دلى که پيش تو ره يافت باز پس نرود
هوا گرفته عشق از پى هوس نرود
به بوى زلف تو دم مى زنم درين شب تار
وگرنه چون سحرم بى تو يک نفس نرود
چنان به دام غمت خو گرفت مرغ دلم
که ياد باغ بهشتش درين قفس نرود
نثار آه سحر مى کنم سرشک نياز
که دامن توام اى گل ز دسترس نرود
دلا بسوز وبه جان برفروز آتش عشق
کزين…