کند دل
نه آخر زنده با عشقیم هر جا * * * ندا اینجا و آنجا چون کند دل
من آن آواره شهر و دیارم * * * مرا بی راهه پیدا چون کند دل
غمی بر تارک جانم نشسته * * * جدا از خود به جان ها چون کند دل
به دریاهای اوضاع زمانه * * * سکون بر موج دریا چون کند دل
به احمد مهلتِ آسودگی ده * * * ز بندِ غم سراپا چون کند دل

↑صفحه ۱۳۵↑

مصلحت نیست
مصلحت نیست که جز عشق رهی پوید دل * * * یا کلامی بجز از عشق ز لب گوید دل
گل درین باغ نروید مگر از آبِ حیات * * * که سرِ تربت خونین کفنان روید دل
آب زمزم بستان از کف مردانِ خدا * * * تا وضو سازد و زان رخ ز وفا شوید دل
تو بخوان نافله عشق که در شوق دعا * * * اجر خود گیرد و آسوده دلی بوید دل
ناله ها دارد اگر گوش ندامت شنود * * * زان که در کسوت درویشی جان موید دل
نقد ما را به متاعی ز کف دل بستان * * * که گرانبارتر از خویش کجا جوید دل
من بر آنم که نهانی سخن از عشق رود * * * که دل انگیزتر از عشق چه ره پوید دل

↑صفحه ۱۳۶↑

صیت خوننامه او
شعله زد عشق به دل تا بکشد جان در دل * * * می رود جان بسراپای به پیمان در دل
صیت خوننامه او در همه جا آمده است * * * شعله ای هست بجان بر سرِ ایمان در دل
در خمِ خاطره ها جان سخن از دل گوید * * * تا دهد داد سخن از رهِ جانان در دل
ما همآوای جهانی سخن از دل گوییم * * * تا بدانند که پروا نبود زان در دل
عارف و عامی این قوم چو سرگردانند * * * راه این مرحله جویند شتابان در دل
لاله داغ زده داغِ دگر می خواهد * * * که نشان دار خرامد ز غم آسان در دل
برگ زرد است که پاییز وزان می ریزد * * * از کم و بیش زمان ناله احزان در دل
گفتم این طرفه حدیثی است که آید سوزان * * * تا بخوانند حریفان شب پنهان در دل
نکته احمد زد و غوغای دگر پیدا شد * * * تا فراموش کند قصه سوزان در دل

↑صفحه ۱۳۷↑

ای تو دریا
ای تو دریا با صلابت موج هایت ره گشای کار دل * * * در نهایت در حریم آستانت شعله پیکار دل
رنگ و بویت چون بهاران جلوه ات رنگین کمانِ جان ما * * * سرو را آیینه داری در شکوهِ خیمه آثار دل
شب چراغ پر فروغت در ستیغ آسمان از نور حق * * * برگشا ما را ز استبصار جان از شوق ها اسرار دل
با غرور بال سیمرغم به پرواز زمان در دورها * * * پر گشایم من پر و بالی بسوداهای این بازار دل
شمع سوزانی بجانم می گدازد روز و شب این التهاب * * * کاروانِ رهگذارانم ز هجران می گدازد بار دل
سوختم تا نکته ها آموختم از همرهانِ همرهی * * * زندگی را در عنایت دیده ام با نیش های خار دل
لعلِ جان بخشی ز شهد روزگاران قصه های ناب گفت * * * گاه گه یاد آورم با حسرتش بر قالب بیمار دل
ساحل جانم ز موج سرکشِ ایامِ خونین جامه شد * * * روزِ طوفان است و می سوزد مرا از شعله های نار دل
لاله احمد داغ ما را تازه تر بر جان نهد با همرهی * * * لاله ها را هم نوای خویش گیرد فغان از تارِ دل

↑صفحه ۱۳۸↑

بکار غم نگذارم
بکار غم نگذارم دگر ترا ایدل * * * بشرطِ آنکه زنی از وفا نوا ایدل
قرار ما ز تو در بیقراریِ محض است * * * بدان نشانه که رفتی ز ما جدا ایدل
تو در خیال چه گنجی به شبهه ها آندم * * * که خود کنار گذاری به انزوا ایدل
بدرد خویش ترا در بهانه می بینم * * * بدین ترانه که گشتی تو بی وفا ایدل
چنان فتاده بصحرای بی همآوایم * * * که چون غروب غریبم به آشنا ایدل
به اشک دیده در التهاب غم سوگند * * * که بی خیال نباشم بدین هوا ایدل
بدان سرود که آوای سوگواری هاست * * * نشانه های ترا می دهد بما ایدل
ز آسمان و زمین چهره ها بشرم آمد * * * که از بهانه تو جان را کنی رها ایدل
ز دست مشغله احمد ز خویش دلگیر است * * * وگرنه از چه گذارد به غم ترا ایدل

↑صفحه ۱۳۹↑

شوقِ استغنای دل
من بجان دیدم غرور شوق استغنای دل * * * ره گشودم با شهاب روشنی همتای دل
آنقدر پیمانه ریز عشق هستم تا مگر * * * جان رها سازم ز دام مکر حسرت های دل
لاله ها هم داغ های تازه ای آورده اند * * * وای زین هنگامه ها در ماتم پیدای دل
آفرین بر کسوتِ خونین مردانِ خدا * * * سودشان شد نصرتی از حاصل سودای دل
زندگی را قصّه های تلخ و شیرین دائم است * * * زندگان را طاقتی گر هست در معنای دل
خواب شیرین رهِ دلدادگان کاری نکرد * * * اندر آن وادی ز آهنگ غمینِ نای دل
مهلتی تا بار دیگر دل بسوداها نهیم * * * حرف آخر را چو اوّل می زند غوغای دل
مرد میدان عمل گر نیستی خاموش باش * * * از تغابن خود شکن مردانه در دریای دل
عاقبت احمد ز جان بگرفت شور عشق را * * * در رهِ مقصود پویان گشت بی پروای دل

↑صفحه ۱۴۰↑

ای کوه
ای کوه ای ترانه ماتم زدای دل * * * ما را نشسته بر دل خونین عزای دل
ای قامت بلند به اعماق آسمان * * * ای سر نهاده بر غمِ ما پا بپای دل
سودای عاشقی غزل عاشقانه است * * * ما را بگرد قامت تو در هوای دل
ای کوهِ سربلند شتابنده شوق ماست * * * باران به سنگ خاره زند اشک های دل
موج فروغِ دیده روشنگرانه ای * * * ما را پگاه توست زمان را سرای دل
پرواز صد همای تو را سایه افکند * * * در جلوه های کوکبه ها با همای دل
دل های پر ز درد بسختی کشد زمان * * * بیگانه بر زمانه نداند بهای دل
در حیرتم ز بخت که وارونه می رود * * * سنگ ترا زمانه نهاده بجای دل
احمد خیال همرهِ ما پرسه می زند * * * شاید که در وعید شود آشنای دل

↑صفحه ۱۴۱↑

سرِ دیوانگی
غم پروانگی داریم ایدل * * * سرِ دیوانگی داریم ایدل
جدا از تو جدا از عالمِ تو * * * نهان فرزانگی داریم ایدل
کدامین آرزو را جامه پوشیم * * * چو ما بیگانگی داریم ایدل
سمندر وار در آتش مقیمیم * * * شرابی خانگی داریم ایدل
به هر باور خیالِ خام گیریم * * * وزان پیمانگی داریم ایدل
به زخم کهنه مرهم چون گذارند * * * فسون، فتانگی داریم ایدل
به دریای شکوهِ عاشقانه * * * متین دُردانگی داریم ایدل
بشوق کوی دلداری وفا جوی * * * ره جانانگی داریم ایدل
چو احمد می سراید شعر خونین * * * سرِ پروانگی داریم ایدل

↑صفحه ۱۴۲↑

بلندای زمان
عشق را در قالب دلدادگان آورده ام * * * سوختن را بر بلندای زمان آورده ام
با پر پرواز دل در شورها من بوده ام * * * من بهاران را ز اوج آسمان آورده ام
مدتی با آشنا من هم نوایی کرده ام * * * درد را در شعله های هم نوا آورده ام
تک درخت دشت غربت ها چه غمگین مانده است * * * با لبان تشنه ای دل با وفا آورده ام
خیمه های درد را برچین ز ما ای مدّعی * * * سوختم امّا زبان را کم صدا آورده ام
مهد عالم کودکانی در صفا پرورده است * * * در خیال خویشتن دل بی هوا آورده ام
نکته ها بر جان زند رندانه باورهای ما * * * ایدل آهنگی دگر آور خطا آورده ام
بر در میخانه تا صهبای مهرم آرزو است * * * گوشه گیری را بفرجام رجا آورده ام
نزد احمد فاش کن ای مهر عالم گیر ما * * * تا ببیند مهربان را در صفا آورده ام

↑صفحه ۱۴۳↑

من در قفای کاروان
ای کاروان ای کاروان من عاشقی دیوانه ام * * * من در قفای کاروان اندر پی جانانه ام
ای همرهان ای همرهان شوریده در شیدائیم * * * با دردهای آشنا از خویشتن بیگانه ام
سودای عشقی در سرم گریان و خونین پیکرم * * * هم در کمند مهرها هم مست آن میخانه ام
من پر کشان من پر کشان در آتشی سوزنده ام * * * بر گرد آن شمع و دود پروانه ام پروانه ام
در وادی بی هم نوا گمگشته ای آشفته سر * * * در بحر معنی ها ز دل اندر پی دردانه ام
ای ساربان ما را نگر وامانده ای در موجِ غم * * * رحمت نما رحمت نما آواره از کاشانه ام
فریاد من فریاد من شد ناله ای شد ناله ای * * * من سر گران در کار خود در راه بی پایانه ام
در حلقه های عارفان دُردی کشِ دُردی کشان * * * می جویم از یاری نشان تا او دهد پیمانه ام
احمد نهال شوق را بر دل نشانده روز و شب * * * تا بنگرد آن آبرو آن فتنه و فتانه ام

