﴿وَالْعَصْرِ * إِنَّ الإِنْسانَ لَفِی خُسْرٍ * إِلاَّ الَّذِینَ آمَنُوا﴾ (العصر: ۱ - ۳)

قوله تعالی:

﴿وَالْعَصْرِ * إِنَّ الإِنْسانَ لَفِی خُسْرٍ * إِلاَّ الَّذِینَ آمَنُوا﴾ (العصر: ۱ - ۳)

ترجمه آیه:

(سوگند به عصر* که همانا انسان در زیانکاری است * مگر آنانکه ایمان آورده اند وکارهای نیک انجام داده ویکدیگر را به حق سفارش وبه پایداری توصیه کرده اند).

متن روایت:
ابن بابویه: قال: حدثنا أحمد بن هارون الفامی (القاضی) وجعفر بن محمد بن مسرور وعلی بن الحسین بن شاذویه المؤدب (رضی الله عنهم) قالوا: حدثنا محمد بن عبد الله بن جعفر بن جامع الحمیری قال: حدثنا أبی، عن محمد بن الحسین (بن زیاد الزیات)(۱) (بن أبی الخطاب الدقاق)، عن محمد بن سنان، عن المفضل بن عمر قال:
سألت الصادق جعفر بن محمد (علیهما السلام) عن قول الله (عزَّ وجلَّ): ﴿وَالْعَصْرِ * إِنَّ الإِنْسانَ لَفِی خُسْرٍ﴾ قال: ﴿الْعَصْرِ﴾ عصر خروج القائم (علیه السلام)، ﴿إِنَّ الإِنْسانَ لَفِی خُسْرٍ﴾ یعنی أعداءنا، ﴿إِلّا الَّذِینَ آمَنُوا﴾ (یعنی) بآیاتنا، ﴿وَعَمِلُوا الصَّالِحاتِ﴾ یعنی بمواسات الإخوان، ﴿وَتَواصَوْا بِالْحَقِّ﴾ یعنی بالإمامة: ﴿وَتَواصَوْا بِالصَّبْرِ﴾ یعنی فی الفترة(۲).
ترجمه روایت:
ابن بابویه گوید: احمد بن هارون فامی وجعفر بن محمّد بن مسرور وعلیّ بن الحسین بن شاذویه مؤدّب- که خدای از ایشان خشنود باد- حدیثمان دادند، گفتند: محمّد بن عبد الله بن جعفر بن جامع حمیری حدیثمان داد، گفت: پدرم حدیثمان داد، از محمّد ابن الحسین بن زیاد زیّات، از محمّد بن سنان، از مفضّل بن عمر که گفت: از امام صادق حضرت جعفر بن محمّد (علیهما السلام) راجع به قول خدای -عزّ وجلّ-: (سوگند به عصر* که همانا انسان در زیانکاری وخسران است) پرسیدم. آن حضرت فرمود: سوگند به عصر)، عصر خروج حضرت قائم (علیه السلام) است. (همانا انسان در زیانکاری وخسران است) یعنی، دشمنان ما (در) زیاناند)، (مگر آنانکه ایمان آوردند) یعنی (آنانکه) به آیات ما (ایمان آوردند). (وکارهای نیک انجام دادند) یعنی، برابری ویکرنگی با برادران دینی، (ویکدیگر را به حق سفارش کردند) یعنی، به امامت، (یکدیگر را به صبر وپایداری توصیه کردند) یعنی، در دوران فترت(۳).

پاورقی:

-----------------

(۱) در مأخذ نيست.
(۲) کمال الدین وتمام النعمة، ۲: ۶۵۶.
(۳) مراد زمان غیبت است که باورها سست میشود [واین پیشگویی عجیب، خود نشان حقّانیّت امر است].