سفر آفتاب
| بـه كوره راه شب اى ماهتاب با من باش | دريـن مـسير پر از اضطراب با من باش | |
| كـنون كه عزم سفر دارم از ديار غروب | بـه شـهر نور، تو اى ماهتاب با من باش | |
| چو ذرّه در تب خورشيد عشق مى سوزم | بـيا ودر سـفر آفـتاب بـا مـن باش | |
| چو مـاه، نهضت نورانيم به تاريكى ست | ظـفر شـكوه! درين انقلاب با من باش | |
| ز دامـن فـلك امـشب ستاره بايد چيد | سپهـر عـشق! درين انتخاب با من باش | |
| تو اى زلال تر از چشمه هاى هستى بخش | دريـن كـوير سراسر سراب، با من باش | |
| تو اى نسيم بهشتى كه عطر گل از توست | مـباش ايـن همه پا در ركاب، با من باش | |
| بـه شام تيره هجر وبه صبح روشن وصل | دريـن دو لـحظه پر الـتهاب با من باش | |
| حـجاب نور، تو را مى كند ز من مستور | كـنون كه محو توام، بى حجاب با من باش | |
| نـديدم از سـفر عـشق غـير نـاكامى | مگر كـه از تـو شوم كامياب با من باش | |
| بيا كه يك نفس از عمر بى امان باقى ست | دمـى كه محو شوم چون حباب با من باش | |
| كـنون كه با نفس واپسين شود چو حباب | بـناى شـيشه اى من خراب، با من باش | |
| صـلاى مهدى موعود مى رسد از چرخ | كـه شد دعاى فرج مستجاب با من باش | |
| نيامدى كه چو (پروانه) سوختم اى دوست | كنون كه شمع صفت گشتم آب با من باش |