↑صفحه ۱۴۴↑

خاک بودن
من غرور خویش را در خاک بودن دیده ام * * * این پیام عشق را از ماوراء بشنیده ام
دردهای بی همآوایی بجانم شعله زد * * * ای عجب چون شمع در آتش بدل خندیده ام
سرو سبزی از گلستان وجودم می کشد * * * زین سبب رمز بقا را سر بسر بگزیده ام
با دلِ خونین بسودای کمالی می روم * * * من بساط و رخت تدبیرم چنین بر چیده ام
روزها و هفته ها در انزواها مانده ام * * * اندرین تنهایی و غربت ز دل نالیده ام
در نداها می توان بشنید آواهای حق * * * دسته گل ها از کلام شوق دل سنجیده ام
نکته دانی گفت باید راه را با سر دوید * * * سوی کوی عشق ها با شوق جان پوییده ام
در وفا پیدای ناپیدا بما شد هم نوا * * * با وفا جانانه اش از جان و دل نامیده ام
بنگرید از چشم دل تا جلوه ها پیدا شود * * * این غزل احمد نما زد بر دل رنجیده ام

↑صفحه ۱۴۵↑

سیطره عشق
باز از سیطره عشق به غوغا شده ام * * * باز از شاخه توحید بآوا شده ام
پای در ره چو نهادم به سراسیمگی ام * * * در شتاب آمدم و یکسر دروا شده ام
روزها از من و دل حادثه ها سر زده است * * * که سرانجام درین مهلکه پیدا شده ام
از خدا می طلبم روز رهایی برسد * * * آن سوار آید و بینم که بامضا شده ام
مدعی در همه جا با سخن کذب رود * * * راستی پیشه ما شد که به معنا شده ام
رمز آیات بقرآن همه جا باور ماست * * * در سرا پرده حقّ خادم دانا شده ام
گفتم از شوق غزل گویم و گفتم همه جا * * * کار سهلی است چو من مرحله پیما شده ام
نتوان داد سخن داد، که عشق است و جنون * * * نتوان نکته زنی کرد که اغنا شده ام
سوی احمد نظری گر کند آن آیت عشق * * * شور دیرینه بجان آید و برنا شده ام
۲۵/۱۲/۸۲

↑صفحه ۱۴۶↑

جهانِ معرفت
با غروری در بلندای زمان همسایه ام * * * ره گشای عشق را از عمق جان همسایه ام
بی محابا می کشم خود را به سوی عشق ها * * * با دل از غوغای فردا در جهان همسایه ام
هرچه گفتم در سراشیب گمان لغزیده رفت * * * اینک آوایی دگر را هچنان همسایه ام
در ترازوی عمل میزان خود سنجیده ام * * * دیده آنجا در سراپایی نهان همسایه ام
روزها بی محتوی شد عمر ما آزردگی * * * در نهایت ها جوار آسمان همسایه ام
خوب شد بی راهه را دیدم بچشم انتظار * * * پر گشودم تا به عمق بیکران همسایه ام
من به سودایی گلی از بوستان شوق ها * * * سر بپا شورم که من با گلستان همسایه ام
با چراغ عالم افروز جهان معرفت * * * دیده بینا شد کنون با عاشقان همسایه ام
نام ما را بی گمان هرگز نجوید مدعی * * * شعله بر جان دارم و با این نشان همسایه ام
قیل و قال صبح و شب در یک زمان باشد عیان * * * فاش می گویم که من با این عیان همسایه ام
کار احمد با غزل گفتن به پایان کی رسد * * * هر غزل را نکته ها در هر زمان همسایه ام

↑صفحه ۱۴۷↑

دل بدین هجران
دیده ها را در پی است من دوختم * * * آتشی اندر دلم افروختم
پرده های غم به آتش در گرفت * * * هرچه دیدم در غمت من سوختم
پاره شد دنیای صبر زندگی * * * گرچه پیدا و نهانش دوختم
هم نفس در خنده های صبحدم * * * آن شب تاریک را بفروختم
آهِ سردم این فضا را در گرفت * * * تا در این سودا شگفتی توختم
زندگی درسی است در رنج و عذاب * * * هر الفبا را ازو آموختم
دل بدین هجران به احمد بی قرار * * * دیده ها را در پی ات من دوختم

↑صفحه ۱۴۸↑

بروزِ حادثه
به خطّ و خال تو ای دوست تا که دل بستم * * * به هر کجای روم با خمار تو مستم
صدای پای گذشتِ زمان به گوش آید * * * ز شرطِ عقل چرا دیده را فرو بستم
به کوی میکده بی باده کی توان رفتن * * * علی الخصوص که بر همرهان نپیوستم
چو بار غفلتم از قامت خمیده کشم * * * عنان صبر ز غم برکشند از دستم
دلِ شکسته ما در سرشک ها خون شد * * * درین خیال که دل از فراق بشکستم
ز التهاب ندیدم غرورِ گردابی * * * چو جان به غرقه درآمد دو دیده را خستم
بروز حادثه دیدیم عاقبت احمد * * * که در غرور گر از اوج دل رود پستم

↑صفحه ۱۴۹↑

از ساده اندیشی
شعله ها بر جان ما از ساده اندیشی برآمد سوختم * * * دستِ تزویری به بندی یا کمندی بر سر آمد سوختم
خوب شد ما را بفیض زندگانی آتشی در بر گرفت * * * زان شرارم حسرتی زین ماجرا خونین تر آمد سوختم
تا سخن از یار گفتم من نهانی بزم آسایش نماند * * * نیش این خارم گدازان تا بما چون اخگر آمد سوختم
ایرها را در قیاس دیده از شب زنده داری ها ببین * * * برق های آتشین از دل بجانم چون در آمد سوختم
سرو با دست تهی آزادگی هارا بکف دارد ولی * * * آتشم ز آزادگی ها شعله زد از دل بر آمد سوختم
بر نمی گیری گلی از همرهانِ در طلب بر نیمه ره * * * آه مظلومی درون سینه با فریاد خاموشی گر آمد سوختم
دستِ احمد خوشه می چیند ز باغِ اولیاء راهِ حقّ * * * چون ز آتش های سوزانم کنون این باور آمد سوختم

↑صفحه ۱۵۰↑

پیدا گریستم
در باوری ز دل به تو پیدا گریستم * * * جانم چو سوخت بر همه یک جا گریستم
با خاطری غمین بسراپای اشک غم * * * آنجا که دل شکست به معنا گریستم
هر باده را ز تلخی هجران چشیده ام * * * با اشکی از فراق ز غوغا گریستم
بازارِ داغِ زندگیم چون وفا نکرد * * * سود و زیان یکی است ز سودا گریستم
خارم بدل نشست که این رسم عاشقی * * * بر ما بهانه گشت و ز غم ها گریستم
ای ساکنان معبد تزویر بشنوید * * * آنجا که دل شب است سرا پا گریستم
چون ما درین دل موجیم و در خروش * * * با هر غروب خسته و تنها گریستم
روزی که رفت نظم جهان زیر و رو نشد * * * کارم بجان رسیده بفردا گریستم
کوس ندامت است که بر بام دل زنند * * * احمد خزان رسیده، به آوا گریستم

↑صفحه ۱۵۱↑

بذر ایمان
بذر ایمان در دل و جان کاشتم * * * غیر ایمان من ز دل برداشتم
زندگی در صالحات و باقیات * * * جز بدین اعمال دل نگذاشتم
سال های بیهوده در جهل آمدن * * * جاهلی را عاقلی پنداشتم
نفس را در انزوا آورده ام * * * پرچمِ نیکی چنین افراشتم
فصل پاییزم بهاران است و ما * * * از بهاران توشه ها انباشتم
سر بپای دوست بگذارم کنون * * * در رهِ خوبان زمان بگماشتم
همدلی احمد نهالِ جنت است * * * زان بجانم بذر ایمان کاشتم

↑صفحه ۱۵۲↑

یکه تاز عشق
درین سودا جهان را از دل تنگم نگه کردم * * * بفریاد از زمان هر جا بآهنگم نگه کردم
غمی آمد که ما را سوی شیدایی بیفکنده است * * * دلم خونین شد و خود را بدین رنگم نگه کردم
بدین قامت قیامت می کند آن یکه تاز عشق * * * بهر معنی فرارویی بفرهنگم نگه کردم
اَلا ای مدّعی بیهوده بر پایم نزن بندی * * * که من هر لحظه در سینه بنارنگم نگه کردم
فغان ها دارم و خود را بسر تا پای این عالم * * * بباورها ز مستی بر دل سنگم نگه کردم
خمیده قامتان دشت های پر شقایق را * * * بهر کوی و بهر برزن درین چنگم نگه کردم
نگو احمد کلامی جز بحق روشنِ دل ها * * * درین سودا جهان را از دل تنگم نگه کردم

↑صفحه ۱۵۳↑

سرّ دگری بود
یک عمر خریدار محبّت ز تو بودم * * * در گرمی بازار محبّت ز تو دارم
سرّ دگری بود که من با تو نگفتم * * * آن روز که غمخوار محبّت ز تو بودم
سودای دگر نیست که در درگه آن دوست * * * پرورده دلدار محبّت ز تو بودم
ما را سرِ آزار چه بگشوده خیالت * * * یک عمر بآزار محبّت ز تو بودم
گر صید بدام آمده کشور عشقیم * * * در سوختن از نار محبّت ز تو بودم
بیدار دلی نکته ز فتوای تو دارم * * * کاسوده به زنهار محبّت ز تو بودم
رفتیم و گذشتیم از این دهر هیاهو * * * زین کار گرفتار محبّت ز تو بودم
در کسوت درویشی ما فاصله ها نیست * * * تا نزهت گلزار محبّت ز تو بودم
سرّ دو جهان در خم یک موی گشودند * * * آن لحظه که در کار محبّت ز تو بودم
منصور نبودیم ولی بارقه عشق * * * چون زد بسرِ دار محبّت ز تو بودم
احمد غزلی گفت که هم مایه دل بود * * * دل گفت خریدار محبّت ز تو بودم

↑صفحه ۱۵۴↑

آرزو دارم
صدای با وفایان را شنیدن آرزو دارم * * * افق را در شفق خونین دویدن آرزو دارم
زمان را پیش می گیرم غرور رفته می جویم * * * چمن را با لطافت در چمیدن آرزو دارم
بآهنگ درای کاروانی در رهِ فردا * * * قدم ها را بشوقِ دل تپیدن آرزو دارم
سرابِ روشنی از چشمه ساران زلال دل * * * به اشک شوق بر دامن چکیدن آرزو دارم
زمستان را بآهِ سرد دل می جویم از پروا * * * بجان ها دردها را در خریدن آرزو دارم
جدا از دل به درد بی همآوایی گذر کردم * * * بیان مهربانی ها پریدن آرزو دارم
جفا دیدن وفا کردن ز سیرِ سالکان با ماست * * * به هر آشفته بازاری گزیدن آرزو دارم
خروش دست ها را از شعف در فصل بیداری * * * ز باغ پارسایی نکته چیدن آرزو دارم
چو تَرکِ سر کند احمد صفا را در دل اندازد * * * صدا از آشنایی ها شنیدن آرزو دارم

↑صفحه ۱۵۵↑

عهدِ ما
من جهان را همه از شوکت جانان نگرم * * * مورم و خود بدر کاخ سلیمان نگرم
عهد ما عهد الست، شیوه ما بندگی است * * * جان ز جانان و دل از مایه پیمان نگرم
رهگذاران جهان راه بسی پیمودند * * * مشکلی نیست که آسوده و آسان نگرم
در خروش دل ما عشق تو آیینه شده است * * * بدرِ ماه است و من آن جلوه تابان نگرم
سرو در باغ و چمن سبز بقامت چو نگار * * * من زلال دل او دیده بدان سان نگرم
کاروان، رَه روِ راهم که بسامان برسم * * * خستگانیم به هر لحظه بسامان نگرم
نرگس از دیده دل بُد نگران تا برسی * * * نگرانیم و دل از جلوه جانان نگرم
رسم آسوده دلی نیست شعار من و زان * * * هرچه دیدیم بدان زلف پریشان نگرم
احمد از کار تو حیران شده از دیده و جان * * * هر طرف می نگرم دیده حیران نگرم

↑صفحه ۱۵۶↑

ندامتِ دل
با دستِ معرفت از خویش برون باشم * * * به نفسِ سرکش خود غالب و فزون باشم
نگفته ام که ز بند گناه آزادم * * * ولی ز کسوتِ طغیانِ دل برون باشم
چو نادم است زمان در زمان دلِ تنگم * * * بِرغمِ حادثه ها عاقلی کنون باشم
به اشک دیده بشوییم تا گناه دل * * * روا شود گرم او دیده غرق خون باشم
بساطِ خود سریم عاقلانه برچیدم * * * که در خرابه ایام واژگون باشم
رجز بخوان به جوانی به چاه پیری خود * * * تو هم چو من بدرآیی که من زبون باشم
قرار ماست که در هر قرار سر بنهیم * * * به انتظار نشینیم به آزمون باشم
به هر کنار کشانید فرصت دل را * * * وگرنه بسته هر فتنه از فسون باشم
مجال صبر به احمد نمانده همت کن * * * که راه خویش شناسم به رهنمون باشم

↑صفحه ۱۵۷↑

گفتمش
گفتمش با عشق سودا می کنم * * * گفت دل، عشق است غوغا می کنم
گفتمش ما را براهِ عشق بر * * * گفت پیدا هست حاشا می کنم
همره ما شد که شیدا در رهیم * * * همچنان آسیمه سر جا می کنم
من سخن از عشق گویم گو جواب * * * در سکوتِ خویش معنا می کنم
زود باشد حال ما را بنگری * * * چشم دل سوی شما وا می کنم
مرد میدان محبّت کو کجاست * * * چشم را بنگر که ایما می کنم
ای بهار بی خزان گلزار مهر * * * هان بگو از دل تمنّا می کنم
مدتی طی شد ز مردانِ خدا * * * من که حیرانم تقاضا می کنم
کار دنیا در خروش و حسرت است * * * همچو احمد جان مهیّا می کنم

↑صفحه ۱۵۸↑

من در رثای دل
من در رثای دل بسخن التجا کنم * * * دردِ درون خویش بدینسان دوا کنم
هنگامه کرد تا سخن از ماورای جان * * * دل هم سخن سرود که جان را فدا کنم
غوغای عالمی بشعور زبان نشست * * * فریاد زد دلم، که من این کارها کنم
هرجا که دل بسوخت زبان نکته ای بزد * * * هرجا که دل بسوخت شرارش نما کنم
در انزوای خلوت دل ره کسی نبُرد * * * آوای عاشقی است که من جابجا کنم
دل ملتهب که شاهد مقصود کی رسد * * * جان منقلب شود که کجا من ندا کنم
پروانه ها بسوخت که عالم وفا شود * * * دردا محالِ عشق بدین در فنا کنم
از خویش من مگر به وفا سر بپا نهم * * * تاوان دیگری است که از دل جدا کنم
احمد سرود عشق ز دل بر لبم نشست * * * در کوی مهر، دل بسخن آشنا کنم

↑صفحه ۱۵۹↑

قله های امتحان
بر فراز قله های امتحان آمد دلم * * * بر طریق عشق های همرهان آمد دلم
دیدم آنجا شعله های رمزهای پر فروغ * * * شعله بر جان زد بشوقی بی امان آمد دلم
سروهای راست قامت بر سراشیب زمان * * * شور و غوغای غریبی نکته دان آمد دلم
قطره های اشک چون سیماب بر رخساره رفت * * * در میانِ اشک ها بر آسمان آمد دلم
دیدم آنجا برگ هایی از خدا جویندگی * * * دیدم و دیدم چو شرحی بر زبان آمد دلم
یک بیک سرهای خونین را بشوقی دیده ام * * * سر بسر در اوج یک تکرار زآن آمد دلم
در نماز خون نیاز اوج ایمان رفته است * * * تا بدانجا در هیاهو نغمه خوان آمد دلم
بنگرید آلاله ها را بگذرید از این دیار * * * شاخه بشکسته در معنا خزان آمد دلم
با خدای خویش احمد رازها در پرده گو * * * قلّه ها خونین تر آمد بر زبان آمد دلم

↑صفحه ۱۶۰↑

تا برهِ عشق روم
شعله بر جان فکنم تا بره عشق روم * * * کبر را ریشته کنم تا بره عشق روم
هرچه گفتیم سخن یک به هزاران که نشد * * * سوختن را چو منم تا بره عشق روم
نکته ها با همه در قالب دردِ دل ماست * * * باورم در سخنم تا بره عشق روم
عشق را راه یکی یار یکی باشد و ما * * * خار در دل شکنم تا بره عشق روم
بندگی را نه به تدبیر بهار دگر است * * * نگران بر وطنم تا بره عشق روم
در فرا روی اَمل خادم و معبود یکی است * * * من نه آسوده تنم تا بره عشق روم
دیده دل به کمالات نظر دارد و من * * * خود بآتش بزنم تا بره عشق روم
نرگس مست نگاهی دگر آورده بما * * * زان به سوی چمنم تا بره عشق روم
دست بر دامن خوبان بزنم تا که مگر * * * شهد گردد دهنم تا بره عشق روم
رسم دنیای ستمکار چنین تاریک است * * * رسم دیگر فکنم تا بره عشق روم
راهِ احمد همه از نکته شیدایی رفت * * * گرچه دردم، محنم تا بره عشق روم

↑صفحه ۱۶۱↑

روزی برسد
روزی برسد که باز دیوانه شوم * * * با شمع رخت دوباره پروانه شوم
روزی برسد که از سراپای وجود * * * در مستی خود بشوق جانانه شوم
روزی برسد به مهربانی برسم * * * آسوده بدل مقیم آن خانه شوم
بر پای دلم نهاده زنجیر وفا * * * وانگاه ز هر چه هست بیگانه شوم
من سر بنهم به درگهی کاو حقّ است * * * سودا زده در غرورِ مستانه شوم
این باورم از قدیم در جان بوده است * * * در حضرت او انیسِ پیمانه شوم
روزی برسد که راحت از خود گذرم * * * شوریده بجان باوج افسانه شوم
دردم نه بدین زمان پشیمان کندم * * * بالم که شکست چون سوی لانه شوم
احمد بخیال خام هرگز نشود * * * من عاقلم و ز عشق دیوانه شوم

↑صفحه ۱۶۲↑

در زبانِ درد
در نهان از خویشتن گمگشته را جویا شوم * * * در زبان دردِ دل آهسته من گویا شوم
راستی ها را به غیر راستی پاسخ مگو * * * ایدل خونین در این سودا بحق احیا شوم
همنشین با خارهای این بیابان غریب * * * من بخود می پیچم و در شعله ها پیدا شوم
گفتم آخر همتی بر قله های بی ریا * * * سر بسنگ سخت ساییدم که زو معنا شوم
موج این دریا بساحل های صبر ما رسد * * * دوست تر دارم که در غوغای دل دریا شوم
شکوه ها را در نهایت های جان ها می نهم * * * چون گرفتاری ز بند از معرفت ها وا شوم
چون کسی بر خیل مردان خدا دل می نهد * * * در روال از خویشتن بی ادّعا غوغا شوم
ره به سوی دلبران بی مدعی بگشوده ام * * * تا بکف گیرم زمان را آنگهی برپا شوم
لحظه ها احمد به غوغای جمال یار هستپس بدین غوغا بفریاد از دلِ شیدا شوم

↑صفحه ۱۶۳↑

کنون هم
یک عمر گرفتار تو بودیم و کنون هم * * * فرمان بری عقل نمودیم و جنون هم
بس خار درین وادی پر خوف و رجا هست * * * در عهد تو بودیم سراپا و فزون هم
عمری است که با داوری خلق بسازیم * * * خوننامه بکف در دلِ اعصار و قرون هم
بی مایه نشد هر که درین مهلکه افتاد * * * جان باخت در این مهلکه با درد و مصون هم
در داوری دور فلک قصّه سرودیم * * * با شوکت دل در غمِ دلداده زبون هم
گفتیم و نوشتیم که چون سرو بپاییم * * * روز دگری با دل پر درد نگون هم
بیمار نبودیم ولی درد کشیدیم * * * با چهره خندان بسراپای برون هم
با دیده خونبار به معنای حقیقت * * * تا رنگ زمان دیده فرو رفت بخون هم
احمد غزلِ خاطره ها را نسرودی * * * آنگاه که در خویش فرو رفته کنون هم

↑صفحه ۱۶۴↑

شوکران نوش
واژه ها را من از صفا خواهم * * * به صدای دلم ندا خواهم
شوکران نوش مسلخ عشقیم * * * جام خالی بدست ها خواهم
بر حریرِ نوازش عرفان * * * چهره بی درد و بی بلا خواهم
با شفق های سرخ رؤیایی * * * رمزِ دنیای بی خطا خواهم
تا که درد دلم دوا گردد * * * از طبیب دلم دوا خواهم
وه چه زیبا ضیافتی دارم * * * باورم را ز سر به پا خواهم
فصل دلدادگی چو می آید * * * همنشینی بدان وفا خواهم
از شکوهِ بلند انسانی * * * جلوه گاهی درین سما خواهم
سر بدان درگه و بهر غوغا * * * دستگیری چو مرتضی (علیه السلام) خواهم
از کف عارفان بهر معنی * * * برگِ سبزی جدا جدا خواهم
شرطِ احمد خطوطِ این شعر است * * * در رهِ دوست جان فدا خواهم

↑صفحه ۱۶۵↑

در حاشیه کویر دنیا
من قصّه درد می سُرایم * * * من چهره به گرد می سرایم
در حاشیه کویر دنیا * * * فصلی ز نبرد می سرایم
آسوده دلی به حرف ها نیست * * * اینجا رخِ زرد می سرایم
هیهات خروش را نگویم * * * یخ بستن و بَرد می سرایم
خون می رود از دو دیده دل * * * این دل چه نکرد می سرایم
هنگامه آبرو چنین است * * * من شعله سرد می سرایم
احمد سخن از زمانه گوید * * * من قصّه درد می سرایم

↑صفحه ۱۶۶↑

از ازل
از ازل ما آستان یار را بوسیده ایم * * * هر زمان و هر مکان دلدار را بوسیده ایم
عهد خود را محکم و بر آن شکوه عشق ها * * * در دل طوفان و موج نار را بوسیده ایم
تا ابد در محتوای این روش آماده ایم * * * روز یا شب آن گل خونبار را بوسیده ایم
تا نگوید مدعی چون است این رسم و خیال * * * خاک کوی آن بهین معیار را بوسیده ایم
در بلندای جهان عشق ها سر داده ایم * * * تا حریم کعبه آگه، خار را بوسیده ایم
روزی آخر در مجال خویش شیداتر شویم * * * در نهایت های دل ابرار را بوسیده ایم
دل به جانان داده ایم تا جان بآزادی رود * * * غرق خون میدان این پیکار را بوسیده ایم
نکته بر ما کمتر از راه ندامت ها نزن * * * ما درین سودا دل بیدار را بوسیده ایم
پند را احمد بکار خویش عنوان داده ایم * * * در دل مستی زمان، رهوار را بوسیده ایم

↑صفحه ۱۶۷↑

بهار سبز
صبح را در قامت هر روشنایی دیده ایم * * * باور خود را بشوق آشنایی دیده ایم
هر بهار سبز را در یک طراوت باصفا * * * در شکوه لاله ها در خوش نمایی دیده ایم
گرچه ناگفتند از جانانه ما را یک حدیث * * * شعله آن عشق را در ماورایی دیده ایم
سر بسر عالم غرور عشق هست و دوستی * * * این عنایت را ز مردان خدایی دیده ایم
مرکب شور است و می تازد به سوی بیکران * * * در ره خود آیت موج صفایی دیده ایم
نکته دانی بود ور نه ما به لب های خموش * * * صد هزاران شعله را در باوفایی دیده ایم
صبر کن ایدل که بار دیگر از آغاز مهر * * * تا بگویم با تو ما رمزِ رهایی دیده ایم
برگه ها را در زلال ماه رویان سما * * * نقش فریادی ز امواج سمایی دیده ایم
گفتِ احمد را بگوش در ندامت گفته ایم * * * ما بدین معنا نمای روشنایی دیده ایم
۲۵/۱۱/۸۲

↑صفحه ۱۶۸↑

در خلوتِ آزادگی
باز با خوبان دل افتاده ایم * * * هم نوایِ آنِ دل افتاده ایم
باز در هر سوزش و هر التهاب * * * دست بر دامانِ دل افتاده ایم
سوی دل در خلوت آزادگی * * * خسته در سامانِ دل افتاده ایم
باور خود را به نوش غم زدیم * * * در خم پیمانِ دل افتاده ایم
داوری ها را نهان از دل مکن * * * در رهِ آسانِ دل افتاده ایم
با غرور آسمان دل کنون * * * در شکوهِ جانِ دل افتاده ایم
ما همان مردانِ خونین جامه ایم * * * لحظه ای مهمانِ دل افتاده ایم
در فروغ لاله های داغدار * * * در خطِ پایانِ دل افتاده ایم
ما گرفتاران پیمان بسته ایم * * * یک بیک در خوانِ دل افتاده ایم
ما کمانداران دل خونینه ایم * * * باز در پیکانِ دل افتاده ایم
ره بکوی دوست احمد می بریم * * * همرهِ نیکان دل افتاده ایم

↑صفحه ۱۶۹↑

بلندای خطر
شوقِ دل را ما به خوناب جگر پرورده ایم * * * هر وفا را در بلندای خطر پرورده ایم
ما بهاران را بدستِ آبرو بگرفته ایم * * * چون شقایق داغ ها را سر بسر پرورده ایم
صحبت از امروز و فردا نیست در این شعله ها * * * آتشی جانسوز در موج شرر پرورده ایم
ما هنوز از سوزها فریادها از جان زنیم * * * سوختیم امّا جهان را مختصر پرورده ایم
با دلی بشکسته در غوغای سودا مانده ایم * * * چشم را در آتش شوق نظر پرورده ایم
تا گرفتارند جان ها در فراق روی دوست * * * رسم هجران را فریبا پر اثر پرورده ایم
ایدل اینجا جانِ شیدا را رسوایی مبر * * * گرچه عمری خود سراپا در هدر پرورده ایم
راهِ بغضِ در گلو را اشک ها بگرفته اند * * * بی وفایی را بسوداهای زر پرورده ایم
سهل باشد کار ما احمد شکیبا باش چون * * * هرچه ما پرورده ایم در دل سمر پرورده ایم

↑صفحه ۱۷۰↑

نورِ صفا
با این همه بی مهری ایام چه سازیم * * * با ظلمتِ تنهایی این شام چه سازیم
ما را نرسانند بدان کوی محبّت * * * ای وای بدین مردم بی نام چه سازیم
با باوری از نور صفا آمدم امّا * * * چون نیست سرانجام بفرجام چه سازیم
مردان خدا در همه جا تشنه عشقند * * * بی ساقی و بی باده گلفام چه سازیم
فصلِ دگری دفتر ایام گشوده است * * * بی بال و پری، بر سر این بام چه سازیم
با خام دلی ها همه در مهلکه غرقند * * * ای دل بلب مهلکه با خام چه سازیم
در حلقه خویشند چه صوفی و چه زاهد * * * در حلقه رندانه این دام چه سازیم
بر قله آن کوه که عنقا ننشینند * * * بی همدمی یار دلآرام چه سازیم
احمد سرِ این قصّه دراز است به تفصیل * * * در شرح و بیان با سخن عام چه سازیم

↑صفحه ۱۷۱↑

آبرو در باورِ ما
قلب ها را پیش هم بگذاشتیم * * * بذر مهری در زمان ها کاشتیم
در کمین دل اجل بنشسته بود * * * ما ندانسته خطا پنداشتیم
در وداعی دردها حاضر شدند * * * درد را با درد دل انباشتیم
خلوت بی مدعی بر گو کجاست * * * جز به سوی او رهی کی داشتیم
آبرو در باورِ ما ریشه زد * * * دل بکوی دلبران بگماشتیم
پیش نامحرم مگو اسرار دل * * * با زبان ها مهر دل برداشتیم
احمد از پیدا و ناپیدا چنین * * * قلب ها را پیش هم بگذاشتیم

↑صفحه ۱۷۲↑

ندای خوبان
با گوش دل شنیدم اینجا ندای خوبان * * * تا جان فدا نمایم امشب بپای خوبان
بر سینه می فشارم آن قامت و صلابت * * * با شعله محبّت از قله های خوبان
چون باورم بجانست پروانه وار سوزم * * * برگرد شمع جانان اندر هوای خوبان
سودای عشق هر جا رسوای عالمم کرد * * * آنجا که برگرفتم دل آشنای خوبان
یک نکته از شهیدان ما را بس است ایدل * * * دیگر سخن نگویی جز از صفای خوبان
آزرده تر گذشتم آنجا برنج دیرین * * * تا اشک گرم ریزم سوی لقای خوبان
درد است و ریشه هایش در جان ما بجویید * * * در سوختن نهادیم خود در بهای خوبان
دُردی کشیم و آخر رندانه ره گشاییم * * * در بحر بی کرانه با ناخدای خوبان
احمد گزیده گوید پیغام در صفا را * * * تا در صفا گزیند رمز وفای خوبان

↑صفحه ۱۷۳↑

کتاب هدایت
بچه ها صوت دلکش قرآن * * * می نشیند مرا بدل از جان
آیه های بلند یا کوتاه * * * نور از آیه ها بما تابان
راهِ خوشبختی بشر بی شک * * * هست در نور آیه ها عنوان
بختِ مسعود همنشین با او * * * چون کلام خدای باشد آن
این کتاب هدایت انسان * * * راحتی بخش آدمی به روان
هرچه گویم نگفته ام هرگز * * * نکته ای را بگفته ها نتوان
به نشاط آورد دل احمد * * * بچه ها صوت دلکش قرآن

↑صفحه ۱۷۴↑

ناله فریاد شد
روزها تیره تر از شام شد اینجا ز فغان * * * ناله فریاد شد و شعله پیدا ز فغان
کیست تا بنگرد این غائله پیدا و بچشم * * * وای بر حال دل و مایه غوغا ز فغان
کیست تا بنگرد آوای دل پر ز تپش * * * کیست تا سر دهد این ناله و آوا ز فغان
کیست تا بشنود آن ضجه که مادر بزند * * * بر سر کودک نوپای سراپا ز فغان
یکطرف دایره ظلم و دگر رسم خطا * * * در پی این دو حریف است خطاها ز فغان
ناله کن ای دل و بنگر به سراپای جهان * * * از بلندای زمان یکسره دردا ز فغان
من نگویم خبر فاجعه را خود تو بخوان * * * که عظیم است و گنه بار بمعنا ز فغان
تا که آرام شود دل بخدا رو بنما * * * ناله ها گر تو شنیدی بزن ایما ز فغان
نتوان داد سخن داد در این غائله ها * * * ور نه احمد که نهان نیست غم اینجا ز فغان

↑صفحه ۱۷۵↑

طریق عشق
طریق عشق ز هنگامه ها گزیدم من * * * در آن میانه بجز شوق دل ندیدم من
از آن خروش که بر قامتِ زمانه زدند * * * سخن بگوش دل آمد که خود شنیدم من
ندامت است ببازار زندگی کآخر * * * متاع لاف در آنجا گران خریدم من
به کج مداری ایام کج تر افتادم * * * بچشم خویش چو دیدم خزان رمیدم من
بدان سرود ندای دوباره سر دادم * * * از آن غرورِ بدین شاکری خمیدم من
بگفتمش که چرا سرو قد، تو گمنامی * * * جواب داد که دلداده ای، شهیدم من
سعادتی همه جا روبروی ما گم شد * * * بدین امید چه آسوده دل خزیدم من
بیا و کسوت عشاق را بجان بستان * * * بجام عشق چه خوش شهدِ دل چشیدم من
درین زمانه نه احمد بخویش می سوزم * * * که بار درد بدین آبرو کشیدم من

↑صفحه ۱۷۶↑

ز چشم خرد
چنان ناله دارد در اینجا دل من * * * که چون کوه افزاید او مشکل من
سرودِ غم از ناله هایش برآید * * * چو غمبارتر می شود حاصل من
نهان کی شود پرده های غمِ او * * * درین ماجرا همدم غافل من
به سوی مقابل قرارش نگیرد * * * که او دردمندی بود قابل من
چو اشکم درین محتوی می تراود * * * به موجی نشیند گُل از ساحل من
به سینه تپد در سراپا به غم ها * * * غمی آسمانش کند مایل من
ز چشم خرد آسمان را نگیرد * * * چو احمد که یکدم شود حایل من

↑صفحه ۱۷۷↑

غزال بسته
غزال بسته این دشت پر ملالم من * * * بهر کجای شتابی ز یک خیالم من
به صد خروش بدین ناله لب گشودم من * * * من آن فتاده بدامم که بی مجالم من
بسر گرانی خود شور و شوق ها دارم * * * بجان حکایت شیرین و شور و حالم من
به هرچه دوست طلب می کند یقینم اوست * * * به امر دوست سراپای امتثالم من
به فصل دیگرم آور که این خزانم برد * * * اگرچه خاطره ای در خم محالم من
بهین ترانه ز ماه نوام بدیده نشان * * * نگاه ملتهبم من به ماه و سالم من
قیامت است جهان در دو دیده احمد * * * بهرچه می نگری عبرت و مثالم من

↑صفحه ۱۷۸↑

قرار ما
ز چشم مست ز بس فتنه ها گزیدم من * * * بجز جمالِ دلآرای او ندیدم من
قرار ما همه در اوجِ بیقراری هاست * * * به اختیار قراری بجان گزیدم من
به بوی دوست که سرمست می رود جان ها * * * چو از صبا خبرِ بوی او شنیدم من
مرا به غصه ایام آبرو دادند * * * که در خیال بدان طعم غم چشیدم من
بیا بخلوتِ ما با دلم مدارا کن * * * بیا که لذّت شیدایش خریدم من
درین شتاب بگرداب ها فتاده منم * * * ببال مهر گر از اوج ها پریدم من
چو قطره ای که به خلوت انیس دریا بود * * * ز اشک شوق به گلگونه ای چکیدم من
سراب مکر و فریب است جز رهِ حقّ ها * * * به هرچه در سخنِ حقّ بود خمیدم من
چو کوی دوست بهاران در بهاران است * * * بشوق دوست چو احمد بسر دویدم من

↑صفحه ۱۷۹↑

شهر خاطره
تو شهر خاطره ای با همه صفا هرسین * * * تو وصف کامله ای در دلِ وفا هرسین
تو در زلالِ سرابت بخویش مغروری * * * چو اشک روشن دل های آشنا هرسین
طراوت است ز هر سو به چهره ات پیدا * * * تو فصلِ باور و ایمانی از خدا هرسین
دریغ و درد که بن بست روزگارانی * * * ترا گناه نباشد ز انزوا هرسین
گر افتخار بود راه و رسم در تقوی * * * بسی زمان که تو هستی بدین نما هرسین
تو در محاصره کوه و سنگ خارایی * * * که استوار چو کوهی و پارسا هرسین
نشانه های گذشت زمان بخاکت هست * * * بنای عبرت مخلوقِ در خطا هرسین
تو شهر کوچکی امّا ز علمِ دین تو غنی * * * گزیده عالم دین، در بَر تو جا هرسین
بصخره های تو بس نقش آبرومندی * * * که در نوشته تاریخ هر کجا هرسین

↑صفحه ۱۸۰↑

نگاهِ ملتهب عشق های سوزانی * * * تو آن شراره مهری بجان ما هرسین
تو دار مؤمنی ای برگزیده دل ها * * * که در امانگهِ تو هست بس رجا هرسین
بروز معرکه جنگ کفر و ایمان ها * * * تو در شتاب رسیدی بجبهه ها هرسین
خروش نسل جوانت بجنگِ تحمیلی * * * چه عاشقانه بَرَد جان بکربلا هرسین
بس افتخار که نامت قرین با جبهه است * * * ترا صلای زند دائم این نوا هرسین
مرا ببخش که وصف تو در زبان ناید * * * نکرده حقّ ترا شعر من ادا هرسین
به خلق و خوی تو احمد نمازِ شکرش هست * * * ز شوق دیدنت ای شهرِ پر بهاء هرسین

↑صفحه ۱۸۱↑

گویای دلی گر تو
گویای دلی گر تو، به تدبیر قلم شو * * * چون شمع بسوزان دل و با شوق رقم شو
سرمایه جان چون بدر میکده گم شد * * * ایدل تو بمستی سر هر کوی قدم شو
حیف از دلِ آشفته که افتاده بدام است * * * در هستی خود ای سرِ شوریده عدم شو
ما دردِ دلِ خویش بجز یار نگوییم * * * ای دل بکلامی تو بَرِ یار نعم شو
این بال و پر سوخته در آتش وصل است * * * ای دیده تو از اشک بدان ساتر غم شو
در باورِ ما هست همین جا و همان جا * * * در مرحله عشق دلا دست کرم شو
بر خاک درِ دوست چنین بوسه زنان رفت * * * ای چهره در شرم تو هم ژاله و نم شو
در شاخه گل های بهاری همه لطف است * * * ای فصل خزان کم تو بر این شاخه ستم شو
احمد، سرِ این رشته دراز است به تفصیل * * * ای صفحه دل رمزِ اشارت به قلم شو

↑صفحه ۱۸۲↑

قصّه بگو
ره عشق است و به تفسیر دل آن قصّه بگو * * * چون بهار است از آن باد وزان قصّه بگو
هر طرف می نگری رایت یار است بر آن * * * تا خبر دار کنم یکسره جان قصّه بگو
برگشایید همه درد و دل اینجا بعیان * * * وانگه از هیمنه یار نهان قصّه بگو
آبروها همه در شاخه امید دل است * * * ایدل آوای دگر آور و زان قصّه بگو
نتوان گفت که فریاد درین جای چه کرد * * * بار دیگر تو بفریاد زمان قصّه بگو
ای دل منتظرم رایحه از یار ببوی * * * در خمِ باغ جهان درد کشان قصّه بگو
من نگفتم که نهان می روم اندر پی او * * * باوری هست و تو از باورمان قصّه بگو
شمع این خانه بآتش زدن خود برخاست * * * روز شیدایی او با همگان قصّه بگو
گوش احمد خبری گر شنود شیرین است * * * سر شوریده به هر کوی و مکان قصّه بگو

↑صفحه ۱۸۳↑

هلا مگوی
دلا حکایت زنجیر مهر را بشنو * * * بهر زمان غم ما را ز آشنا بشنو
دلا درین خروش بموج زمانه ها بنگر * * * درین میانه سرود غمی ز ما بشنو
نگفته ایم بسودای خویش مغروریم * * * تو هم مگوی سخن از زبان جدا بشنو
کنون بخانه او راه دیگری بگشا * * * بدین حدیث شکوهی ز ماجرا بشنو
خرابه های جهان خود نشانه ها دارد * * * درین گذار نهانی تو قصّه ها بشنو
هلا مگوی که دلدار بی وفا باشد * * * عیان به چشمه دل رمز این وفا بشنو
بدام و بند کشیده است دل که شعله عشق * * * بهر کجای رسد زان ز سر بپا بشنو
مرید جلوه یارم که او محیط بماست * * * بهر که می نگرد چشم بی خطا بشنو
بدین بهانه تو احمد نشانه ها داری * * * ز مرد عشق سخن واله و رها بشنو

↑صفحه ۱۸۴↑

فغان از هجر
بکوی عاشقی آشفته تر بِه * * * در این وادی لبانی تشنه گر بِه
سرودِ زندگی بر خوان تو ایدل * * * همآوایی و سودایی دگر بِه
بهرجا و به هر باور سرودم * * * که فریادم بلند از بام و در بِه
گرامی باد کوی آشنایان * * * غریبان را غم بی فتنه سر بِه
دلی کان با خُمار دلبران است * * * به شادی جلوه گاهش چون قمر بِه
فغان از هجر از چشم انتظاری * * * زمان وصل ها گر مختصر بِه
گل خوشرنگ رنگ خون نماید * * * بشیدایی گل خون در نظر بِه
صدا از چشمه سارانم بگوش است * * * خروش آبشاران در گذر بِه
به احمد رمز این غوغا بگویید * * * دلِ در التهابش شعله ور بِه

↑صفحه ۱۸۵↑

خناس زمان
خصم است به غوغا زند آنجا که تو هستی * * * خناس نهان است نه پیدا که تو هستی
خصم است و همآوای دگر دشمن غدّار * * * بر ریشه زند تیشه به معنا که تو هستی
برخیز که آسوده دل از حیله دشمن * * * بی شبهه رود در دل غوغا که تو هستی
هنگامه در اینست هدف دین مبین است * * * هشدار دلا یکّه و تنها که تو هستی
دیگر به تبسّم نرو این شیوه حرام است * * * سرکوب کن آن خصم دلیرا که تو هستی
آن دست فریب از همه سو بر تو دراز است * * * تا کار شود یکسره دردا که تو هستی
مردانه بپا خیز تو ای مرد خدایی * * * خاموش کن آن جغد بهر جا که تو هستی
مکر است و فریب است همه خصم فسونکار * * * تا باز کجا شعله زند پا که تو هستی
احمد خبری بر همگان آمد و او گفت * * * هیهات دلا ذلّت و اغوا که تو هستی

↑صفحه ۱۸۶↑

سنجیده نظر کن
جز راه خدا راهِ دگر را تو نگیری * * * هیهات دگر ذلّت دیرینه پذیری
شیطان همه جا آدمیان را بکف آرد * * * در غفلت یک لحظه بدو باز اسیری
گه درهم دینار شود دام بلاها * * * از درهم و دینار رسد چونکه فقیری
گه وعده دهد حبّ مقامت بفریبد * * * بر دست غرورت زند آنجا که امیری
رم دادن آدم ز فرامین خدایی * * * شد شیوه شیطان که سراپای نظیری
گه باب حسد بر تو گشاید که بیایی * * * بر خرد و کلان ره به حسادت که حقیری
در دیده تو، هر کس و ناکس چو بزرگ است * * * شیطان زندت نعره که اینجا تو کبیری
برخیز که در دام نیفتی تو نگونسار * * * سنجیده نظر کن تو اگر مرد بصیری
شیطان صفتان گرد و برت پویه نمایند * * * تا از قلم خویش زنی تهمت و تیری

↑صفحه ۱۸۷↑

روزی دگر است حرف دغل باز تو نشنو * * * در خفّت و خواری نگران باش نمیری
این مویه گر دهر به بین با تو چه گوید * * * با مرغ گرفتار عیان شو به صفیری
بس نکته در این شعر نهفته است به تدبیر * * * بردار تو یک نکته اگر اهل ضمیری
برآمده و رفته نگاهی دگر افکن * * * ای آدم خاکی نه تو افلاک سریری
احمد بتو گوید سخن و باز به تکرار * * * جز راه خدا راه دگر را تو نگیری

↑صفحه ۱۸۸↑

دل یکی دارد یکی
جان فدای آنکه دل با ما یکی دارد یکی * * * در تمناها بمعنا دل یکی دارد یکی
از سخن ها نکته چین در عالم عرفان شود * * * آنکه در شوق و وفاها دل یکی دارد یکی
سود را از شعله سرمایه های جان بریم * * * جلوه ای تا هست پیدا دل یکی دارد یکی
فصل کوچ آمد بیا همراهِ سختی ها شویم * * * با پرستوهای شیدا، دل یکی دارد یکی
خواستم تا شاهد ایام هجران ها شوم * * * شب چراغی کو بسودا دل یکی دارد یکی
ماه را با جانِ ما همدردی دیرینه است * * * سوی تنهایی بآوا دل یکی دارد یکی
من خیال خویش را در عمق این صحرا زدم * * * با سراب مرز رؤیا دل یکی دارد یکی
تا همآوای من آمد مرغ شب در کوه و دشت * * * ا منِ تنهای تنها دل یکی دارد یکی
خواب و بیداری احمد در حدیث مهر اوست * * * آن فروغ عالم آرا دل یکی دارد یکی

↑صفحه ۱۸۹↑

نهان مکن
بقلّه قلّه اندیشه و روان چون تویی * * * به یُمن عشق گزیدم قرار جان، چو تویی
سبک عنان نرود هر که بی تو ره سپرد * * * خیال خام نگیرد دلم بدان، چو تویی
شکر شکن ز لب لعل جان نشان زده است * * * سخن سرایی پیدایی و نهان، چو تویی
بدرس و بحث کجا رو کنم، که علم و کتاب * * * بشرطِ اوّل و آخر به هر زبان، چو تویی
ز آسمان و زمین بی نشانه بد و خوب * * * دلم به سوی تو آید که دلستان، چو تویی
کرانه را به نشان های عشق می نگرم * * * به رمز عشق نهم یک بیک نشان، چو تویی
بهار خرّم جان در سلوک دل سپرم * * * که چهر همچو بهاران به عاشقان، چو تویی
لهیب آتشِ فرقَت کجا کشد دل ما * * * به هرچه دل طلبد شرطِ بی گمان، چو تویی
نهان مکن تو ز احمد عنایتِ نظری * * * جبین بخاک گذارم به هر زمان، چو تویی

↑صفحه ۱۹۰↑

به بیستون ندیده ام
نه باده ای نه ساغری نه مستیِ شبانه ای * * * خمار و غم گرفته ای بانزوا روانه ای
ز معرفت جدا مشو که دل به ظلمت آوری * * * بهارِ بی طراوتی، نهال بی جوانه ای
سراب حیله است این که در فریب می کشد * * * غریب غافل زمان براهِ بی نشانه ای
فسانه گوی زندگی ترا فسانه ساز کرد * * * مباد آنکه دل رود به کج رهِ فسانه ای
به پر شکستگان مگو که ره دراز و شب شده * * * شکسته پر کجا رود به امن گاه و لانه ای
به بیستون ندیده ام بجز نشانه های غم * * * ز تیشه های کوهکن برون جهد زبانه ای
خلیل حقّ سبک عنان به سوی آتش آمده * * * که دست حاجت آورد بدرگه یگانه ای
زبان بدرد دل گشا به نیمه شب که عاقبت * * * ستاره های آبرو ترا بود بهانه ای
فدای جلوه های تو، دلِ گرفته ام که زان * * * بجز تو کس کجا برد گرفته را بخانه ای
گسسته تار جان ما به ناله آشنا شده * * * چو مرغ شب فغان زند به سوی آشیانه ای
بیادِ احمد آورم شبی ترانه ای ز غم * * * که دست در دعای ما بدل زند ترانه ای

↑صفحه ۱۹۱↑

حماسه سازی یاران
بیا بخلوت شب های باده پیمایی * * * بیا بمستی جان، سر بنه بشیدایی
بیا که عاطفه را جز بشوق نسپاریم * * * بیا که حاصل ایام شد تن آسایی
بهانه گیر دلم تا بدوست پیوندم * * * زبان بقامت دل بر کشم بلب خایی
نه هر که چهره بیاراست وصف او دل گفت * * * بشور و شوق نشد وصف، بی سر و پایی
برای دل بسرایم غزل که در عالم * * * که جز بیار نشد مایل دل آرایی
خراج مُلک دل است این که جان بکف دارم * * * گرم هزار شود جان، نهم برسوایی
حماسه سازی یاران بهای چندان نیست * * * بهای یک نظر از دلبری بدُنیایی
خزان عمر اگر مهلتِ دگر بدهد * * * بباغ جان بکشم نوگلانِ صحرایی
خطا نبود که احمد، بباده پیوستم * * * که جز صلابت مستی دعا نپیمایی

↑صفحه ۱۹۲↑

حاصل عمر
صحبت از عشق تو کردم که تو حاشا نکنی * * * بر زبان رفت که آشفته و شیدا نکنی
با کسی قصه درد تو نگفتم ز وفا * * * ناله ام گفت که با من تو مدارا نکنی
روز در همهمه و شب بخیال تو خوشم * * * سوی دیوانگیم تا که سراپا نکنی
باورِ خلق بهر نکته بسودا نزنیم * * * سود ما جمله بر آنست که سودا نکنی
در خمِ مهلکه کوی تو جان باخته ایم * * * شرطِ عشق است که بی راهه بما وا نکنی
مدعی می شکند خار به پای طلبم * * * در رهِ دوست دل آسوده تو پیدا نکنی
من و آن باده که از مهر تو در کام منست * * * من و آن مستیِ دیرینه که رسوا نکنی
حاصلِ عمر بدرماندگی ما عبث است * * * عمر بگذشت و تو دل مرحله پیما نکنی
هر که با ما رهِ این بادیه پیمود رسید * * * سوی احمد تو چرا دیده به ایما نکنی

↑صفحه ۱۹۳↑

بیا و دست دعا را
نکرده خاطر ما جز بحق گل افشانی * * * که باوفاست گل بی مثالِ انسانی
غبار مصلحت از چشم تار بردارید * * * چو این نشانه ضعف است در پریشانی
بیا و دست دعا را بآسمان برگیر * * * به سوی عشق رود هر دعا بآسانی
زمین به نکبت نامردمان گرفتار است * * * زمین بقامت خود می کشد گران جانی
بهر ندای ترا باوری فزون گردد * * * گرت بگوش بخوانند صوتِ قرآنی
وفای عهد که واجب بود به پیمان ها * * * کجا رواست که بشکسته عهد و پیمانی
بهانه های دلم شوق چشم گریان است * * * مرا بهانه میاور که چشم گریانی
قرار ما نشد آخر که بی وفا آیی * * * بچشم معرفت دل تو وصف خوبانی
بیا و بر دلِ احمد قرار را بنشان * * * که درد آمده از التهاب بنشانی

↑صفحه ۱۹۴↑

من با تو تو با من
برگیر دل از حبّ جهان و من و مایی * * * در هم شکن این نفس که دیری تو نپایی
من با تو، تو با من به جدایی که عبث بود * * * چون در دلت اَر هست مکن عزم جدایی
در هر قدمی نکته گران نکته نویسند * * * در هر نعم از موج گنه نیست رهایی
آتش چو فکندی تو بسوزد تر و خشکت * * * دردی که بجان هست تو درمان ننمایی
من خویشتن از روز ازل گر نشناسم * * * هر لحظه کشانند دلم سوی خطایی
هشدار که دیوانه سر از پا نشناسد * * * گر آتش و آب است ورا نیست صدایی
سودای عبث دست گریبان بمن آمد * * * تا باز کجا برکشم از سینه ندایی
افسوس که این عمر تلف گشته ما رفت * * * اندر رهِ بیهوده به بیهوده بهایی
ما را سخن از زاویه نیک دلان گوی * * * گر دل شود از دست رود راهِ خدایی
در وسوسه ها رایت مقصود نگونست * * * بر قامت ما نیست بدین شیوه ردایی
احمد سخن از خار زبان است بدل ها * * * از ناله دل می شنوم سوز نوایی

↑صفحه ۱۹۵↑

اَر همره مایی
ای دل به غمت خو کنم اَر همره مایی * * * من عقده دل واکنم اَر عقده گشایی
ای دل نروم جز به رهی تار رهِ عشق است * * * من با تو مدارا کنم اَر اهل وفایی
در خاطره ها دامن صبرِ که بگیرم * * * ای دل بصفا آمده ام نیست صفایی
ای دل به دل آزردگی از شهر غریبی * * * بیرون چو کشم جان به تمنای رهایی
پروانه نِیَم، سوختن بال و پرم هست * * * دیوانه نیم رفته جنون من و مایی
ای دل به وفا پیشه وفایی نفروشند * * * در کوی خطا نیست مرا رند خطایی
در دامنه حادثه ها ره چه سپاری * * * ای دل تو چرا راهنمایی ننمایی
ای دل بسراپای وجودم زنم آتش * * * تا بار دگر دست بحسرت تو نخایی
در سینه احمد همه جا حسرت و آه است * * * ای دل دگرش بر سر آزار چرایی

↑صفحه ۱۹۶↑

این امتحان را ناله ای
ای بدل خونین بشور عشق جان را ناله ای * * * تا رها کردم ز شیدایی زمان را ناله ای
برگ پاییزی که خشک و بی ثمر افتاده ای * * * هر طرف در رهگذر خونین دلان را ناله ای
کاروانی بی هدف در کوره راه زندگی * * * با دل غمگین نوای ساربان را ناله ای
آخرین تیر از نگه کان ماه زیبا زد بما * * * شد به آه ما در این سودا فغان را ناله ای
دامن مهتاب را رخساره در آب آورم * * * شوق مستان را بمستی همزبان را ناله ای
صد گل از باد خزان پژمرده در گلزار دل * * * ز عاشقان می گیرم این راز نهان را ناله ای
خویشتن سوزان که این دریای طوفان زای غم * * * خود بماتم های دل این امتحان را ناله ای
زین سیه آشفته تر ما را سر و سامان زند * * * تا برآرد ناله را در آه جان را ناله ای
در حریم احمد از فریادِ ما دل آگه است * * * گر به هر فریاد باشد دلستان را ناله ای

↑صفحه ۱۹۷↑

به یادت می سرایم
غریبم آشنایم کن به دردی * * * به سرخی آورم رخسار زردی
شتابم را به عشق و عاشقی کن * * * چو ما را می برد امواج سردی
مرا این رشته بر گردن فکنده * * * که بگذارد بجانم سوز دردی
کمان ابرو اشارت بر من آور * * * ببادم می برد همراه گردی
ز نفس خویش می گریم دگربار * * * که پیشآهنگِ دل شد در نبردی
به یادت می سرایم نغمه ای را * * * که زردم چهره در دوران تو کردی
چو شمع یار آتش می فشاند * * * اگر خود سوختی احمد تو مَردی

↑صفحه ۱۹۸↑

تو چونی
ای اشک بدامانم تو چونی * * * همره به غمی منم تو چونی
ای دیده بسرخی ات نبینم * * * ای لاله گلشنم تو چونی
پیمانه نهم بکف چو مستان * * * در وادی ایمنم تو چونی
دل را قفس زمانه بگرفت * * * اندر چَه بیژنم تو چونی
ما را غم انتظاری آمد * * * با سردی بهمنم تو چونی
سنگینی ماتمم فزون است * * * این دل شده آهنم تو چونی
مه بی رخ تو دگر نتابم * * * بر خانه و مسکنم تو چونی
ای مرثیه خوان آرزویم * * * فریاد ز جان زنم تو چونی
این آتشم از ازل چو احمد * * * بگرفته بدامنم تو چونی

↑صفحه ۱۹۹↑

کوره راه زندگی
همچنان در کوره راه زندگی * * * می کشم بار سیاه زندگی
با دل تنگم نهانی گو سخن * * * تا نگیرد سوز آه زندگی
بر لب این تشنگان آبی رسان * * * از زلال گاه گاه زندگی
از دم رندان مست و می پرست * * * می شناسم من گناه زندگی
درد ما از حلقه دردی کشان * * * می کند ما را تباه زندگی
شهر آشوب است و می خواند مرا * * * تا بگیرد دل گواه زندگی
ترک سر کردم بدار عشق او * * * تا بشویم اشتباه زندگی
گل به غارت می برد باد خزان * * * خرمی دارد گیاه زندگی
دل ز احمد می برد جانان به جان * * * تا بدو بخشد پناه زندگی

↑صفحه ۲۰۰↑

آنچه تو می فرمایی
گِرد این دایره تا هست مرا نجوایی * * * می کشم جور فلک از نظر شهلایی
در گلستان جهان صد گل پرپر شده را * * * می شناسم که نکرده ز خزان پروایی
اگرم جای دهد گوشه میخانه مرا * * * نکنم غیر رخش با دگری سودایی
مدعی را پر پرواز جهان بینی کو * * * که در این مرحله پر سوخته شد عنقایی
رسم عاشق کشی اَر شیوه رندانه شود * * * به غرامت رود این دایره مینایی
گفتم اندر غم تو جان جهانی بزنم * * * چه کنم با دل غمگین ز غم تنهایی
من نمی گویم و لب دوخته شیدای توأم * * * که بچشم دل ما در همه جا پیدایی
شوقم آثار ملامت برد از خاطره ها * * * پیری از جان رود از یمن جهان آرایی
احمد آسوده نشاند گل رخسار ترا * * * گوش دل می شنود آنچه تو می فرمایی

↑صفحه ۲۰۱↑

چون خزان می رسد
تا مرا در قفس سینه بماند نفسی * * * نکنم جز رخ تو در دو جهان من هوسی
ما که غرقیم در این بحر وجود غم تو * * * آبم از سر چه رود ناله بفریاد رسی
ره ز رهدار نشان از دل دیوانه زند * * * چه کند هم نفسی گر ندهد دل بکسی
پای بر فرق جهان گر ننهم، گو چه دهم * * * تا دل نازک ما خانه نگیرد به خسی
چو خزان می رسد آخر به بهاران نظری * * * همه جا سوخته دارد دل دلداده بسی
آبرو باخته ام زین گهر اشک روان * * * که مرا می کشد این غصه نه میر عسَسی
احمد از بارگه یار گرامی نرود * * * که دل خون شده را با که زند ملتمسی

↑صفحه ۲۰۲↑

گرمی از دل چو رود
چشمه سار غمم آخر بوفایم نظری * * * همه جا می برد از دست خطایم دگری
گرمی از دل چو رود آتش جانم تو بزن * * * شعله اخگر خاموش هوایم شرری
به خیالم شده در خواب وفاداری تو * * * سرو سرسبز جهان بهر خدایم ثمری
دیده خون ریزد و دلدار به نظّارگی ام * * * گل آغوش گشاید ز لقایم هنری
مهرم آموخته از شیوه آن دیده ز می * * * مستی آورده در این جور و جفایم خبری
رنگِ خونین شفق همره مرغان هوا * * * نقش رویا زده را داده صفایم سفری
احمد آرام نگیرد مگر آندم که صبا * * * بوی یارم برساند به نمایم گذری

↑صفحه ۲۰۳↑

چه کنم تا که رود
جان من جان دل انگیز و غم افزای منی * * * جایگاه دل آشفته و شیدای منی
صبرم از خانه بی طاقت دل بیرون شد * * * بال بگشودم و گفتم که تمنای منی
چه کنم تا که رود این غم تنهایی من * * * در نهان خانه جان ناله و آوای منی
نقشم از دل تو مبر تا نزنم نقش محال * * * اندرین چاره گری یکسره غوغای منی
چشم بگشودم و دیدم همه جا گشته خزان * * * ای بهار دلم آهسته که فردای منی
نرگس دیده تو گر نگرانم نشود * * * چه کنم گر نکنم شکوه که پیدای منی
می خرامد گهر از چشمه چشمم که مرا * * * دردم از پا فکند بی تو و تو جای منی
منظر دیده ما شد سر و گیسوی سیه * * * که در این مشغله خود سلسله بر پای منی
وگر این دامن صبرم رود از دست زمان * * * دل احمد مَشِکَن، روشنی افزای منی

↑صفحه ۲۰۴↑

بسلامت گذرد
تا غم از خویش نگویم برِ غمخوار کسی * * * نکنم من هوسِ نرگس بیمار کسی
دل خونین مرا مشکن و بگذر ز هوی * * * که بسی خانه خرابی کند آزار کسی
به سلامت گذرد هر که به طاعت برود * * * که در این مرحله هرگز نبرد بارِ کسی
آشنا گر خبر از دل شده ای می گیرد * * * دل بدلدار دهد، تا نشود خوارِ کسی
رخ این شمع دل افروز بود، در شب ما * * * که در آزار نشد، با تو شب تار کسی
خواب در بادیه سردِ زمستانِ حیات * * * داستانی است که جا مانده زِ پندار کسی
تا در این نکته مرا محرم دیرینه بود * * * نشود فاش کسی، در دلم اسرار کسی
دل غفلت زده را همدم رندان نکنی * * * مونس یک شبه هرگز نشود، یار کسی
رمز بیگانه بدین شهر غریبانه زدم * * * تا نگوید سخن ما بر اغیار کسی
ناز خوبان به نیاز آمده را افسون زد * * * تا دگر دل نشود بی تو، خریدار کسی
چشم احمد به تمنای تو خون می ریزد * * * که نظر او نکند بر گل گلزار کسی

↑صفحه ۲۰۵↑

چشم امید دلی
ناله ای می شنوم از پر و جان سوخته ای * * * چشم امید دلی بر ره و در دوخته ای
صبر و آرام ندارم به فغان آمده جان * * * هنر معرفتی از همه آموخته ای
وای گر با خبری آتش ما افروزد * * * دل ماتم زده ای یا گهر اندوخته ای
باور از ما نکند جز سخن اشک روان * * * آتش از سر زندم قامت افروخته ای
شور این مصلحت از خانه ویرانه شنو * * * مستی آخر چه کند با دل و جان سوخته ای
احمد این زحمت ایام نگیرد دل ما را * * * تا بلب زمزمه دارم ز دعا توخته ای

↑صفحه ۲۰۶↑

غروب بی نشان
اگر مردم نگر بر چهره ام تا رمز جان بینی * * * غروب بی نشان در آفتاب این جهان بینی
شهاب روشنم در جوّ بی پایان کیهان ها * * * که سرگردان و حیرانم به عمق آسمان بینی
شب و ظلمت اگر یارند اندر بستر تاریک * * * فروغ و نور ایمان را بقلبم جاودان بینی
سِزد گر با خروش موج و طوفان های ناکامی * * * بفریادم رسی آنگه که بحر بیکران بینی
چون شمعی سوختم در محفل یاران و افسردم * * * دریغ از رنج بی حاصل که نامم بی نشان بینی
شرار بی قرارم، شعله پر التهابم من * * * بسر تا پا بسوزانم اگر جز یار آن بینی
نهال شوق دل خشکید از بی مهری جان ها * * * ببار ای ابر چشمانم دمی تا بوستان بینی
مرا خونین دلانِ یار غمخوارند تا زین ره * * * سراب آرزوهایم به دیده همچنان بینی
به احمد مهلتی ده تا دوباره بال بگشاید * * * که اندر لحظه موعود او را جان فشان بینی

↑صفحه ۲۰۷↑

پرواز زمان
ای که پرواز زمان را بسخن می گیری * * * بچمن می گذری بوی سمن می گیری
سر ما را بسر تربت یاران چو نهی * * * لاله سان صد گهر اشک زِمن می گیری
با خیالم خط ابروی تو بر جانم زد * * * کس ندانست که گلگونه کفن می گیری
مه ز سیمای تو این مایه زرین بگرفت * * * موج سیماب سراسر به بدن می گیری
بوی صد سوسنم از قامت دلجوی تو شد * * * مشک تاتار ز آهوی ختن می گیری
موی آشفته تو از شب من رنگ زده * * * تیر مژگان سیه بر سر و تن می گیری
عاقلان را سخن مضحکه آمیز مگوی * * * که گل سرخ و شقایق ز چمن می گیری
احمد از توسن بگسسته عنان در گذرم * * * که خرامیدن کبکم تو زغن می گیری

↑صفحه ۲۰۸↑

چه گویی
ای دل سخن ما بر اغیار چه گویی * * * خونین جگرم صد گله از یار چه گویی
با سوختگان الفت دیرینه نداری * * * ما را خبر از مرغ گرفتار چه گویی
ای رند بِره مانده سرگشته عالم * * * دیگر سخن از پرده پندار چه گویی
همراز فلک بودی و ما را بسرانگشت * * * با غمزه اشارت بدو بیمار چه گویی
اندر خم گیسوی بهم ریخته از عشق * * * سر باخته از محرم اسرار چه گویی
صد غنچه دهان بسته که تا لب بگشایی * * * در مهلکه عشق ز ایثار چه گویی
ما را گذر از کوی خرابات ندادی * * * وین قصه بتخانه و زنار چه گویی
دیگر مشکن دل تو به احمد خبری ده * * * او را نظری هست بدین کار چه گویی

↑صفحه ۲۰۹↑

ای شب
ای شب تو غم دلم فزودی * * * باب دگری بمن گشودی
چندین ضررت بجان خریدم * * * هرچند ز تو نبرده سودی
از شاخ شکسته گل که چیند * * * آزرده دلم چه آزمودی
از آه درون شرار خیزد * * * زان بود و نبود من تو بودی
زنجیر بگردن است و هر دم * * * از ناله زند مرا سرودی
از تیر نگه چه خسبد این دل * * * تا جلوه گهی بدان نمودی
می خواندم این ترانه هر روز * * * احمد غزلی به بانگ رودی

↑صفحه ۲۱۰↑

عهد با چشم تو بستم
نکشم پای از این در که تو جانان جهانی * * * نروم در ره دیگر که بما جان جهانی
عهد با چشم تو بستم که بدان مستیم آرد * * * بمدارا زدم این فال که پیمان جهانی
رشته مهر تو بر گردنم آوردم و گفتم * * * تو عزیزی تو حمیدی همه سلطان جهانی
دل بشکسته به سودای تو در ذکر دعا شد * * * سر شوریده برآمد چو سر امکان جهانی
به دل آزردگی از کسوت رندی بدر آیم * * * بمن این طعنه نزیبد غم رندان جهانی
رخ شیرین بمن آموخته تا سنگ بکوبم * * * بدل آرامی ما یکسره ایمان جهانی
پایمردی همه جا شیوه چندین هنرم شد * * * که بگرداب بلا آمده آسان جهانی
خم ابروی نگاری باشارت کشدم زان * * * چه بگیرد دل ما را خم ایقان جهانی
گل رسوایی ما در کف هر پیر و جوان است * * * چو باحمد نگری شاهد خوبان جهانی

↑صفحه ۲۱۱↑

پشیمانی نشان است
بامیدم که مهمانم نمایی * * * بشوقی جفت ایمانم نمایی
من از ره می کشم دل تا که شاید * * * گذر، گاهی تو بر جانم نمایی
دریغ از آشنایی ها چه دارم * * * گرم ای آشنا آنم نمایی
محبّت نامه هجران نوشتم * * * که محکم تو به پیمانم نمایی
گنه ما را پشیمانی نشان است * * * نشاندارم پشیمانم نمایی
بسختی خود برنج و دردم آخر * * * بلطفی کی تو آسانم نمایی
ستاره گر ببارد دیده هر شب * * * نه ترک دل تو جانانم نمایی
جدا از تو بجانم خورده پیوند * * * غمی تا دل به سامانم نمایی
نه آهنگم که از نایی برآیم * * * نه شمعی تا که سوزانم نمایی
فغانی می کشم از شادمانی * * * گرم رخ ماه تابانم نمایی
ز احمد بر ستیغ قله جان * * * سرافرازان چو خوبانم نمایی

↑صفحه ۲۱۲↑

من نگه از تو چه گیرم
اثری نیست بجز عشق تو در دل اثری * * * مهر دیگر نگزینم که تو یار دگری
من نگه از تو چه گیرم چو تو در چشم منی * * * چشم دارم که دگر باره بسویم نگری
چمن و سبزه و باران و طراوت همه جا * * * با من از لطف تو گوید که ندارم خبری
مست در میکده چشم تو تا کی نگرم * * * نظرم بر نظرت تا که نمایی نظری
بدل آزاری ما صبر ز کف چون رودم * * * که من از روز ازل زین هنرم شد گذری
خواب راحت به تمنای تو در چشم منست * * * کاروان می گذرد در نظرم همسفری
وصف این راه دراز از تو بجا مانده مرا * * * ورنه آسودگی ام بی تو نشاند خطری
در طوافم اگر این شمع نسوزد پر ما * * * شعله بر جان زنم آنگه که نماند شرری
احمد از قافله غافل نشود همرهِ تو * * * دست ما گیر که در جلوه چندین قمری

↑صفحه ۲۱۳↑

قال و مقال من تویی
خواب و خیال من تویی عشق و کمال من تویی * * * عشق و کمال من تویی خواب و خیال من تویی
شوق وصال من تویی جز ره تو نمی روم * * * جز ره تو نمی روم شوق وصال من تویی
قال و مقال من تویی لب بسخن گشودنم * * * لب بسخن گشودنم قال و مقال من تویی
تا که سؤال من تویی بر درت عاشقانه ام * * * بر در عاشقانه ام تا که سؤال من تویی
تازه نهال من تویی باد بهار من تویی * * * باد بهار من تویی تازه نهال من تویی
آب زلال من تویی تشنه لبان چو می رسم * * * تشنه لبان چو می رسم آب زلال من تویی
کار محال من تویی مهر تو گر طلب کنم * * * مهر تو گر طلب کنم کار محال من تویی
ماه و جمال من تویی تا تو بمن جلوه کنی * * * تا تو بمن جلوه کنی ماه و جمال من تویی
دانه خال من تویی دیده چو احمد این چنین * * * دیده چو احمد این چنین دانه خال من تویی
↑صفحه ۲۱۴↑

رتبه:

۰ / ۰.۰ ۰